Centrale Raad van Beroep, 05-10-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:2433, 19/2402 PW

Appellant heeft zich op 9 december 2016 bij het college gemeld voor een aanvraag om bijstand op grond van de Participatiewet (PW) en om een voorschot verzocht. Bij besluit van 9 december 2016 heeft het college appellant een voorschot van € 100,- toegekend.

Appellant heeft zich op 2 mei 2017 opnieuw gemeld voor een aanvraag om bijstand ingevolge de PW. Bij besluit van 4 mei 2017 heeft het college deze aanvraag afgewezen op de grond dat appellant niet in de gemeente Rotterdam woonde.

Appellant heeft op 2 november 2017 het college in gebreke gesteld vanwege het niet tijdig beslissen op zijn aanvragen om bijstand van 9 december 2016 en 2 mei 2017. Bij brief van 14 januari 2017 heeft hij van het college een dwangsom gevorderd.

Op 14 januari 2018 heeft appellant beroep ingesteld tegen het niet tijdig nemen van besluiten op zijn aanvragen.

Bij besluit van 30 januari 2018 (dwangsombesluit) heeft het college besloten dat appellant geen recht op een dwangsom heeft. Aan dit besluit heeft het college ten grondslag gelegd dat het college geen aanvraag van appellant ontvangen heeft en daarom geen beslissing kan nemen op de aanvraag.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het niet tijdig nemen van besluiten op de aanvragen niet-ontvankelijk verklaard en het beroep tegen het dwangsombesluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellant zich op hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Ingevolge artikel 1:3, derde lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), wordt onder aanvraag verstaan een verzoek van een belanghebbende, een besluit te nemen.

Ingevolge artikel 1:3, eerste lid, van de Awb wordt onder besluit verstaan een schriftelijke beslissing van een bestuursorgaan, inhoudende een publiekrechtelijke rechtshandeling.

Uit artikel 43, eerste lid, van de PW in verbinding met artikel 4:1 van de Awb volgt dat een aanvraag om bijstand schriftelijk moet worden gedaan. Verder volgt uit artikel 44 van de PW dat ‘melding’ en ‘aanvraag’ twee te onderscheiden juridische begrippen zijn.

Appellant heeft aangevoerd dat hij op 9 december 2016 een aanvraag om bijstand heeft ingediend. Dit blijkt uit het besluit van 9 december 2016 waarbij het college aan appellant een voorschot van € 100,- heeft verstrekt. In dat besluit staat namelijk: “U heeft op 9 december 2016 een bijstandsuitkering aangevraagd.” Deze beroepsgrond slaagt niet.

Appellant heeft zich, subsidiair, op het standpunt gesteld dat hij door het college is afgehouden van het indienen van een aanvraag. Appellant had verschillende slaapplekken en was thuisloos, maar is door het college ten onrechte als dakloze aangemerkt. Hij kon daarom, volgens de werkwijze van het college, pas na twee weken verblijf in de daklozenopvang zijn aanvraag indienen. Appellant hield het echter niet uit in de daklozenopvang en is naar een andere slaapplek gegaan. Ook deze beroepsgrond slaagt niet.

Nu geen sprake is van een aanvraag als bedoeld in artikel 1:3, derde lid, van de Awb was het college niet gehouden een besluit in de zin van artikel 1:3, eerste lid, van de Awb te nemen en is er geen sprake van het niet tijdig nemen van een besluit als bedoeld in artikel 6:2, aanhef en onder b, van de Awb.

Uit 4.6 volgt dat ingevolge artikel 8:1, eerste lid, van de Awb, geen beroep kon worden ingesteld tegen het uitblijven van een besluit naar aanleiding van de melding van 9 december 2016 en dat de rechtbank onbevoegd was om kennis te nemen van het beroep van appellant op dit punt. De rechtbank heeft dit niet onderkend, zodat de aangevallen uitspraak in zoverre voor vernietiging in aanmerking komt. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad de rechtbank onbevoegd verklaren om kennis te nemen van het beroep tegen het uitblijven van een beslissing naar aanleiding van de melding van 9 december 2016.