Centrale Raad van Beroep, 12-05-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:1152, 20/651 WIA

Appellant heeft een uitkering aangevraagd op grond van de Werkloosheidswet (WW) ter zake van de beëindiging van een dienstverband per 6 maart 2012 als administratief medewerker bij [naam uitzendbureau] ([naam uitzendbureau]). Appellant heeft zich op 27 april 2012 vanuit de WW ziek gemeld waarna hij in aanmerking is gebracht voor een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW).

Bij besluit van 10 maart 2014 heeft het Uwv appellant met ingang van 25 april 2014 voorlopig in aanmerking gebracht voor een IVA-uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA). Bij besluit van 4 september 2014 heeft het Uwv het besluit van 10 maart 2014 ingetrokken en vastgesteld dat appellant per 25 april 2014 geen recht heeft op een WIA-uitkering omdat hij voor die wet niet verzekerd was.

Bij besluit van 2 juni 2015 is het bezwaar tegen het besluit van 4 september 2014 nietontvankelijk verklaard wegens overschrijding van de bezwaartermijn. Bij uitspraak van 4 december 2015 (15/3472) heeft de rechtbank het beroep tegen het besluit van 2 juni 2015 ongegrond verklaard. Bij uitspraak van 28 maart 2018 (ECLI:NL:CRVB:2018:903) heeft de Raad de uitspraak van de rechtbank van 4 december 2015 vernietigd. Daarbij is het besluit van 2 juni 2015 vernietigd en het Uwv opgedragen een nieuwe beslissing op bezwaar te nemen.

Bij besluit van 15 juni 2018 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar tegen het besluit van 4 september 2014 ongegrond verklaard.

Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat de voorlopig toegekende IVA-uitkering niet alleen was gebaseerd op het door het Uwv als gefingeerd aangemerkte dienstverband bij [naam uitzendbureau], maar ook op eerdere dienstverbanden van appellant die niet als fictief zijn aangemerkt. Daarnaast heeft appellant aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat de hoorplicht niet geschonden is.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak, voor zover aangevochten, te bevestigen.

Het hoger beroep richt zich tegen het oordeel van de rechtbank dat appellant ter zake van zijn ziekmelding vanuit de WW op 27 april 2012 niet verzekerd is voor de Wet WIA.

In artikel 8 van de Wet WIA is bepaald, voor zover hier van belang, dat werknemer is de werknemer in de zin van de ZW. Op grond van artikel 7 van de ZW, voor zover hier van belang, wordt als werknemer beschouwd degene die krachtens de verplichte verzekering op grond van de WW een uitkering ontvangt.

Nu de WW-uitkering van appellant bij besluit van 4 september 2014 is ingetrokken, kan appellant zijn verzekeringsplicht en werknemerschap voor de ZW en de Wet WIA niet langer ontlenen aan artikel 7 van de ZW en artikel 8 van de Wet WIA. Appellant kan evenmin als werknemer worden aangemerkt op grond van enig andere bepaling in die wetten. De eerdere dienstverbanden waar appellant op doelt, hebben niet geleid tot een aanspraak op WWuitkering. Daarnaast zijn die dienstverbanden meer dan vier weken voor de ziekmelding van 27 april 2012 geëindigd zodat appellant ook geen beroep meer kon doen op de zogenoemde nawerking van de ZW.

Het Uwv heeft het primaire besluit van 4 september 2014 gebaseerd op dwingendrechtelijke bepalingen van verzekeringsplicht. In reactie op een brief van appellant van 10 november 2014 heeft het Uwv met zijn brief van 17 november 2014 uitgelegd dat en waarom er, gelet op het arbeidsverleden van appellant, maar sprake was van één WW-recht en wat de intrekking daarvan betekende voor zijn verzekeringsplicht op grond van de ZW en de Wet WIA. Onder die omstandigheden heeft de rechtbank terecht geoordeeld dat er redelijkerwijs geen twijfel over kon bestaan dat het bezwaar ongegrond was. Het Uwv heeft er derhalve op grond van artikel 7:3 van de Algemene wet bestuursrecht terecht van afgezien appellant te horen alvorens op het bezwaar te beslissen.

De overwegingen in 4.3 en 4.4 leiden tot de conclusie dat het hoger beroep niet slaagt en de aangevallen uitspraak, voor zover aangevochten, moet worden bevestigd.