Centrale Raad van Beroep, 30-04-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:1100, 18/508 WIA

1.1.

Appellant is laatstelijk werkzaam geweest als web ontwikkelaar gedurende 32 uur per week. Hij heeft zich, terwijl hij een uitkering op grond van de Werkloosheidswet ontving, op 16 juni 2009 ziek gemeld met (onder meer) psychische klachten. Het Uwv heeft appellant, na bezwaar, met ingang van 14 juni 2011 een loongerelateerde WGA-uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) toegekend. De mate van arbeidsongeschiktheid is daarbij vastgesteld op 73,35%. De WIA-uitkering is per 16 november 2012 voortgezet als een WGA-vervolguitkering, in de klasse 65 tot 80%.

1.2.

Appellant heeft het Uwv op 18 augustus 2016 gemeld dat zijn gezondheidssituatie per 1 april 2016 is verslechterd. Een verzekeringsarts heeft appellant onderzocht en op 17 november 2016 een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) opgesteld. Een arbeidsdeskundige heeft vervolgens functies geselecteerd en op basis daarvan de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant berekend op 48,34%. Het Uwv heeft bij besluit van 28 november 2016 de WGA-vervolguitkering van appellant nader vastgesteld op 48,30% en appellant per 1 februari 2017 ingedeeld in de arbeidsongeschiktheidsklasse van 45 tot 55%. Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 28 november 2016.

1.3.

3.1

In hoger beroep heeft appellant verzocht de zaak terug te verwijzen naar de rechtbank die de zaak in eerste aanleg heeft behandeld, omdat hij in die procedure niet is bijgestaan door een deskundige rechtsbijstandsverlener. Voor het geval de Raad de zaak niet terugverwijst naar de rechtbank heeft appellant het volgende aangevoerd. Appellant heeft benadrukt dat hij zich op 18 augustus 2016 bij het Uwv heeft gemeld met toegenomen medische klachten, dat de verzekeringsarts heeft vastgesteld dat zijn medische belastbaarheid niet is gewijzigd en dat zijn WIA-uitkering desondanks is verlaagd. Appellant heeft gesteld dat het Uwv hem had moeten informeren over deze mogelijke uitkomst en heeft gesteld dat de handelwijze van het Uwv in strijd is met diverse beginselen van behoorlijk bestuur, waaronder het zorgvuldigheidsbeginsel en het rechtszekerheidsbeginsel. Appellant heeft verder betoogd dat hij als gevolg van diverse fysieke en psychische klachten meer beperkt is dan weergegeven in de FML, en heeft in dat kader ook gesteld dat een urenbeperking had moeten worden aangenomen. Ter onderbouwing daarvan heeft appellant verwezen naar informatie van orthopedisch chirurg E. Diepeveen van 15 januari 2018, naar het journaal van de huisarts over de periode van 12 januari 2017 tot en met 22 februari 2018 en naar de in de bezwaar- en beroepsfase ingebrachte medische stukken. Appellant heeft de Raad verzocht een neuroloog en een psycholoog of psychiater in te schakelen als onafhankelijk deskundige. Tot slot heeft appellant gesteld dat het Uwv ook bij de arbeidsongeschiktheidsbeoordeling per 1 februari 2017 een reductiefactor van 16/32 had moeten toepassen.

3.2.

Het Uwv heeft, onder verwijzing naar rapporten van 29 maart 2018 en 28 februari 2019 van de verzekeringsarts bezwaar en beroep, bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.2.

In geschil is de vraag of het Uwv de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant in de zin van de Wet WIA terecht met ingang van 1 februari 2017 nader heeft vastgesteld op 48,30% en de uitkering dus heeft gebaseerd op de klasse 45 tot 55%.

4.3.

Appellant heeft aangevoerd dat de verlaging van zijn WIA-uitkering, nadat hij zich had gemeld met toegenomen klachten en de verzekeringsarts had vastgesteld dat zijn medische belastbaarheid niet was gewijzigd, in strijd is met (onder meer) het rechtszekerheidsbeginsel. Alhoewel de Raad deze grond en de daarbij horende frustratie van appellant begrijpt, slaagt de grond niet. Daartoe geldt niet alleen dat het Uwv te allen tijde bevoegd is om de mate van arbeidsongeschiktheid van een uitkeringsgerechtigde te beoordelen, maar bovendien is het vast te stellen arbeidsongeschiktheidspercentage niet alleen afhankelijk van een medische maar ook van een arbeidskundige beoordeling. Dat betekent dat als de medische situatie van een betrokkene gelijk is gebleven of zelfs is verslechterd, het toch mogelijk is dat zijn arbeidsongeschiktheidspercentage en dus de WIA-uitkering niet wordt verhoogd of zelfs moet worden verlaagd. Dat levert evenwel, anders dan appellant met klem heeft betoogd, geen strijd op met het rechtszekerheidsbeginsel dan wel een ander algemeen beginsel van behoorlijk bestuur.

4.4.

Appellant heeft ook gesteld dat als gevolg van rugklachten en psychische klachten meer beperkingen opgenomen moeten worden in de FML, waaronder een urenbeperking. Ter onderbouwing van dat standpunt heeft appellant verwezen naar informatie van de orthopedisch chirurg van 15 januari 2018, het journaal van de huisarts over de periode van 12 januari 2017 tot en met 22 februari 2018 en de in de bezwaar- en beroepsfase ingediende medische stukken. In rapporten van 29 maart 2018 en 28 februari 2019 heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep het standpunt ingenomen dat de gronden van appellant en de ingebrachte medische stukken geen aanleiding geven om het standpunt te wijzigen. Dit inzichtelijk gemotiveerde standpunt wordt onderschreven. Omdat geen twijfel bestaat over de medische beoordeling van het Uwv, bestaat er geen aanleiding een deskundige in te schakelen.

4.5.

De rechtbank heeft geoordeeld dat het Uwv in de Resultaat Functiebeoordeling van 25 november 2016 voldoende heeft gemotiveerd dat de belasting in de voor appellant geselecteerde functies de medische belastbaarheid van appellant niet overschrijdt. Dat oordeel wordt onderschreven.

4.7.

Uit 4.1 tot en met 4.6 volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd. Voor een veroordeling tot schadevergoeding in de vorm van wettelijke rente bestaat daarom geen grond, zodat het verzoek daartoe dient te worden afgewezen.