Centrale Raad van Beroep, 07-04-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:758, 19/4639 WMO15

1.1.

Het college heeft bij besluit van 3 januari 2018 appellant voor de periode van 1 januari 2018 tot en met 30 april 2018 op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo 2015) de maatwerkvoorzieningen begeleiding individueel, dagbesteding en hulp bij het huishouden verstrekt, in de vorm van een persoonsgebonden budget (pgb).

1.2.

Het college heeft bij besluit van 10 april 2018, gehandhaafd bij besluit van 16 oktober 2018 (bestreden besluit), het besluit van 3 januari 2018 herzien, in die zin dat appellant vanaf 5 februari 2018 geen recht meer heeft op ondersteuning op grond van de Wmo 2015. Het college heeft hieraan ten grondslag gelegd dat appellant vanaf die datum voor behandeling in het Nederlands Astmacentrum Davos (Davos) is opgenomen en zijn hulpvraag ten laste van de Zorgverzekeringswet (Zvw) komt.

2. De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft hiertoe, voor zover van belang, overwogen dat appellant niet heeft voldaan aan zijn inlichtingenplicht als bedoeld in artikel 2.3.8 van de Wmo 2015. Verder heeft de rechtbank overwogen dat het college op grond van artikel 2.3.10, eerste lid, aanhef en onder b, van de Wmo 2015 bevoegd was het besluit van 3 januari 2018 met ingang van 5 februari 2018 in te trekken. De zorgbehoefte van appellant is namelijk gedurende de behandeling in Davos ten laste van de Zvw gekomen. De stelling van appellant dat hij nog extra begeleiding nodig heeft gehad, volgt de rechtbank niet. De door de ouders van appellant geboden begeleiding tijdens zijn verblijf in Davos is geen noodzakelijke begeleiding en/of overstijgt niet de normale ouderlijke zorgtaken. Geconcludeerd kan worden dat appellant vanaf 5 februari 2018 niet op de aan hem verstrekte maatwerkvoorzieningen op grond van de Wmo 2015 was aangewezen.

3. Appellant heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Hij heeft zich op het standpunt gesteld dat hij de inlichtingenplicht niet heeft geschonden. Appellant heeft verder betoogd dat het college onvoldoende onderzoek heeft gedaan naar de vraag of hij naast de behandeling in Davos nog was aangewezen op begeleiding op grond van de Wmo 2015 en dat de door zijn ouders geboden begeleiding tijdens zijn verblijf in Davos als begeleiding als bedoeld in de Wmo 2015 kan worden aangemerkt.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Anders dan de rechtbank heeft overwogen, heeft het college de schending van de inlichtingenplicht niet aan het bestreden besluit ten grondslag gelegd. De vertegenwoordiger van het college heeft namelijk tijdens de zitting in hoger beroep verklaard dat artikel 2.3.10, eerste lid, aanhef en onder b, van de Wmo 2015 aan het bestreden besluit ten grondslag is gelegd. Dit betekent dat de beroepsgrond dat appellant de inlichtingenplicht niet heeft geschonden geen bespreking behoeft.

4.2.

Tussen partijen is niet in geschil dat appellant tijdens zijn verblijf in Davos niet langer was aangewezen op de verstrekte maatwerkvoorzieningen dagbesteding en hulp bij het huishouden. Partijen zijn uitsluitend verdeeld over de vraag of appellant naast de zorg op grond van de Zvw in Davos nog was aangewezen op de verstrekte maatwerkvoorziening begeleiding individueel.

4.3.

Nu onvoldoende gegevens voorhanden zijn, kunnen de rechtsgevolgen van het bestreden besluit niet in stand worden gelaten en zijn er geen mogelijkheden om zelf in de zaak te voorzien. Gelet op de aard en de omvang van het door het college nog te verrichten onderzoek ziet de Raad ook geen ruimte voor toepassing van artikel 8:51a van de Awb. Met het oog op een voortvarende afdoening van het geschil bestaat wel aanleiding om met toepassing van artikel 8:113, tweede lid, van de Awb te bepalen dat tegen de door het college te nemen nieuwe beslissing op bezwaar slechts bij de Raad beroep kan worden ingesteld.