Centrale Raad van Beroep, 21-04-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:991, 17-5985 PW

In de te beoordelen periode stond X niet ingeschreven op het uitkeringsadres. Dit gegeven staat echter op zichzelf niet eraan in de weg dat appellante en X hun hoofdverblijf in dezelfde woning hebben. Aannemelijk zal moeten zijn dat het uitkeringsadres als hoofdverblijf van beiden fungeert. Het hoofdverblijf van een betrokkene is daar waar het zwaartepunt van het persoonlijk leven is. Waar dit is, moet worden vastgesteld aan de hand van concrete feiten en omstandigheden. Hierbij zijn de omstandigheden die tot het voeren van een gezamenlijke huishouding hebben geleid, de motieven van de betrokkenen en de aard van hun onderlinge relatie niet van belang.

Appellante heeft op 2 augustus 2016 onder meer verklaard:

X heeft op 8 augustus 2016 onder meer het volgende verklaard:

Anders dan appellante heeft aangevoerd, kan uit deze verklaringen worden afgeleid dat sprake is van een gezamenlijk hoofdverblijf in de gehele te beoordelen periode. De verklaringen zijn voldoende gedetailleerd en specifiek om daaraan conclusies te kunnen verbinden. De stelling van appellante dat zij geen correcties heeft kunnen aanbrengen op het verslag van haar verklaring mist feitelijke grondslag. Appellante heeft dit verslag onder iedere bladzijde afzonderlijk getekend. De ondertekening op de laatste bladzijde is geplaatst direct onder de zin “Nadat belanghebbende de verklaring was voorgelezen en de mogelijkheid was geboden om correcties aan te brengen, volhardde zij daarbij en ondertekende zij deze”. Deze verklaring is neergelegd in een op ambtseed opgemaakt verslag van de toezichthouder die deze verklaring heeft afgenomen. Gelet op deze feiten heeft de rechtbank terecht overwogen dat mag worden aangenomen dat appellante de gelegenheid heeft gehad onjuistheden in haar verklaring te herstellen voordat zij die verklaring ondertekende.

De verklaringen van appellante en X worden ondersteund door de waarnemingen in de periode van 19 mei 2016 tot 28 juli 2016. In die periode zijn op 28 dagen, meestal werkdagen, waarnemingen verricht. Vijf keer is waargenomen dat X rond half zes in de morgen vanuit de woning vertrok en in de middag rond drie uur met de auto terugkeerde op het uitkeringsadres. Zes keer is waargenomen dat X in de auto aankwam bij het uitkeringsadres, daar al dan niet met een huissleutel de woning binnen ging en vanaf dat adres de volgende dag vertrok. De aankomst- en vertrektijden sluiten aan op de werktijden van X. Dat deze waarnemingen zich niet uitstrekten over de gehele te beoordelen periode is niet van belang, nu deze waarnemingen slechts als steunbewijs voor een beperkte periode dienen.

Ook de omstandigheid dat X bij zijn werkgever uitsluitend op het adres van appellante bekend is, ondersteunt het standpunt van het college dat X in de gehele te beoordelen periode zijn hoofdverblijf had op het uitkeringsadres.

De stelling van appellante dat X in haar woning aanwezig was omdat hij in het kader van de omgangsregeling door zijn verslavingsproblematiek zijn kinderen alleen maar daar mag zien, leidt niet tot een ander oordeel. Voor de beoordeling of appellante en X beiden hun hoofdverblijf hadden op het uitkeringsadres, is de feitelijke situatie bepalend. Daarbij zijn, zoals onder 4.4.1 is vermeld, de omstandigheden die tot dat gezamenlijk hoofdverblijf hebben geleid, de motieven van betrokkenen en de aard van hun onderlinge relatie niet van belang.

De waarnemingen zijn niet als stelselmatige observaties aan te merken. Het gaat om circa 43 kennelijk kortdurende waarnemingen op 28 dagen. De waarnemingen waren vooral gericht op de aanwezigheid van de auto van X en op de voordeur van de woning van appellante. Daarmee kon niet een min of meer volledig beeld van bepaalde aspecten van het leven van appellante worden verkregen. De waarnemingen vormden een beperkte en aanvaardbare inbreuk op het recht op respect voor het privéleven van appellante. Van strijd met de eisen van subsidiariteit en proportionaliteit is geen sprake.