Centrale Raad van Beroep, 08-09-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:2316, 19/1266 WIA

Appellant is op 18 mei 2015 door klachten na een aanrijding uitgevallen voor zijn werkzaamheden als sales engineer. Zijn arbeidsovereenkomst is op 28 februari 2016 geëindigd.

In het kader van zijn aanvraag om een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) is appellant onderzocht op het spreekuur van een verzekeringsarts. In een rapport van 4 april 2017 heeft de verzekeringsarts vermeld dat appellant na de aanrijding locomotore en cognitieve klachten heeft. Voor de klachten is geen duidelijk somatisch substraat gevonden en deze klachten lijken myogeen bepaald. Appellant heeft een multidisciplinair traject gevolgd zonder het gewenste resultaat. De verzekeringsarts heeft bij lichamelijk onderzoek aan de schouders, ellebogen, handen en polsen geen duidelijke afwijkingen gevonden. De verzekeringsarts heeft het wel aannemelijk geacht dat appellant beperkt is voor zware belasting van de nek, armen en rug. Cognitieve beperkingen zijn niet geobjectiveerd, maar extreme stress dient volgens de verzekeringsarts vermeden te worden omdat dit negatieve invloed heeft op fysieke problematiek. De verzekeringsarts heeft in de Functionele mogelijkhedenlijst (FML) beperkingen aangenomen voor persoonlijk en sociaal functioneren en voor dynamische en statische belasting. Er is volgens de verzekeringsarts geen medische indicatie voor een arbeidsduurbeperking. Een arbeidsdeskundige heeft in een rapport van 6 april 2017, aan de hand van wat appellant kan verdienen met aan geselecteerde voorbeeldfuncties verbonden werkzaamheden in vergelijking met zijn maatmaninkomen, berekend dat appellant 0% arbeidsongeschikt is. Het Uwv heeft bij besluit van 13 april 2017 geweigerd om appellant met ingang van 15 mei 2017 een WIA-uitkering toe te kennen, omdat hij minder dan 35% arbeidsongeschikt is.

Naar aanleiding van het bezwaar van appellant tegen dit besluit heeft een verzekeringsarts bezwaar en beroep van het Uwv aanleiding gezien appellant nader te laten onderzoeken door psychiater dr. A.A. Aaldriks, psychiater bij Psyon. Deze psychiater heeft in een rapport van 30 oktober 2017 vermeld dat het onderzoek diverse inconsistenties toont en dat de klachtenpresentatie op meerdere punten atypisch en niet passend is bij bekende pathofysiologische patronen binnen de psychiatrie waarbij ook een verhoogde score is op een symptoomvalidatietest. De klachten mogen daarom niet zonder meer vertaald worden naar een psychiatrische stoornis. De algemene presentatie geeft geen aanleiding om een ernstig psychiatrisch toestandsbeeld te veronderstellen, zoals bijvoorbeeld een klinisch merkbare depressie, psychose of neurocognitieve stoornis. Volgens de psychiater heeft appellant een ongespecificeerde aanpassingsstoornis.

De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in een rapport van 15 december 2017 geconcludeerd dat de door de primaire verzekeringsarts opgestelde FML de mogelijkheden van appellant juist weergeeft. Daarbij is verwezen naar het rapport van psychiater Aaldriks. Verder is vermeld dat recent onderzoek door de reumatoloog geen duidelijk objectiveerbare pathologie aan het licht heeft gebracht. De klachten worden volgens de reumatoloog verklaard vanuit een pijnsyndroom waarbij de reumatoloog heeft gewezen op het belang van (normaal) bewegen en belasten. Een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft in een rapport van 19 december 2017 in reactie op de bezwaargronden vermeld dat appellant niet beperkt is wat betreft repetitief en fijn motorisch hand- en vingergebruik en dat daarom de geselecteerde functies onverminderd geschikt blijven. De mate van arbeidsongeschiktheid van appellant is ongewijzigd minder dan 35%. Het Uwv heeft bij besluit van 22 december 2017 (bestreden besluit) het bezwaar van appellant tegen het besluit van 13 april 2017, onder verwijzing naar de rapporten van de verzekeringsarts bezwaar en beroep en de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep, ongegrond verklaard.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Over de procesrechtelijke gang van zaken heeft appellant in beroep het volgende aangevoerd. De rechtbank heeft bij brief van 14 juni 2018 het Uwv verzocht om zo spoedig mogelijk een reactie van de verzekeringsarts bezwaar en beroep en de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep in te brengen. De reactie van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 21 juni 2018 is te laat ingebracht, namelijk binnen tien dagen voor de zitting van 28 juni 2018. Ook de reactie van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep van 30 juli 2018 is volgens appellant te laat ingebracht. Deze reactie heeft het Uwv pas na de zitting van 28 juni 2018 ingebracht. De rechtbank heeft het Uwv op de zitting van 28 juni 2018, waarbij het onderzoek is geschorst, ten onrechte nogmaals de gelegenheid geboden een reactie van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep in te dienen. De rechtbank heeft daarover het volgende overwogen. Het voorschrift van artikel 8:58 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), voortvloeiend uit de eisen van een goede procesorde en het beginsel van hoor en wederhoor, beoogt onder meer de wederpartij te beschermen tegen ontijdig aan het dossier toegevoegde stukken waarop die partij niet is voorbereid en waarop niet adequaat kan worden gereageerd. In deze zaak heeft appellant wel adequaat kunnen reageren op het aanvullend rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 21 juni 2018. De rechtbank heeft daarom zowel de stukken van het Uwv als van appellant aan het dossier toegevoegd en bij de beoordeling betrokken. Over de nadere reactie van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft de rechtbank overwogen dat zij het voor de inhoudelijke beoordeling van de zaak gewenst heeft geacht dat een nadere reactie van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep werd ingebracht. De rechtbank heeft hierbij gewezen op artikel 8:41a van de Awb, inhoudende dat de bestuursrechter het hem voorgelegde geschil zoveel mogelijk definitief beslecht. Appellant is niet in zijn processuele belangen geschaad, nu appellant zeer uitgebreid heeft kunnen reageren op alle nader ingebrachte rapporten.

Verder heeft de rechtbank de door appellant in beroep aangevoerde gronden, zowel over de zorgvuldigheid van het onderzoek door het Uwv als tegen de medische en arbeidskundige grondslag van het bestreden besluit, niet gevolgd. De rechtbank heeft aan de hand van de stappen, zoals geformuleerd in de uitspraak van de Raad van 30 juni 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2226 naar aanleiding van het arrest Korošec van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens van 8 oktober 2015 (ECLI:NL:CRVB:CE:ECHR:2015:1008JUD007721212) geoordeeld dat het onderzoek zorgvuldig is geweest, dat de verzekeringsartsen de lichamelijke en psychische klachten van appellant op een juiste wijze hebben beoordeeld en voldoende beperkingen hebben aangenomen in de FML. Daarbij heeft de rechtbank onder meer overwogen dat appellant niet kan worden gevolgd in zijn standpunt dat het medische onderzoek van de verzekeringsarts bezwaar en beroep is gebaseerd op vooringenomenheid vanwege een gestelde suggestieve vraagstelling aan psychiater Aaldriks en dat het Uwv wat betreft de psychische klachten heeft mogen uitgaan van de bevindingen van psychiater Aaldriks. Verder heeft de rechtbank geoordeeld dat ook de arbeidskundige beoordeling op een juiste wijze is verricht. De rechtbank heeft alle door appellant aangevoerde gronden uitvoerig besproken.

Het Uwv heeft verzocht om de aangevallen uitspraak te bevestigen. Na vragen van de Raad heeft het Uwv een nader rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 21 augustus 2020 en nadere rapporten van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep van 28 september 2020 en 20 november 2020 ingebracht. De verzekeringsgeneeskundige bezwaar en beroep heeft opgemerkt dat uit de brief van revalidatiearts De Jong van 22 maart 2018 geen nieuwe informatie naar voren komt. De behandelend reumatoloog is tot dezelfde bevindingen gekomen als deze revalidatiearts. De verzekeringsarts bezwaar en beroep acht de ulnaris neuropathie niet van belang omdat bij het lichamelijk onderzoek geen specifieke afwijkingen zijn geconstateerd die passen bij (gedeeltelijke) uitval van de betreffende armzenuw. De revalidatiearts heeft ook een normale kracht en sensibiliteit aan de armen beschreven en geen specifieke handbeperkingen beschreven. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft in het rapport van 20 november 2020 herhaald dat uit de nogmaals geraadpleegde Suwinet-gegevens volgt dat appellant MTS commerciële techniek/elektro heeft gevolgd en heeft afgesloten met een diploma. Ter zitting is bij het Uwv – naar aanleiding van hetgeen appellant naar voren heeft gebracht – twijfel ontstaan over het bezit van dit MTS-diploma. Het Uwv heeft daarbij opgemerkt dat indien de twee functies waarin de diploma-eis is gesteld vervallen de mate van arbeidsongeschiktheid niet wijzigt.

Omdat in hoger beroep de mediaanfunctie is gewijzigd, is het bestreden besluit niet voorzien van een deugdelijke motivering zoals artikel 7:12, eerste lid, van de Awb vereist. Dit gebrek zal met toepassing van artikel 6:22 van de Awb worden gepasseerd, omdat aannemelijk is dat belanghebbenden daardoor niet zijn benadeeld. Ook als het gebrek zich niet zou hebben voorgedaan, zou een besluit met gelijke uitkomst zijn genomen. Het bestreden besluit kan dus in stand worden gelaten en de aangevallen uitspraak zal worden bevestigd met verbetering van gronden.

Uit 4.1 tot en met 4.4. volgt dat het hoger beroep niet slaagt. Dit brengt mee dat het verzoek om schadevergoeding moet worden afgewezen.

De toepassing van artikel 6:22 van de Awb geeft aanleiding om het Uwv te veroordelen in de proceskosten van appellant. Appellant heeft verzocht om het Uwv te veroordelen in de volledige proceskosten die hij in het onderhavige geding heeft gemaakt. Daarbij heeft hij verwezen naar het civiele schadevergoedingsrecht en artikel 8:88 van de Awb.

Artikel 8:88 van de Awb kan niet worden aangegrepen om proceskosten vergoed te krijgen die niet op basis van artikel 8:75 voor vergoeding in aanmerking komen. De wetgever heeft hiervoor een als lex specialis aan te merken regeling getroffen in artikel 8:75 Awb. Het uitgangspunt van het op artikel 8:75 van de Awb gebaseerde Besluit proceskosten bestuursrecht (Bpb) bij vergoeding van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand is dat een forfaitaire vergoeding wordt toegekend. In artikel 2, derde lid, van het Bpb is neergelegd dat hiervan in bijzondere omstandigheden kan worden afgeweken. De toelichting bij het Bpb (Stb. 1993, 763) vermeldt hierover dat in uitzonderlijke gevallen strikte toepassing van de regeling onrechtvaardig kan uitpakken en dat de rechter in bijzondere omstandigheden de volgens het Bpb berekende vergoeding – zonder af te doen aan het karakter van een tegemoetkoming in de daadwerkelijke kosten – kan verhogen of verlagen. Wil naar het oordeel van de Raad sprake zijn van bijzondere omstandigheden dan zal een betrokkene, als gevolg van de werkwijze van een bestuursorgaan, uitzonderlijk hoge kosten hebben moeten maken (zie de uitspraak van de Raad van 10 december 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:4672). Appellant heeft niet onderbouwd dat in deze zaak sprake is van een uitzonderlijk geval waarin zich bijzondere omstandigheden voordoen. Voor toepassing van artikel 2, derde lid, van het Bpb en toekenning van een andere dan de forfaitaire proceskostenvergoeding bestaat dan ook geen reden.

Aanleiding bestaat om het Uwv te veroordelen in de kosten die appellant redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze proceskosten worden begroot op € 1.496,- voor verleende rechtsbijstand in beroep (2 punten voor het beroepschrift en het verschijnen ter zitting met waarde per punt van € 748,-) en € 1.496,- in hoger beroep (2 punten voor het hogerberoepschrift en het verschijnen ter zitting met waarde per punt van € 748,-), in totaal € 2.992,-. Ook dient het Uwv het door appellant in beroep en hoger beroep betaalde griffierecht te vergoeden.