Centrale Raad van Beroep, 16-11-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:2912, 19/1951 WWB

Appellante heeft allereerst aangevoerd dat zij in de periode in geding geen gezamenlijke huishouding met X heeft gevoerd. Appellante meent dat er om die reden niets van haar terug te vorderen valt.

Deze beroepsgrond treft geen doel. De Raad heeft in zijn uitspraak van 8 januari 2019 een eindoordeel gegeven over de rechtmatigheid van de intrekking en terugvordering van de bijstand over de periode in geding. De Raad heeft daarbij de beroepsgrond van appellante dat geen sprake was van een gezamenlijke huishouding tussen haar en X verworpen. Bij arrest van 22 november 2019 heeft de Hoge Raad het door appellante tegen de uitspraak van de Raad ingestelde beroep in cassatie niet-ontvankelijk verklaard. Gelet daarop kan wat appellante nu nog over de aanwezigheid van een gezamenlijke huishouding in de periode in geding aanvoert in deze procedure niet meer aan de orde komen. De omvang van het geding is beperkt tot de vraag of het college met het bestreden besluit op de juiste wijze uitvoering heeft gegeven aan de uitspraak van de Raad van 8 januari 2019.

Appellante heeft verder aangevoerd dat het college zich bij het bestreden besluit ten onrechte heeft beperkt tot het maken van een nieuwe berekening van de hoogte van het terug te vorderen bedrag. Appellante meent dat het college de terugvordering had moeten toetsen aan de bepalingen van de wet, waaronder aan artikel 58, zevende lid, onder d, van de PW en aan de beginselen van behoorlijk bestuur.

Deze beroepsgrond slaagt evenmin. Het college heeft met het bestreden besluit uitvoering gegeven aan de in de uitspraak van de Raad van 8 januari 2019 neergelegde opdracht om een berekening te maken van het terug te vorderen bedrag over de periode in geding. Zoals ook uit 4.1.2 volgt is het geschil in deze procedure beperkt tot de vraag of het college dat met het bestreden besluit op juiste wijze heeft gedaan. Het college heeft bij het nemen van dit besluit niet hoeven toetsen of de terugvordering zelf voldoet aan de bepalingen van de wet of de beginselen van behoorlijk bestuur.

Appellante heeft over de terugvordering verder aangevoerd dat het college gelet op haar persoonlijke situatie af moet zien van verdere invordering van de terugvordering dan wel over had moeten gaan tot kwijtschelding van de openstaande vordering.

Zoals volgt uit 4.1.2 is de omvang van dit geding beperkt tot de vraag of het college bij het bestreden besluit op juiste wijze uitvoering heeft gegeven aan de uitspraak van de Raad van 8 januari 2019. Een procedure over een verzoek om af te zien van invordering dan wel om kwijtschelding ligt in dit geding niet voor. Voor zover appellante meent dat aanleiding bestaat af te zien van verdere invordering dan wel kwijtschelding kan zij daartoe bij het college een verzoek indienen.

Appellante heeft aangevoerd dat het bestreden besluit niet aan de vereisten voldoet, omdat in dit besluit twee terug te betalen bedragen worden genoemd.

Deze beroepsgrond slaagt niet. In het bestreden besluit heeft het college een berekening gemaakt van de terugvordering na verrekening van verschillende proceskostenveroordelingen. Omdat ten tijde van het bestreden besluit over de verrekening van een bedrag van een proceskostenveroordeling van € 4.242,- nog een procedure bij de rechtbank liep, heeft het college in het bestreden besluit toegelicht dat na verrekening van de proceskostenvergoedingen een vordering resteert van € 7.318,94, inclusief de proceskostenveroordeling van € 4.242,- waarover nog een procedure loopt. Zonder verrekening van dat bedrag bedraagt de vordering € 11.560,94. Niet valt in te zien waarom het noemen van twee bedragen maakt dat het bestreden besluit niet aan de vereisten voldoet, nog daargelaten dat appellante niet heeft onderbouwd welke vereisten dit zouden zijn. Het college heeft met deze toelichting juist helderheid willen verschaffen over de hoogte van de vordering na eventuele verrekening van de proceskostenveroordeling van € 4.242,-. Overigens heeft de rechtbank het betreffende beroep inmiddels ongegrond verklaard. Tegen deze uitspraak heeft appellante geen hoger beroep ingesteld.

Voorts stelt appellante dat de in het bestreden besluit opgenomen toelichting over de naar het oordeel van het college nog openstaande bedragen onvoldoende is om dit besluit juist te kunnen achten.

Dit betoog slaagt niet, reeds omdat appellante niet heeft onderbouwd waarom en in hoeverre de in het bestreden besluit opgenomen toelichting onvoldoende is.

Appellante heeft over de hoogte van de terugvordering nog aangevoerd dat het college in het bestreden besluit ten onrechte geen berekening van de netto en bruto vordering heeft gemaakt, waardoor de in het bestreden besluit genoemde bedragen onvoldoende verifieerbaar zijn.

Ook deze beroepsgrond slaagt niet. In de bijlage bij het bestreden besluit is een gespecificeerde berekening van de terugvordering over de periode in geding opgenomen. Daarin heeft het college per jaar over de periode in geding een berekening gemaakt van de netto en bruto terugvordering. Appellante heeft niet toegelicht waarom deze berekening onjuist zou zijn.

Appellante heeft aangevoerd dat het college ten onrechte een aan haar toegekende proceskostenvergoeding heeft verrekend met een onverschuldigd betaalde proceskostenvergoeding aan haar toenmalig gemachtigde. Appellante meent dat deze vergoeding verrekend had moeten worden met de vordering.

Deze beroepsgrond slaagt ook niet. Bij het vernietigde besluit van 17 oktober 2014 heeft het college een verzoek om proceskostenvergoeding toegewezen en in december 2014 een bedrag van € 944,- aan proceskosten uitbetaald aan de toenmalige gemachtigde van appellante. Als gevolg van de vernietiging van het besluit van 17 oktober 2014 is dit bedrag onverschuldigd betaald aan de toenmalige gemachtigde van appellante. Bij het bestreden besluit heeft het college het verzoek om vergoeding van proceskosten in bezwaar opnieuw toegekend tot een bedrag van € 944,- en dit bedrag verrekend met de in december 2014 onverschuldigd betaalde proceskosten aan de toenmalige gemachtigde van appellante. Anders dan appellante heeft aangevoerd is er geen rechtsregel die zich tegen deze wijze van verrekenen verzet.

Verder heeft appellante erop gewezen dat de rechtbank Limburg het college bij uitspraak van 4 september 2014 heeft veroordeeld in betaling van de proceskosten van appellante tot een bedrag van € 1.461,- en € 44,- aan griffierecht. Appellante meent dat het college deze bedragen ten onrechte heeft uitbetaald aan haar toenmalige gemachtigde. Het college had volgens appellante deze bedragen moeten verrekenen met de openstaande vordering.

Dit betoog slaagt evenmin. Het college is op basis van artikel 60a, vierde lid, van de PW bevoegd en niet verplicht om over te gaan tot verrekening. Het college is eveneens bevoegd om een proceskostenveroordeling uit te betalen aan de gemachtigde van een betrokkene. Er bestaat geen grond voor het oordeel dat het college in dit geval geen gebruik kon maken van die bevoegdheid.

Appellante heeft tot slot een verzoek om schadevergoeding gedaan in verband met overschrijding van de redelijke termijn, bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM).

De Raad ziet aanleiding om te bepalen dat als uitgangspunt geldt dat de Hoge Raad bij een tweede beroep in cassatie uitspraak doet binnen een periode van een jaar. De Raad ziet eveneens aanleiding om de termijn waarbinnen uitspraak dient te worden gedaan nadat de Hoge Raad een arrest na een tweede beroep in cassatie heeft gewezen te bepalen op een jaar.

In het geval van appellante betekent dit dat de redelijke termijn in beginsel niet is overschreden als de procedure in haar geheel niet langer dan negen jaar heeft geduurd. Vanaf de ontvangst door het college op 23 juli 2012 van het door appellante tegen het besluit van 12 juli 2012 ingediende bezwaarschrift tot de datum van deze uitspraak zijn negen jaar en bijna vier maanden verstreken. Dat brengt met zich mee dat sprake is van een overschrijding van de redelijke termijn met vier maanden. Noch in de zaak zelf, noch in de opstelling van appellante zijn aanknopingspunten gevonden voor het oordeel dat in dit geval de totale lengte van de procedure meer dan negen jaar zou mogen bedragen. Van het totale tijdsverloop heeft de behandeling van het bezwaar door het college drie maanden geduurd. Er is geen overschrijding van de redelijke termijn in de bezwaarfase. De overschrijding van de redelijke termijn is dus geheel aan de bestuursrechter toe te rekenen.

Een overschrijding van de redelijke termijn met, zoals in dit geval, een gedeelte van een half jaar leidt in beginsel tot toekenning van een schadevergoeding van in totaal € 500,-. Nu de Raad bij uitspraak van 11 april 2017 aan appellante al een schadevergoeding voor schending van de redelijke termijn heeft toegekend, bestaat thans geen grond meer voor toekenning van een aanvullende schadevergoeding.