Centrale Raad van Beroep, 27-01-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:236, 20/1944 WMO15

Appellante, geboren in 1986, heeft in verband met risico’s voor haar veiligheid als gevolg van huiselijk geweld, bij het college een aanvraag ingediend voor opvang op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo 2015). Het college heeft bij besluit van 24 september 2018 deze aanvraag afgewezen.

Appellante heeft zich daarna wederom bij het college gemeld voor opvang op grond van de Wmo 2015. Het college heeft bij besluit van 6 maart 2019 appellante voor de periode van 6 maart 2019 tot en met 5 maart 2021 toegelaten tot de opvang.

Het college heeft bij besluit van 10 april 2019 (bestreden besluit) het bezwaar tegen het besluit van 24 september 2018 gegrond verklaard en het bezwaar tegen het besluit van 6 maart 2019 niet-ontvankelijk verklaard. Het college heeft hieraan ten grondslag gelegd dat aan het bezwaar is tegemoet gekomen. Appellante is namelijk bij besluit van 6 maart 2019 toegelaten tot de opvang. Daarmee heeft zij per die datum recht op opvang verkregen. Appellante is ook daadwerkelijk opvang geboden in de woonvoorziening [naam woonvoorziening] ([naam woonvoorziening]).

2. De rechtbank heeft zich bij de aangevallen uitspraak onbevoegd verklaard voor zover het beroep zich richt tegen de feitelijke uitvoering van het bestreden besluit. De rechtbank heeft het beroep voor het overige gegrond verklaard, het bestreden besluit vernietigd en bepaald dat de rechtsgevolgen van het vernietigde bestreden besluit in stand blijven. De rechtbank heeft daartoe, voor zover van belang, overwogen dat zij over de gronden die zien op de duur van de wachtlijst voor een herstartstudio en de invulling van de noodopvang bij [naam woonvoorziening] niet kan oordelen. De praktische uitvoering van een besluit op grond van de Wmo 2015 is een feitelijke handeling. Hiertegen staat geen bezwaar en beroep open. De rechtbank is verder van oordeel dat het bestreden besluit onvoldoende zorgvuldig is voorbereid en onvoldoende is gemotiveerd. Het college had in het bestreden besluit moeten opnemen welke maatwerkvoorziening voor appellante geschikt is en waar zij aanspraak op kan maken. In beroep is pas duidelijk geworden dat appellante op de wachtlijst staat voor een herstartstudio en waarom dat een passende maatwerkvoorziening voor haar is. Daarmee is het gebrek in de besluitvorming hersteld.

3. Appellante heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Zij heeft zich daarbij, kort samengevat, op het standpunt gesteld dat de rechtbank zich ten onrechte onbevoegd heeft verklaard. Appellante heeft betoogd dat de opvang bij [naam woonvoorziening] gelet op haar omstandigheden niet geschikt is. Appellante wenst daarom in aanmerking te worden gebracht voor wel geschikte opvang.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

De rechtbank heeft zich ten onrechte onbevoegd verklaard. Appellante heeft in beroep aangevoerd dat de opvang bij [naam woonvoorziening] gelet op haar omstandigheden niet geschikt is. Daarmee heeft appellante betoogd dat de haar geboden opvang bij [naam woonvoorziening] niet adequaat is. Anders dan de rechtbank heeft overwogen, kan appellante de adequaatheid van opvang ter beoordeling aan de bestuursrechter voorleggen. Dit betekent dat de aangevallen uitspraak, voor zover aangevochten, moet worden vernietigd. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen overweegt de Raad als volgt.

Appellante heeft tijdens de zitting verklaard dat zij [naam woonvoorziening] in juli 2020 heeft verlaten. Zij heeft inmiddels onderdak bij een vriendin en is ook ingeschreven op dat adres. De vertegenwoordiger van het college heeft tijdens de zitting bij de Raad verklaard dat appellante naar verwachting over ongeveer een half jaar in aanmerking komt voor een herstartstudio. Gelet op deze omstandigheden heeft appellante geen belang meer bij een inhoudelijk oordeel over de adequaatheid van de opvang bij [naam woonvoorziening]. Dit betekent dat zij geen procesbelang meer heeft. De Raad zal daarom het beroep niet-ontvankelijk verklaren.

5. Aanleiding bestaat om het college te veroordelen in de proceskosten van appellante. Deze kosten worden begroot op € 1.068,- in hoger beroep voor verleende rechtsbijstand.

6. Voor een vergoeding van het griffierecht in hoger beroep bestaat geen aanleiding, omdat is afgezien van het heffen van griffierecht wegens betalingsonmacht van appellante.