Centrale Raad van Beroep, 13-01-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:136, 19/4073 WAZ

Artikel 7, tweede lid, van de Tijdelijke Regeling bevat de dwingende regel dat degene die in aanmerking wil komen voor compensatie, voor 1 oktober 2018 de aanvraag indient. De Regeling kent geen mogelijkheid hierop een uitzondering te maken. Toch heeft het Uwv beoordeeld of de overschrijding door appellante van de aanvraagtermijn verschoonbaar is. Het Uwv heeft toegelicht dat het, in lijn met de LISV mededeling M00.014 van 5 oktober 2000, voor deze beoordeling aansluiting heeft gezocht bij artikel 6:11 van de Algemene wet bestuursrecht.

De Raad stelt vast dat hier sprake is van een buitenwettelijke begunstigende gedragslijn van het Uwv. De bestuursrechter heeft het bestaan en de inhoud van een dergelijke gedragslijn als een gegeven te aanvaarden; de rechterlijke toetsing is, behoudens een hier niet aan de orde zijnde toets op schending van fundamentele rechten, beperkt tot de vraag of het bestuursorgaan zijn gedragslijn consistent heeft toegepast. De Raad verwijst naar zijn uitspraak van 16 april 2020, ECLI:NL:CRVB:2020:964, over de toetsing van buitenwettelijk begunstigend beleid.

Appellante heeft bepleit dat de termijnoverschrijding verschoonbaar is. Zij heeft te kennen gegeven dat zij vanaf januari 2018 te kampen heeft gehad met ernstige hand- en schouderklachten, waardoor zij veel pijn had en waarvoor zij is behandeld met zware pijnstillers. Vanaf eind september is zij behandeld door een orthopedisch chirurg en na enkele injecties werd de pijn langzamerhand minder. Door haar lichamelijke klachten was appellante zodanig beperkt dat ze de berichtgeving over de compensatieregeling heeft gemist. Nadat appellante begin oktober 2018 had kennisgenomen van de regeling heeft zij op 11 oktober 2018 een aanvraag ingediend. Ter onderbouwing van haar stellingen heeft appellante een verklaring van haar huisarts bijgevoegd. De huisarts verklaart dat appellante van januari 2018 tot oktober 2018 zodanig beperkt is geweest door lichamelijke klachten van schouder en arm gepaard gaande met langdurig medicatiegebruik dat ze de berichtgeving heeft gemist; zij kon in die periode ook niet werken en slapen en functioneerde op basaal niveau. Een en ander had ook grote psychische implicaties.

De verzekeringsarts bezwaar en beroep van het Uwv die over deze aangevoerde omstandigheden advies uitbracht, acht invoelbaar dat de aandoening van appellante voor veel pijn zorgde en dat appellante als gevolg daarvan verminderd functioneerde. Dit leidt volgens deze arts echter niet tot de conclusie dat appellante op medische gronden niet in staat was haar belangen te behartigen. Het Uwv heeft er ter zitting verder op gewezen dat appellante in januari 2018 heeft gewerkt en in februari 2018 een aanvraag voor een WW-uitkering heeft ingediend en geponeerd dat zij kennelijk meer kon dan volgt uit de verklaring van de huisarts. Ook heeft het Uwv er op gewezen dat appellante in staat is geweest zich op 23 juli 2018 ziek te melden vanuit de WW.

Ter zitting bij de Raad heeft appellante verklaard dat zij in de tijd dat zij ernstige schouderklachten had boekjes en literatuur las, ook wel eens met de computer bezig was en soms wel naar het journaal keek, maar dat zij de berichtgeving heeft gemist. Appellante had geen krant en was geen lid van een vakbond.

De Raad kan, met alle begrip voor de ernstige ziekteklachten en moeilijke omstandigheden waarin appellante in 2018 heeft verkeerd, niet tot het oordeel komen dat appellante tijdens de aanvraagtermijn (steeds) niet in staat was een aanvraag om compensatie in te dienen. Evenmin is aannemelijk geworden dat appellante als gevolg van haar ziekte geen kennis heeft kunnen dragen van de Tijdelijke Regeling en de hieraan verbonden aanvraagtermijn. Appellante kon immers tijdens haar ziekte wel lezen en ook gebruikte zij de computer en keek zij televisie. Zij was dus in staat kennis te nemen van informatie via televisie, kranten en sociale media. Dat het feit dat zij geen kennis heeft genomen van de berichtgeving vooral te wijten is aan haar ziekte, is niet aannemelijk geworden. Dit alles leidt tot de conclusie dat het Uwv, door de overschrijding van de aanvraagtermijn door appellante niet verschoonbaar te achten, zijn vaste, in 4.2.1 omschreven, gedragslijn consistent heeft toegepast. Het Uwv heeft dus terecht de aanvraag van appellante om in aanmerking te komen voor compensatie op grond van de Tijdelijke Regeling afgewezen.