Centrale Raad van Beroep, 02-12-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:3047, 19/822 WIA

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft appellant niet gevolgd in zijn standpunt dat hij in het kader van het eerste spoor slechts hoefde te onderzoeken of de werknemer binnen de rechtbank [vestigingsplaats] kon terugkeren in eigen (aangepast) werk of in andere passende functies. Volgens de rechtbank heeft de wetgever met de laatste wijziging van artikel 40b, tweede lid, van het Algemeen Rijksambtenarenreglement (ARAR) als gevolg van de formalisering van de Arbeidsvoorwaardenovereenkomst sector Rijk 2004 nadrukkelijk bepaald dat het bevoegd gezag, in het onderhavige geval appellant, in het kader van het eerste spoor onderzoek dient te verrichten binnen de sector Rijk. De praktische complicaties die een dergelijk breed eerste spoor met zich brengt voor zover buiten het eigen gezagsbereik mogelijkheden moeten worden onderzocht, zijn aldus door de wetgever aanvaard en kunnen daarom niet met succes door appellant worden aangevoerd om een smaller eerste spoor te bepleiten.

Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat hij niet is tekortgeschoten in zijn

re-integratieverplichtingen. Tussen appellant en het Uwv bestaat een verschil van inzicht als het gaat om de vraag waar de grens tussen het eerste en tweede spoor in het kader van

re-integratie zich bevindt. Appellant stelt dat het gerechtsbestuur van de rechtbank [vestigingsplaats] het bevoegd gezag is en dat daaruit volgt dat de organisatie van de rechtbank [vestigingsplaats] als eerste spoor moet worden beschouwd en als tweede spoor alle re-integratieactiviteiten daarbuiten. Appellant meent dat uit artikel 40b van het ARAR, zoals dat ten tijde in geding gold, geen concreet onderscheid ten aanzien van het eerste en tweede spoor in het kader van de re-integratieverplichtingen kan worden afgeleid. Ten slotte heeft appellant aangevoerd dat het Uwv in strijd met het vertrouwensbeginsel handelt, nu bij vergelijkbare WIA-aanvragen van gerechtsambtenaren een dergelijke vergaande re-integratieverplichting in het eerste spoor door het Uwv niet aan het gerechtsbestuur is tegengeworpen. Appellant heeft dit onderbouwd met stukken waaruit dit volgens hem blijkt.

4. De Raad oordeelt als volgt.

Niet in geschil is dat werknemer ten tijde van de beoordeling van de

re‑integratie‑ inspanningen niet in structurele arbeid met een loonwaarde van ten minste 65% van het oorspronkelijke loon had hervat en dat daarmee geen sprake is van een bevredigend resultaat als bedoeld in de Beleidsregels. Partijen houdt verdeeld de vraag of appellant, door zijn re-integratie-inspanningen gedurende het eerste ziektejaar te beperken tot de organisatie van zijn eigen rechtbank, zonder deugdelijke grond onvoldoende re-integratie-inspanningen heeft verricht. De Raad stelt voorop dat voor de beantwoording van deze vraag - anders dan de rechtbank heeft overwogen - niet artikel 40b van het ARAR, zoals dat ten tijde in geding gold, bepalend is. Zoals de Raad eerder heeft overwogen (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 28 oktober 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BK1570) vormen de Beleidsregels als uitwerking en invulling van de artikelen 25 en 65 van de Wet WIA het beoordelingskader voor de vraag of de werkgever en de verzekerde in redelijkheid hebben kunnen komen tot de

re-integratie-inspanningen die zijn verricht. Dit uitgangspunt geldt ook voor zaken als de onderhavige, waarin de overheid werkgever is. Daarnaast is van belang de Werkwijzer Poortwachter waarmee het Uwv aan werkgevers duidelijkheid probeert te bieden over wat van hen bij de re-integratie van een werknemer wordt verwacht.

“Bij het begeleiden van de werknemer bij de verwerving van geschikt werk wordt ook gekeken naar andere, met de eigen onderneming verbonden organisaties, bijvoorbeeld in een holdingstructuur. In dat geval wordt de beoordeling of er sprake is van een eerste- of een tweede spoor re-integratietraject bepaald door de mate waarin beide ondernemingen als afzonderlijke organisaties herkenbaar zijn. Ongeacht een wellicht administratieve onafhankelijkheid zal een dergelijk re-integratietraject eerder als een re-integratie in Spoor 1 moeten worden aangemerkt naarmate de ondernemingen zich meer als één organisatie presenteren of gedragen en/of naar mate zij meer gebruikmaken van gemeenschappelijke diensten (zoals een gezamenlijke personeelsdienst).”

Op grond van artikel 25 van de Wet op de rechterlijke organisatie (hierna: Wet RO), nader uitgewerkt in artikel 1 van het Besluit uitoefening rechtspositionele bevoegdheden gerechtsambtenaren en ambtenaren bureau Raad voor de rechtspraak, zoals die artikelen ten tijde in geding luidden, was appellant het bevoegd gezag voor de bij de rechtbank [vestigingsplaats] aangestelde gerechtsambtenaren. Gelet op genoemde bepalingen was de bevoegdheid van appellant tot het aanstellen of herplaatsen van gerechtsambtenaren, het aanpassen van hun functies of het creëren van nieuwe functies beperkt tot het eigen gerecht. Een gerecht functioneert binnen de organisatie van de Rechtspraak in overwegende mate als zelfstandig organisatieonderdeel: elk gerecht heeft een eigen begroting met bijbehorend jaarplan, beschikt over een eigen afdeling personeelszaken en voert een eigen vacature- en aannamebeleid. Ook naar buiten toe zijn gerechten als zelfstandige onderdelen binnen de Rechtspraak herkenbaar. Gerechten, en ook de Rechtspraak als geheel, maken organiek voorts geen onderdeel uit van het Ministerie van Justitie en Veiligheid, ook al wordt de salarisbetaling van de medewerkers van de gerechten door het Ministerie verzorgd. Het vorenstaande in aanmerking genomen, en mede gelet op het feit dat appellant voor de re-integratie van gerechtsambtenaren buiten de eigen rechtbank geheel afhankelijk is van de medewerking van derden, moet de rechtbank [vestigingsplaats] voor de toepassing van de Beleidsregels worden aangemerkt als een zelfstandige organisatie. Appellant kan daarom gevolgd worden in zijn standpunt dat de

re-integratie-inspanningen binnen de eigen rechtbank als activiteiten in het eerste spoor zijn aan te merken en de re-integratie-inspanningen daarbuiten als activiteiten in het tweede spoor. Gelet hierop kan hetgeen appellant in dit verband heeft aangevoerd over het vertrouwensbeginsel verder onbesproken blijven.

5. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.