Centrale Raad van Beroep, 06-05-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:1234, 17/8028 WIA

1.1.

[werknemer] , werknemer van betrokkene, is op 3 september 2014 vanwege psychische klachten arbeidsongeschikt geraakt voor zijn werkzaamheden van onderzoekscoördinator voor 36 uur per week. Werknemer heeft op 30 mei 2016 een aanvraag op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) ingediend. Bij besluit van 8 augustus 2016 heeft appellant het tijdvak waarin werknemer jegens betrokkene recht heeft op loon tijdens ziekte verlengd tot 30 augustus 2017. Die verlenging, ook wel loonsanctie genoemd, is opgelegd in aansluiting op de normale wachttijd van 104 weken op de grond dat door betrokkene onvoldoende re-integratie-inspanningen zijn verricht, terwijl daarvoor geen deugdelijke grond aanwezig was.

1.2.

Namens betrokkene heeft arbeidsdeskundige, M.J.A. van den Bogaart (Bogaart) van Incentivo B.V. (Incentivo) op 30 augustus 2016 bezwaar gemaakt tegen het besluit van 8 augustus 2016 en daarbij het standpunt ingenomen dat de loonsanctie ten onrechte is opgelegd. Bij aanvullende gronden van het bezwaar heeft de opvolgende gemachtigde gesteld dat, gelet op de tenaamstelling van het besluit van 8 augustus 2016, de loonsanctie niet is opgelegd aan betrokkene maar aan de Gemeenschappelijke Regeling Belastingsamenwerking. De gemachtigde heeft daarbij het standpunt ingenomen dat het door betrokkene ingediende bezwaar niet-ontvankelijk verklaard dient te worden. Bij besluit van 7 december 2016 (bestreden besluit 1) heeft appellant het bezwaar van betrokkene ongegrond verklaard en de opgelegde loonsanctie gehandhaafd.

1.3.

Op 22 februari 2017 heeft betrokkene appellant verzocht om de opgelegde loonsanctie te bekorten. Appellant heeft met het besluit van 24 augustus 2017 (bestreden besluit 2) zijn besluit van 20 maart 2017, waarbij het verzoek van betrokkene om de loonsanctie te bekorten is afgewezen, gehandhaafd.

3.1.

Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat bij de tenaamstelling fouten zijn gemaakt. Betrokkene is juist vermeld op het besluit van 8 augustus 2016. Daarnaast staat een deel van de naam van een tweede rechtspersoon, gevestigd op datzelfde postadres, vermeld: ‘Gemeenschappelijke Regeling Belastingsamenwerking’ in plaats van ‘Gemeenschappelijke Regeling Belastingsamenwerking gemeenten en hoogheemraadschap Utrecht’. Daarbij zijn het loonheffingsnummer en aansluitnummer van die laatste rechtspersoon vermeld. Er heeft volgens appellant echter geen misverstand over kunnen bestaan dat de loonsanctie aan betrokkene is opgelegd, aangezien werknemer een aanstelling heeft bij betrokkene en Incentivo namens betrokkene ook het bezwaarschrift heeft ingediend. De rechtbank heeft ten onrechte de bezwaren van betrokkene tegen de beide primaire besluiten niet-ontvankelijk verklaard en daardoor is zij ten onrechte niet aan een inhoudelijke beoordeling van de bestreden besluiten toegekomen.

3.2.

Betrokkene heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.1.

Met betrekking tot onjuiste naamsvermeldingen in een besluit is in de rechtspraak aanvaard dat het besluit desalniettemin tot een betalingsverplichting leidt wanneer de op het besluit vermelde gegevens redelijkerwijs geen misverstand kunnen oproepen met betrekking tot de vraag voor wie het bestemd is (zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Hoge Raad van 12 augustus 2016, ECLI:NL:HR:2016:1903 en de uitspraak van de Raad van 5 juni 1997). In deze laatste uitspraak over de verschuldigdheid van werknemersverzekeringspremies op grond van artikel 16a van de Coördinatiewet Sociale Verzekering heeft de Raad overwogen dat van essentieel belang is dat buiten twijfel is wie de primair premieschuldige is. Daarbij heeft de Raad van belang geacht dat het in dat geval voor betrokkene van het begin af aan duidelijk is geweest wie voor de premieschulden werd aangeschreven. De Raad heeft geoordeeld dat het hanteren van de adressen van de natuurlijke personen in plaats van de rechtspersonen geen misverstand heeft doen ontstaan over de betekenis van de gevoerde correspondentie.

4.2.

De Raad is van oordeel dat er redelijkerwijs geen misverstand over heeft kunnen bestaan dat met het besluit van 8 augustus 2016 aan betrokkene, en niet aan een andere rechtspersoon, een loonsanctie werd opgelegd. De in het besluit genoemde werknemer had een aanstelling bij betrokkene, betrokkene was ervan op de hoogte dat er in verband met een onvoldoende reintegratie resultaat voor werknemer een loonsanctie zou volgen, en namens betrokkene is bij brief van 30 augustus 2016 feitelijk ook bezwaar gemaakt tegen de met het besluit van 8 augustus 2016 opgelegde loonsanctie.

4.3.

Uit 4.1 en 4.2 volgt dat het hoger beroep slaagt en dat de aangevallen uitspraak moet worden vernietigd.

5. Betrokkene heeft ter zitting uitdrukkelijk verzocht om, indien het hoger beroep zou slagen, de zaak voor verdere inhoudelijke behandeling terug te wijzen naar de rechtbank. De Raad ziet hierin aanleiding om de zaak met toepassing van artikel 8:115, eerste lid, aanhef en onder b, van de Algemene wet bestuursrecht terug te wijzen naar de rechtbank.

6. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.