Centrale Raad van Beroep, 17-02-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:389, 18/546 WIA-T

Appellant is fulltime werkzaam als stedenbouwkundig tekenaar bij de [gemeente] . Appellant lijdt aan inclusion body myopathie waardoor hij rolstoelafhankelijk is.

Op 23 september 2014 heeft appellant een aanvraag ingediend voor vergoeding van de kosten van aanpassingen van zijn auto. Bij besluit van 4 november 2014 heeft het Uwv deze aanvraag afgewezen, omdat vergoeding voor autoaanpassingen alleen gehonoreerd kunnen worden na het doorlopen van een CBR-procedure.

Op 17 augustus 2016 heeft appellant een aanvraag ingediend voor een vervoersvoorziening. Bij brief van 25 augustus 2016 heeft het Uwv in het kader van die aanvraag gegevens opgevraagd bij appellant, waaronder een recente restrictieverklaring van het CBR. Omdat de gevraagde gegevens niet zijn ontvangen, heeft het Uwv de aanvraag bij besluit van 14 september 2016 buiten behandeling gesteld.

Op 20 oktober 2016 heeft appellant verzocht om vergoeding van kosten voor aanpassingen van een voertuig voor woon-werkverkeer en dienstreizen voor zijn werk. Bij besluit van 10 november 2016 heeft het Uwv deze aanvraag afgewezen. Bij besluit van 19 april 2017 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellant tegen het besluit van 10 november 2016 ongegrond verklaard. Het Uwv heeft aan het bestreden besluit een rapport van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep van 13 april 2017 ten grondslag gelegd. Hierin is vermeld dat appellant gebruikmaakt van een scootmobiel voor het woonwerkverkeer van 1,1 km. Nu er slechts een korte afstand hoeft te worden overbrugd tussen woon- en werkadres, kan gevergd worden dat dit gebeurt met een scootmobiel. Voor de wintermaanden (november tot en met februari) kan een slecht weervoorziening worden aangevraagd. De verantwoordelijkheid voor dienstreizen ligt bij de werkgever. Voor meerkosten kan de werkgever een aanvraag doen op grond van artikel 36 van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA).

In hoger beroep heeft appellant zijn standpunt herhaald dat zijn scootmobiel geen adequate voorziening is. Deze is niet bestemd voor woon-werkverkeer, maar voor het zich kunnen verplaatsen in en rond de woning en werkplek. Dat appellant zijn scootmobiel gebruikt voor woon-werkverkeer, komt doordat er geen andere mogelijkheid is om zijn werk te bereiken. In de winter is zijn scootmobiel in elk geval niet geschikt. Appellant is gevoelig voor kou, waardoor hij in de winter zijn scootmobiel niet goed kan bedienen omdat hij nog minder gebruik kan maken van zijn handen. Zonder de gevraagde voorziening kan appellant bovendien niet van baan veranderen, waardoor zijn mobiliteit op de arbeidsmarkt ernstig wordt gefrustreerd en belemmerd. De slecht weervoorziening is evenmin adequaat. Verder heeft appellant herhaald dat geen sprake is van dienstreizen, maar van woonwerkverkeer. Het gaat om frequente reizen naar de werkplek die zich steeds ergens anders bevindt. Zo heeft hij in maart 2017 gedurende een week in Zwolle moeten werken. Appellant kan bovendien geen gebruik maken van het openbaar vervoer en als hij daarvan wel gebruik zou maken, zou hij langer onderweg zijn dan ieder ander, waardoor hij minder aantrekkelijk is voor een werkgever. Tot slot heeft appellant verzocht de gemaakte kosten van € 2.049,92 voor het doorlopen van de CBR-procedure door het Uwv te laten vergoeden. Hij heeft deze procedure onnodig doorlopen, nu hij al om andere redenen niet in aanmerking kwam voor de vervoersvoorziening.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

Niet in geschil is dat appellant structurele functionele beperkingen heeft als bedoeld in artikel 35, eerste lid, van de Wet WIA. In geschil is de vraag of de door de werkgever aan appellant ter beschikking gestelde scootmobiel voor appellant een adequate voorziening is voor het reizen naar zijn werk in [gemeente] .

Het Uwv heeft zich terecht op het standpunt gesteld dat appellant de relatief korte afstand van 1,1 kilometer van zijn woning naar zijn werk met zijn scootmobiel kan afleggen. Appellant heeft niet aannemelijk gemaakt dat zijn scootmobiel daarvoor niet geschikt is. Ter zitting van de Raad is gebleken dat appellant nog altijd met deze scootmobiel naar zijn werk in [gemeente] gaat. Het Uwv heeft erkend dat appellant bij kou niet met de scootmobiel naar zijn werk in [gemeente] kan, maar gebleken is dat het Uwv aan appellant bij besluit van 10 oktober 2018 op basis van declaraties een vergoeding toekent voor een rolstoeltaxi voor 120 dagen per jaar, voor de periode november tot april. Hiervan kan hij gebruik maken bij een temperatuur van vijf graden of minder. Het aantal dagen is gebaseerd op het aantal dagen per jaar waarop de kans groot is dat de temperatuur onder de vijf graden ligt, aldus het Uwv. Ter zitting heeft appellant verklaard dat hij in de winter 2018/2019 zelfs geen enkele keer gebruik heeft gemaakt van de rolstoeltaxi voor woon-werkverkeer, omdat het die winter niet koud is geweest. Dat het voor appellant lastig is dat de rolstoeltaxi een dag van tevoren moet worden besteld, is begrijpelijk, maar onvoldoende om deze voorziening niet adequaat te achten.

Vaststaat dat appellant geregeld voor zijn werk naar plaatsen buiten [gemeente] moet reizen. Anders dan het Uwv stelt, biedt artikel 36 van de Wet WIA geen grondslag om de werkgever van appellant de meerkosten voor deze reizen te verstrekken. Appellant heeft de voorziening gevraagd om een (nog door hem te kopen) busje aan te passen. Het gaat hier dus niet om een voorziening die naar de aard der zaak duurzaam is verenigd met het bedrijf van de werkgever. In de geschiedenis van de totstandkoming van artikel 35 en 36 van de Wet WIA (TK, 20042005, 30 034, nr. 3, blz. 171) is ook vermeld dat kenmerk van de voorzieningen van artikel 35 is dat ze meeneembaar zijn. Dat wil zeggen dat de betrokkene, wanneer hij op een andere locatie of bij een andere werkgever gaat werken, zijn voorzieningen kan meenemen. De meerkosten van voorzieningen die niet meeneembaar zijn en die duurzaam met het bedrijf van de werkgever zijn verenigd, worden op grond van artikel 36 aan de werkgever vergoed in de vorm van een subsidie.

De wettekst van artikel 35 van de Wet WIA biedt ook geen aanknopingspunten voor het oordeel dat de door appellant gevraagde voorziening niet onder deze bepaling valt. In artikel 35, tweede lid, onder a, van de Wet WIA wordt juist als dergelijke voorziening vermeld: vervoersvoorzieningen die ertoe strekken dat de persoon, bedoeld in het eerste lid, zijn werkplek of opleidingslocatie kan bereiken. Appellant moest geregeld op verschillende plaatsen buiten [gemeente] werken, zodat hij ook op die plaatsen zijn werkplek had. Anders dan het Uwv naar voren heeft gebracht, is hierbij niet van belang of sprake is van een tweede standplaats of dat sprake is van een dienstreis. Uit de genoemde totstandkomingsgeschiedenis volgt dat het bij artikel 35 Wet WIA gaat om vervoersvoorzieningen die noodzakelijk zijn om de werkplek (waar de reguliere arbeid wordt verricht) te bereiken. Hiervan was bij de werkzaamheden van appellant buiten [gemeente] sprake.

Uit 4.6 en 4.7 volgt dat het Uwv onvoldoende heeft gemotiveerd dat appellant niet in aanmerking komt voor de gevraagde vervoersvoorziening voor reizen buiten [gemeente] . Er kleeft daarom in zoverre een gebrek aan het bestreden besluit. Er bestaat aanleiding om met toepassing van artikel 8:51d van de Algemene wet bestuursrecht het Uwv op te dragen het gebrek in het bestreden besluit te herstellen.

Een oordeel over de afwijzing van het verzoek tot veroordeling tot schadevergoeding door de rechtbank en een beslissing over het verzoek tot veroordeling tot schadevergoeding vanwege overschrijding van de redelijke termijn wordt aangehouden tot de einduitspraak.