Centrale Raad van Beroep, 03-02-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:320, 18/5126 WIA

1.1.

Betrokkene is op 11 februari 2004 uitgevallen voor haar werkzaamheden als beleidsmedewerkster (0,65 fte) en docente (0,15 fte) bij dezelfde werkgever, [werkgever] , in totaal voor gemiddeld 29,34 uur per week, in verband met psychische klachten. De tijdelijke dienstbetrekking voor de functie van docente is op 1 augustus 2004 beëindigd. Na het doorlopen van de wachttijd heeft het Uwv geweigerd om betrokkene een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) toe te kennen, omdat de mate van arbeidsongeschiktheid met ingang van 8 februari 2006 is vastgesteld op minder dan 35%. Het Uwv heeft aan betrokkene met ingang van 4 december 2006 een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW) toegekend, gebaseerd op een gemiddeld arbeidspatroon van 23 uur en 57 minuten per week. Daarnaast is betrokkene als zelfstandige gaan werken.

1.2.

Betrokkene heeft zich op 12 december 2006 opnieuw ziek gemeld met psychische klachten, vanuit de situatie dat zij een WW-uitkering ontving. Na afloop van de voorgeschreven (verlengde) wachttijd heeft het Uwv aan betrokkene met ingang van 30 maart 2009 een loongerelateerde WGA-uitkering toegekend, waarbij de mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 48%, later gewijzigd in 50,06%. Het Uwv heeft de loongerelateerde uitkering met ingang van 22 november 2010 omgezet in een vervolguitkering, gebaseerd op een mate van arbeidsongeschiktheid van 45 tot 55%.

1.3.

In verband met een melding toegenomen arbeidsongeschiktheid in verband met aanhoudende klachten na een in mei 2014 opgelopen Lisfranc luxatie in haar rechtervoet is betrokkene op 15 maart 2016 op een spreekuur van een arts van het Uwv onderzocht. Deze arts heeft vastgesteld dat betrokkene belastbaar is met inachtneming van de beperkingen die zijn neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 23 maart 2016, geldig vanaf 1 augustus 2014. Een arbeidsdeskundige heeft functies geselecteerd en op basis van de drie voorbeeldfuncties met de hoogste lonen de mate van arbeidsongeschiktheid vastgesteld op 48,13%. Bij besluit van 12 april 2016 is de vervolguitkering van betrokkene met ingang van 1 augustus 2014 ongewijzigd voortgezet. Het bezwaar van betrokkene tegen dit besluit is door het Uwv bij besluit van 9 september 2016 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Het besluit van 12 april 2016 is echter wel herroepen, in die zin dat door wijziging van het maatmaninkomen de mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 44,08% en op grond daarvan is bepaald dat de vervolguitkering met ingang van 1 december 2016 wordt gebaseerd op een mate van arbeidsongeschiktheid van 35 tot 45%. Aan het bestreden besluit liggen een gewijzigde FML van 18 augustus 2016 en rapporten van 18 augustus 2016 van een verzekeringsarts bezwaar en beroep en van 19 augustus 2016 van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep ten grondslag.

2.1.

De rechtbank heeft aanleiding gezien om orthopedisch chirurg, voet- en enkelspecialist drs. W.P. Metsaars als deskundige te benoemen, die bij rapporten van 7 november 2017, 12 december 2017 en 10 januari 2018 verslag heeft uitgebracht. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in reactie op de rapporten van de deskundige de FML op 2 februari 2018 aangepast. Anders dan de deskundige heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep geen aanleiding gezien voor een beperking op het beoordelingspunt 4.15 frequent lichte voorwerpen hanteren tijdens het werk en het beoordelingspunt 4.22 knielen of hurken. Na arbeidskundig onderzoek is de mate van arbeidsongeschiktheid ongewijzigd vastgesteld door het Uwv. In de aangevallen tussenuitspraak heeft de rechtbank geoordeeld dat het onderzoek door de deskundige zorgvuldig is verricht en compleet is geweest en dat geen aanleiding bestaat om af te wijken van de hoofdregel dat het oordeel van een door de rechter ingeschakelde onafhankelijke en onpartijdige medisch deskundige wordt gevolgd. Het Uwv heeft onvoldoende beargumenteerd waarom betrokkene niet beperkt is op het beoordelingspunt knielen of hurken. De enkele verwijzing naar de definitie in het CBBS en de toelichting dat dit bij een blessure van één voet haalbaar is, is onvoldoende. De rechtbank heeft geen aanleiding gezien om het oordeel van de deskundige dat betrokkene op dit punt beperkt moet worden geacht omdat knielen of hurken een forse belasting van de voorvoet vergt, niet te volgen. Ten aanzien van het beoordelingspunt frequent lichte voorwerpen hanteren tijdens het werk is volgens de rechtbank door de verzekeringsarts bezwaar en beroep geen afdoende motivering gegeven waarom betrokkene op dit punt niet beperkt zou zijn. De rechtbank heeft geconcludeerd dat de medische grondslag van het bestreden besluit geen stand kan houden en heeft het Uwv in de gelegenheid gesteld om het motiveringsgebrek, uitgaande van een beperking op het beoordelingspunt knielen of hurken te herstellen.

2.2.

Het Uwv heeft geen gebruik gemaakt van de gelegenheid om het motiveringsgebrek in het bestreden besluit te herstellen. Het Uwv is, met verwijzing naar het rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 16 juli 2018, bij haar standpunt gebleven dat geen sprake is van een gebrek in het bestreden besluit. De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak de beroepsgrond van betrokkene – dat zij meer beperkt is dan door de deskundige is aangenomen – niet gevolgd. Omdat het geconstateerde gebrek in het bestreden besluit door het Uwv niet is hersteld, heeft de rechtbank bij de aangevallen uitspraak het beroep gegrond verklaard, het bestreden besluit vernietigd, het Uwv opgedragen een nieuw besluit op bezwaar te nemen en beslissingen genomen over de proceskosten en het griffierecht.

3.1.

Het Uwv heeft in hoger beroep aangevoerd dat de rechtbank in de aangevallen tussenuitspraak en de aangevallen uitspraak ten onrechte heeft geoordeeld dat sprake is van een motiveringsgebrek. Het Uwv heeft zich op het standpunt gesteld dat de deskundige niet is opgeleid om beperkingen in een FML vast te stellen, omdat in de dagelijkse praktijk van een orthopedisch chirurg een FML niet wordt gebruikt en dat door de deskundige de beperkingen niet conform de invulinstructie van het CBBS zijn vastgesteld. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft dit gecorrigeerd door de beperkingen voor de beoordelingspunten 4.15 en 4.22 niet over te nemen. Voor de motivering verwijst het Uwv naar de reeds door de verzekeringsarts bezwaar en beroep ingediende rapporten. Het Uwv heeft ter zitting opgemerkt dat hurken niet mogelijk is, maar dat knielen met één voet wel mogelijk is door op één been te staan waardoor de pijnlijke voet naar achteren wijst en zodoende niet wordt belast, zoals de gemachtigde van het Uwv ter zitting heeft voorgedaan.

3.2.

Betrokkene heeft in hoger beroep aangevoerd dat door de deskundige onvoldoende beperkingen zijn vastgesteld. De deskundige heeft de ernst van het letsel nog onvoldoende onderkend. Volgens betrokkene is het rapport van de deskundige niet compleet en ontbreken de luxaties in de voetwortel en is onderzoek door een radioloog noodzakelijk. Door betrokkene zijn digitaal foto’s en video’s met schade aan haar voet, een rapport van radioloog B.W.K. de Wit van 27 mei 2020 en een aanvraag van een CT-scan in 2020 ingediend. Zij tracht nog steeds een juiste diagnose te krijgen van haar voetletsel en is daarvoor nog in behandeling bij orthopedisch chirurg dr. B.J. Burger. Ook is onvoldoende rekening gehouden met haar psychische klachten. Zij ervaart langdurige stress. Er is sprake van een burn-out en diverse stressvolle levensomstandigheden en psychische trauma’s. Verwezen wordt naar de informatie van psycholoog B.A.J. Heijink van 14 januari 2017. De voorbeeldfuncties zijn ongeschikt. De voorbeeldfuncties hebben daarnaast een latere actualiseringsdatum dan 1 augustus 2014 en het maatmanloon is ten onrechte herzien. Uitgegaan moet worden van de functies die zij verrichtte voor haar eerste arbeidsongeschiktheidsdag.

3.3.

In reactie op het hoger beroep van betrokkene heeft het Uwv verwezen naar een nadere toelichting in een rapport van 7 januari 2020 van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep dat de geselecteerde voorbeeldfuncties zowel op 1 augustus 2014 als op 19 augustus 2016 actueel zijn. Daarnaast heeft het Uwv nader toegelicht dat de maatman op een juiste wijze is aangepast. Voor het vaststellen van de maatman moet worden uitgegaan van de tweede ziekmelding op 12 december 2006. Toen ontving betrokkene een WW-uitkering, gebaseerd op haar arbeid als beleidsmedewerkster. Haar tijdelijke aanstelling als docente was reeds per 1 augustus 2004 beëindigd vanwege het verstrijken van de duur van het contract. Daarom kan dit dienstverband niet meegenomen worden als de maatgevende arbeid voor de vaststelling van de mate van arbeidsongeschiktheid.

4.1.

Van gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid van een verzekerde is op grond van artikel 5 van de Wet WIA sprake als hij als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van onder meer ziekte of gebrek slechts in staat is met arbeid ten hoogste 65% te verdienen van het maatmaninkomen per uur, maar niet volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is. Op grond van artikel 6, eerste lid, van de Wet WIA wordt de beoordeling van de arbeidsongeschiktheid gebaseerd op een verzekeringsgeneeskundig en een arbeidskundig onderzoek.

4.5.

Uit 4.1 tot en met 4.4 volgt dat de hoger beroepen niet slagen. De aangevallen tussenuitspraak en de aangevallen uitspraak moeten worden bevestigd, met verbetering van gronden. Het Uwv zal dus opnieuw op het bezwaar van betrokkene moeten beslissen. Bepaald wordt dat deze beslissing op bezwaar wordt genomen met inachtneming van de uitspraak van de Raad en binnen zes weken na verzending van deze uitspraak. Met het oog op een voortvarende afdoening van het geschil bestaat aanleiding om met toepassing van artikel 8:113, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht te bepalen dat tegen de nieuwe beslissing op bezwaar slechts bij de Raad beroep kan worden ingesteld.