Centrale Raad van Beroep, 28-04-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:971, 20/1445 WW

Appellant is op 2 januari 2019 op basis van een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd voor de duur van een halfjaar in dienst getreden van [naam B.V. 1] (werkgeefster) in de functie van cv-monteur. Werkgeefster maakt, naast [naam B.V. 2] en [naam B.V. 3], deel uit van de [groepsnaam B.V.].

Op 20 mei 2019 heeft appellant een brief van werkgeefster ontvangen, waarin zij bevestigt dat appellant op die datum zijn arbeidsovereenkomst heeft opgezegd. Deze brief bevat de volgende zin: “Wij hadden ook al het voornemen je contract niet te verlengen”.

Op 5 juni 2019 heeft appellant een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW) en een toeslag op grond van de Toeslagenwet (TW) aangevraagd met als ingangsdatum 20 mei 2019. Appellant heeft toegelicht dat hij zelf ontslag heeft genomen, omdat hij werd ingezet als hulp van de bliksembeveiliger en aircomonteur, terwijl hij als cv-monteur was aangenomen.

Bij besluit van 20 juni 2019 heeft het Uwv vastgesteld dat appellant per 20 mei 2019 recht heeft op een WW-uitkering, maar dat die uitkering niet tot uitbetaling komt. Hieraan heeft het Uwv ten grondslag gelegd dat appellant verwijtbaar werkloos is geworden, omdat hij zelf ontslag heeft genomen zonder dat dit nodig was. Omdat het recht op toeslag is gekoppeld aan het ontvangen van een WW-uitkering heeft het Uwv vastgesteld dat appellant geen recht heeft op een toeslag.

Bij beslissing op bezwaar van 19 juli 2019 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellant tegen het besluit van 20 juni 2019 ongegrond verklaard. In reactie op wat appellant in bezwaar heeft aangevoerd heeft het Uwv in het bestreden besluit overwogen dat aan voortzetting van het dienstverband niet zodanige bezwaren verbonden waren dat deze voortzetting redelijkerwijs niet van appellant kon worden gevergd. Het Uwv is niet gebleken dat de aan appellant opgedragen werkzaamheden niet passend waren of dat hij met werkgeefster overleg heeft gehad om het probleem op te lossen. Het Uwv heeft verder geconcludeerd dat het verwijtbare gedrag in overwegende mate appellant kan worden aangerekend.

Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat hij werkgeefster herhaaldelijk heeft bericht dat hij zijn eigen werk als cv-monteur wil doen en dat hij niet buiten zijn branche wil werken. Omdat hij zijn werk graag wilde behouden, heeft hij tweeënhalve maand werkzaamheden buiten zijn branche verricht. Uiteindelijk heeft hij ervoor gekozen om weg te gaan.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit. Daarbij heeft het Uwv opgemerkt dat uit eerst in de beroepsfase overgelegde informatie is gebleken dat de werkgeefster een opzegtermijn van een maand in acht heeft genomen, zodat de arbeidsovereenkomst met ingang van 20 juni 2019 is beëindigd. In het licht hiervan verzoekt het Uwv de Raad om het bestreden besluit te lezen als een weigering om per 20 juni 2019 het recht op een WW-uitkering geldend te maken.

Niet in geschil is dat appellant met ingang van 20 juni 2019 werkloos is geworden door op 20 mei 2019 zelf ontslag te nemen. Appellant heeft op die dag de bedrijfsauto en de sleutels bij werkgeefster achtergelaten, is van zijn werk vertrokken en is niet meer teruggekomen. Werkgeefster heeft de opzegging bij brief van 20 mei 2019 bevestigd. Het geschil spitst zich toe op de vraag of voortzetting van de dienstbetrekking redelijkerwijs van appellant kon worden gevergd.

Het oordeel van de rechtbank dat van zwaarwegende bezwaren tegen voortzetting van de dienstbetrekking van appellant niet is gebleken, wordt onderschreven. Uit de verklaringen van appellant en werkgeefster kan worden afgeleid dat de omstandigheid dat appellant naast zijn werkzaamheden als cv-monteur werd ingezet om bij bliksembeveiliging en aircomontage te assisteren deels het gevolg was van ziekte of onderbezetting bij die takken van de [groepsnaam B.V.]. Daarnaast was er bij werkgeefster niet steeds voldoende werk voor een cv-monteur. Niet is gebleken dat appellant niet in staat was de werkzaamheden bij bliksembeveiliging en aircomontage te verrichten. Appellant heeft ter zitting bevestigd dat werkgeefster tevreden was over de wijze waarop hij die werkzaamheden uitvoerde. Onder die omstandigheden kon van appellant worden verlangd dat hij het dienstverband had voortgezet tot 2 juli 2019, toen de dienstbetrekking van rechtswege zou eindigen vanwege het verstrijken van de overeengekomen tijd. Appellant heeft ter zitting, in aanvulling op de in zijn hoger beroepschrift naar voren gebrachte gronden, aangevoerd dat de werkzaamheden die hij bij bliksembeveiliging en aircomontage moest verrichten zwaarder waren dan zijn werkzaamheden als cv-monteur, dat hij last heeft van zijn been en rug en (ook) om die reden niet van hem kon worden gevergd dat hij deze andere werkzaamheden verrichtte. Appellant heeft dit echter niet met (medische) stukken onderbouwd en in de aanwezige stukken is hiervoor geen enkel aanknopingspunt te vinden. Appellant wordt hierin dan ook niet gevolgd.

Uit 4.2 en 4.3 volgt dat appellant zich niet heeft gehouden aan de verplichting te voorkomen dat hij verwijtbaar werkloos wordt als bedoeld in artikel 24, eerste lid, aanhef en onder a, van de WW. Van redenen op grond waarvan geconcludeerd zou moeten worden dat de werkloosheid appellant niet in overwegende mate kan worden verweten is niet gebleken.

De rechtbank heeft wat onder 4.5 is overwogen niet onderkend. Het hoger beroep slaagt en de aangevallen uitspraak moet worden vernietigd. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het beroep tegen het bestreden besluit gegrond verklaren en dat besluit vernietigen wegens strijd met de motiveringseis neergelegd in artikel 7:12, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). In deze zaak kan het geschil niet definitief worden beslecht. Het Uwv zal daarom een nieuw besluit moeten nemen op het bezwaar tegen het besluit van 20 juni 2019 met inachtneming van deze uitspraak.