Centrale Raad van Beroep, 04-03-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:463, 18/6059 WIA

Appellant is op 29 maart 2011 een dag werkzaam geweest als bouwopruimer. Op

25 oktober 2011 heeft appellant zich per 29 maart 2011 ziek gemeld. Daarnaast heeft appellant een klacht ingediend waarin hij heeft verzocht om terug te komen van het besluit van 18 september 2007. Na verzekeringsgeneeskundig onderzoek heeft het Uwv bij besluit van 21 november 2011 geweigerd aan appellant ziekengeld toe te kennen omdat hij per

29 maart 2011 arbeidsgeschikt werd geacht voor de maatgevende arbeid van bouwopruimer. Daarnaast heeft het Uwv bij besluit van 22 november 2011 geweigerd terug te komen van het besluit van 18 september 2007 omdat appellant geen nieuwe informatie heeft aangeleverd. Het bezwaar van appellant tegen het besluit van 22 november 2011 is niet-ontvankelijk verklaard bij besluit van 28 februari 2012 wegens een niet-verschoonbare termijnoverschrijding. Het beroep van appellant tegen het besluit van 28 februari 2012 is bij uitspraak van de rechtbank van 25 september 2012 (12/1501) ongegrond verklaard.

2. Appellant heeft beroep ingesteld tegen het bestreden besluit en heeft een verzoek om schadevergoeding ingediend. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard en het verzoek om schadevergoeding afgewezen. Naar het oordeel van de rechtbank is geen sprake van een bijzonder geval als bedoeld in artikel 64, elfde lid, van de Wet WIA op grond waarvan een uitkering moet worden toegekend met een terugwerkende kracht van langer dan 52 weken. De rechtbank heeft vooropgesteld dat het begrip “bijzonder geval” naar zijn aard restrictief moet worden uitgelegd en dat daarvan slechts sprake kan zijn als appellant redelijkerwijs gesproken niet geacht kan worden in verzuim te zijn geweest. De rechtbank is gelet op het toetsingskader en het rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 21 september 2017 niet gebleken dat sprake is van een bijzonder geval. Het enkele, niet nader onderbouwde standpunt, van appellant dat hij wegens zijn klachten niet in staat was zijn aanvraag eerder in te dienen heeft de rechtbank geen aanknopingspunten voor een ander oordeel gegeven. Uit de stukken blijkt wel dat appellant sinds 27 april 2007 doorlopend arbeidsongeschikt is geweest en dat appellant in 2011 om herziening van de eerdere hersteldverklaring voor de ZW heeft verzocht. Maar die omstandigheden kunnen niet leiden tot het oordeel dat sprake is van een bijzonder geval. Appellant had naast zijn herzieningsverzoek en nieuwe ziekmeldingen tijdig een aanvraag voor een WIA-uitkering in kunnen dienen. Hij heeft dat niet gedaan en het is niet gebleken dat hij daartoe niet in staat was. De rechtbank heeft het verzoek om schadevergoeding afgewezen omdat geen sprake was van een onrechtmatig besluit.

Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat de rechtbank zijn medische situatie heeft miskend. Appellant heeft sinds zijn jeugd psychische problemen die in 2007 door de psychiater zijn omschreven als een ernstige vorm van een psychiatrische stoornis. In 2010 was de situatie niet anders en in 2016 eveneens. Pas in 2016 is de diagnose autisme spectrum stoornis (ASS) bij appellant gesteld en in 2017 is deze diagnose nogmaals bevestigd met een geneeskundige verklaring. Er is dus sprake van een ernstige chronische aandoening. Als gevolg van zijn aandoening kan appellant niet redelijkerwijs worden geacht in verzuim te zijn geweest. Het Uwv heeft in 2007 ernstige fouten gemaakt door appellant arbeidsgeschikt te verklaren waardoor appellant is benadeeld en schade heeft opgelopen. Hierdoor heeft appellant de wachttijd niet vervuld en kon hij geen WIA-uitkering aanvragen terwijl hij daar (achteraf) wel recht op had. In plaats daarvan ontving appellant een veel lagere bijstandsuitkering. Appellant heeft verder op meerdere momenten gepoogd om een uitkering aan te vragen bij het Uwv en heeft ook een klacht ingediend. Op geen van deze momenten heeft het Uwv appellant gewezen op de mogelijkheid voor het aanvragen van een

WIA-uitkering. Het Uwv heeft daarbij voorts nagelaten om appellant een zogeheten attenderingsbrief als bedoeld in artikel 62, tweede lid, van de Wet WIA te sturen.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Verder is niet gebleken dat het Uwv appellant niet of onjuist heeft geïnformeerd. In artikel 62, tweede lid, van de Wet WIA is bepaald dat het Uwv de verzekerde van de mogelijkheid van het doen van een aanvraag schriftelijk in kennis stelt uiterlijk op de dag waarop de wachttijd 89 weken heeft geduurd. Dat het Uwv appellant niet 89 weken na

27 april 2007 een attenderingsbrief heeft gestuurd is niet in strijd geweest met deze bepaling omdat appellant op dat moment geen wachttijd vervulde. Dat in 2017 is vastgesteld dat appellant doorlopend arbeidsongeschikt is sinds 27 april 2007 doet niet af aan dit feitelijke uitgangspunt. Als het voor appellant onduidelijk was of hij recht had op een uitkering, had hij zich kunnen laten informeren. Uit de dossierstukken blijkt dat appellant hiertoe ook in staat is geweest. Appellant heeft zich sinds zijn hersteldmelding in 2007 diverse keren bij het Uwv gemeld. De eerdere bezwaar- en beroepschriften, zijn Wajong-aanvraag in 2010, zijn klacht en zijn verzoeken om herziening in 2011 van de hersteldmelding voor de ZW bieden geen aanknopingspunten om te oordelen dat appellant niet eerder een WIA-uitkering kon aanvragen. Appellant heeft niet onderbouwd waarom hij niet tijdig een WIA-aanvraag heeft ingediend. Nu er geen sprake is van een bijzonder geval, was het Uwv niet bevoegd om de WIA-uitkering eerder in te laten gaan dan een jaar voorafgaand aan de dag waarop appellant zijn aanvraag voor een WIA-uitkering heeft ingediend.

5. Aanleiding bestaat het Uwv te veroordelen in de kosten van appellant. Deze kosten worden begroot op € 534,- in bezwaar (bezwaarschrift), € 1.068,- in beroep (beroepschrift en zitting) en € 1.335,- in hoger beroep (hoger beroepschrift, zitting en nadere zitting) voor verleende rechtsbijstand, in totaal € 2.937,-.