Centrale Raad van Beroep, 09-06-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:1397, 18/3643 WAJONG

Appellante heeft in hoger beroep aangevoerd dat zij voldoet aan de voorwaarden van de Wajong 2015 en dat het arbeidsvermogen duurzaam ontbreekt, waardoor haar uitkering ten onrechte is verlaagd naar 70% van het wettelijk minimumloon. Appellante stelt dat haar medische situatie vanaf 2012 is verslechterd en behandelingen eerder verslechtering dan verbetering hebben gebracht. Behandeling is niet meer mogelijk. Appellante functioneert nauwelijks, sluit zich op en durft enkel onder begeleiding in het donker naar buiten. Volgens appellante heeft zij geen benutbare mogelijkheden. Door sterk wisselende mogelijkheden is zij niet structureel in staat om gedurende vier uur per dag belastbaar te zijn en één uur aaneengesloten een taak uit te voeren in een arbeidsorganisatie. Na één of twee dagen werken blokkeert zij volledig als gevolg van haar psychische stoornissen, waardoor zij ook niet beschikt over basale werknemersvaardigheden. Zij heeft dan ook duurzaam geen arbeidsvermogen.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

Naar aanleiding van het verzoek om herbeoordeling heeft het Uwv allereerst onderzocht of appellante nog kan worden aangemerkt als jonggehandicapte in de zin van artikel 2:3, eerste lid, van de Wajong. Dit is volgens het Uwv het geval aangezien appellante 100% arbeidsongeschikt is. Tegen deze vaststelling heeft appellante geen zelfstandige beroepsgronden naar voren gebracht.

Vervolgens heeft het Uwv beoordeeld of appellante in plaats van de werkregeling moet worden ingedeeld in de uitkeringsregeling van artikel 2:45 van de Wajong. Bij een dergelijke indeling zou appellante op grond van artikel 2:46, eerste lid, aanhef en onder a, ook na 1 januari 2018 recht houden op een uitkering van 75% van de grondslag.

De beroepsgrond dat appellante geen arbeidsvermogen heeft omdat zij alleen onder begeleiding haar werkplek kan bereiken, slaagt evenmin. Voor zover dergelijke begeleiding bij het bereiken van de werkplek voor appellante noodzakelijk zou zijn, sluit dit de aanwezigheid van arbeidsvermogen in de zin van Hoofdstuk 1a van de Wajong niet uit. De Participatiewet geeft de mogelijkheid om in het kader van de ondersteuning bij arbeidsinschakeling een vervoersvoorziening toe te kennen. Voor personen als appellante, die een uitkering op grond van Hoofdstuk 2 van de Wajong ontvangen, biedt artikel 2:22, tweede lid onder a, van de Wajong een vergelijkbare mogelijkheid.

De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft inzichtelijk en toereikend gemotiveerd dat appellante beschikt over basale werknemersvaardigheden en dat zij de taak ‘Handmatig afwassen’ (taaknummer 0303) kan verrichten. Bij deze taak gaat het om een rustige en niet grootschalige werkomgeving waarin appellante een eigen afgebakende deeltaak heeft. De enkele stelling van appellante, dat sprake is van onbedwingbaar gedrag waardoor zij binnen afzienbare tijd volledig blokkeert, kan zonder nadere (medische) onderbouwing niet worden gevolgd. Dat betekent dat evenmin kan worden gevolgd dat zij daardoor de geselecteerde taak niet kan verrichten in een arbeidsorganisatie dan wel om die reden geen basale werknemersvaardigheden heeft.

Gelet op 4.3 tot en met 4.7 wordt het Uwv gevolgd in zijn standpunt dat appellante op de data in geding beschikte over arbeidsvermogen. De vraag naar de duurzaamheid kan daarom onbeantwoord blijven. De Wajong-uitkering van appellante is met ingang van 1 januari 2018 terecht verlaagd naar 70% van het minimumloon.

Appellante heeft geen zelfstandige gronden aangevoerd tegen de Indicatie banenafspraak, zodat dit verder geen bespreking behoeft.

Het hoger beroep slaagt niet en de aangevallen uitspraak zal worden bevestigd, met verbetering van gronden.

Appellante heeft verzocht om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn, bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM).

De redelijke termijn is voor een procedure in drie instanties in zaken zoals deze in beginsel niet overschreden als die procedure in haar geheel niet langer dan vier jaar heeft geduurd (uitspraak van 26 januari 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BH1009). De behandeling van het bezwaar mag ten hoogste een half jaar, de behandeling van het beroep ten hoogste anderhalf jaar en de behandeling van het hoger beroep ten hoogste twee jaar duren, terwijl doorgaans geen sprake is van een te lange behandelingsduur in de rechterlijke fase in haar geheel als deze niet meer dan drie en een half jaar heeft geduurd. De omstandigheden van het geval kunnen aanleiding geven een langere behandelingsduur te rechtvaardigen. In beginsel is een vergoeding gepast van € 500,- per half jaar of gedeelte daarvan waarmee de redelijke termijn is overschreden.

Voor dit geval betekent dit het volgende. In het geval van appellante zijn vanaf de ontvangst door het Uwv op 27 december 2016 van door haar ingediende bezwaarschrift tot de datum van deze uitspraak vier jaar en vijf maanden verstreken. Noch in de zaak zelf, noch in de opstelling van appellante zijn aanknopingspunten gevonden voor het oordeel dat in dit geval de totale lengte van de procedure meer dan vier jaren zou mogen bedragen. De redelijke termijn is dus met vijf maanden overschreden. Dit leidt tot een schadevergoeding van € 500,-. Het Uwv heeft binnen een half jaar op het bezwaar beslist. Er is sprake van overschrijding van de redelijke termijn door de bestuursrechter, zodat de te betalen schadevergoeding voor rekening komt van de Staat.

Aanleiding bestaat om de Staat te veroordelen in de proceskosten van appellante in verband met het gehonoreerde verzoek om schadevergoeding. De Raad kent 1 punt toe voor het indienen van het verzoek met een wegingsfactor van 0,5. Voor toekenning van een afzonderlijk punt voor de behandeling ter zitting van het verzoek om schadevergoeding bestaat geen aanleiding. Dit leidt tot een veroordeling van de Staat in de proceskosten van appellante van € 267,-.