Centrale Raad van Beroep, 23-02-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:394, 19/2502 WIA

Appellant heeft voor het laatst gewerkt als productiemedewerker/machinebediende. Op 17 juni 2013 heeft appellant zich ziek gemeld met schouder- en handklachten en spanningsklachten. Hij ontving op dat moment een uitkering op grond van de Werkloosheidswet. Bij besluit van 2 juni 2015 heeft het Uwv geweigerd appellant na afloop van de voorgeschreven wachttijd met ingang van 15 juni 2015 een WGA-uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) toe te kennen, omdat de mate van zijn arbeidsongeschiktheid minder dan 35% is. Het Uwv heeft het bezwaar van appellant tegen dit besluit ongegrond verklaard. Het besluit op bezwaar is, na een door appellant ingediend beroep en hoger beroep, in stand gebleven.

In hoger beroep heeft appellant zijn standpunt gehandhaafd dat hij al sinds 2009 knieklachten heeft. Deze klachten zijn in mei 2015 zodanig toegenomen dat hij in mei, na het spreekuur van de verzekeringsarts destijds op 18 mei 2015, bij de huisarts is geweest. Bij de WIA-beoordeling op 18 mei 2015 stonden de schouderklachten echter op de voorgrond en waren deze de reden voor uitval. In alle volgende contacten met het Uwv is steeds gevraagd naar de schouderklachten en is hem nooit gevraagd naar andere klachten, zoals de knieklachten. Het Uwv heeft het moment van de toename van de knieklachten ten onrechte op 1 januari 2016 gesteld. Indien wordt uitgegaan van een toename van de knieklachten per mei 2015, zou aan appellant wel een WIA-uitkering toekomen. Hij stelt zich op het standpunt de door de arbeidsdeskundige geselecteerde functies niet te kunnen verrichten, omdat zijn beperkingen niet juist zijn weergegeven. Ter onderbouwing van zijn standpunt dat de knieklachten al voor 15 juni 2015 aanwezig waren, wijst appellant opnieuw op de brief van de behandelend orthopeed van 25 september 2009.

Artikel 55, eerste lid, aanhef en onder b, van de Wet WIA, zoals dat luidde ten tijde in geding, bepaalt dat indien op de eerste dag na afloop van de wachttijd geen recht op een WGA-uitkering is ontstaan omdat de verzekerde op die dag niet gedeeltelijk arbeidsongeschikt is, alsnog recht op die uitkering ontstaat met ingang van de dag dat de verzekerde wel (gedeeltelijk) arbeidsongeschikt wordt, indien hij op de dag hieraan voorafgaand minder dan 35% arbeidsongeschikt was en de (gedeeltelijke) arbeidsongeschiktheid voortkomt uit dezelfde oorzaak als die op grond waarvan hij gedurende de wachttijd ongeschikt was tot het verrichten van zijn arbeid.

Volgens vaste rechtspraak van de Raad (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 20 september 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:3348) dient buiten twijfel te staan dat de (toegenomen) arbeidsongeschiktheid voortvloeit uit een andere ziekteoorzaak, wil het bepaalde in artikel 55 van de Wet WIA niet van toepassing zijn, waarbij de bewijslast in beginsel rust op degene die stelt dat er geen causaal verband is.

Het Uwv heeft aangenomen dat de beperkingen van appellant per 1 januari 2016 zijn toegenomen als gevolg van de knieklachten. Beoordeeld moet worden of het Uwv erin is geslaagd om aan te tonen dat die beperkingen niet voortkomen uit dezelfde ziekteoorzaak. Daarbij concentreert het hoger beroep zich enkel nog op de knieklachten.

De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft deugdelijk en navolgbaar gemotiveerd dat de knieklachten van appellant voortkomen uit een andere ziekteoorzaak dan de klachten waarvoor hij gedurende de wettelijke wachttijd niet in staat was zijn arbeid te verrichten. Toentertijd had appellant zich ziek gemeld met schouderklachten. De ziekteoorzaak van die klachten was een (hardnekkige) pees- en slijmbeursontsteking aan de schouder. Voorts was sprake van klachten aan de rechterpols ten gevolge van een fractuur. Aan de knieklachten ligt blijkens de informatie van de orthopeed van 25 september 2009 een andere ziekte oorzaak, mediale gonartrose, ten grondslag en de orthopeed heeft daar destijds een laterale hak voor voorgeschreven. Knieklachten zijn tijdens de wachttijd niet naar voren gekomen en hebben toentertijd niet geleid tot beperkingen. Dat appellant in mei 2015 bij de huisarts is geweest met een toename van de knieklachten, heeft hij daarnaast niet met stukken onderbouwd. Het blijkt niet uit het in het dossier aanwezige huisartsenjournaal van 26 juni 2015. Het betoog dat uitgegaan had moeten worden van een toename van de knieklachten per mei 2015, slaagt daarom niet.

Dat appellant tijdens de Ziektewet- en WIA-beoordelingen niet zou zijn gevraagd naar de knieklachten, ontslaat hem niet van zijn eigen verantwoordelijkheid om deze naar voren te brengen. Het onderzoek bij de verzekeringsartsen heeft als doel de aanwezige klachten te achterhalen en uit de rapporten van de verzekeringsartsen volgt wel dat daarbij de vraag aan de orde is gekomen welke klachten en belemmeringen appellant ervaart. Dat appellant niet voldoende ruimte is geboden om melding te maken van de knieklachten, is niet gebleken.

De conclusie is dat het Uwv terecht heeft geconcludeerd dat de toegenomen beperkingen niet voortvloeien uit dezelfde ziekteoorzaak als die op grond waarvan appellant tijdens de wachttijd ongeschikt was voor zijn arbeid, zodat op grond van artikel 55 van de WIA geen recht op een WIA-uitkering is ontstaan.