Centrale Raad van Beroep, 13-07-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:1486, 21/3117 WIA

1.1.

Appellant is werkzaam als zelfstandig hovenier en heeft zich vrijwillig verzekerd voor de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA). Op 6 augustus 2012 heeft appellant een aanvraag ingediend voor een uitkering op grond van de WIA. Bij besluit van 30 oktober 2012 heeft het Uwv met ingang van 16 november 2012 aan appellant een WIA-uitkering toegekend, gebaseerd op een mate van arbeidsongeschiktheid van 55-65%. Omdat appellant inkomsten uit een eigen onderneming heeft, betaalt het Uwv de uitkering als voorschot. In het besluit van 30 oktober 2012 is aan appellant meegedeeld dat het Uwv bericht krijgt van de Belastingdienst als de aanslag inkomstenbelasting is vastgesteld en dat de hoogte van de WIA-uitkering op basis van die gegevens definitief wordt berekend. Appellant krijgt daarover een beslissing. In die beslissing staat ook of appellant een nabetaling krijgt of een bedrag moet terugbetalen. Tegen het besluit van 30 oktober 2012 heeft appellant geen bezwaar gemaakt.

1.2.

Op 26 november 2019 heeft het Uwv de gegevens over de vastgestelde winst van appellants onderneming over de jaren 2012 tot en met 2018 van de Belastingdienst ontvangen. Vervolgens heeft het Uwv op basis van deze inkomensgegevens het recht op WIA-uitkering over de jaren 2012 tot en met 2018 berekend. In afzonderlijke besluiten van 27 januari 2020 is vastgesteld dat appellant te veel voorschot heeft ontvangen. Het terug te betalen bedrag over deze jaren is vastgesteld op € 102.597,23. Appellant heeft tegen deze beslissingen bezwaar gemaakt.

1.3.

Bij beslissing van 12 mei 2020 is het bezwaar van appellant over de jaren 2014 tot en met 2018 gegrond verklaard in verband met een correctie vanwege het winstaandeel van zijn echtgenote.

1.4.

Bij beslissing op bezwaar van 31 augustus 2020 (bestreden besluit) heeft het Uwv de bezwaren van appellant tegen de besluiten van 27 januari 2020 die zien op de jaren 2012 en 2013, ongegrond verklaard. Vastgesteld is dat appellant in deze twee jaren geen recht heeft op een WIA-uitkering. Appellant heeft in 2012 € 1.865,13 en in 2013 € 15.097,56 als voorschot ontvangen. Deze voorschotten op de WIA-uitkering moet appellant terugbetalen.

3.1.

3.2.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

4.1.

De beroepsgrond van appellant dat het Uwv, omdat het nalatig is geweest bij het uitvragen van de benodigde informatie bij de Belastingdienst, zijn rechten om de in 2012 en 2013 onverschuldigd betaalde uitkeringen nog terug te vorderen in redelijkheid heeft verspeeld, slaagt. Hierbij is het volgende van belang.

4.2.

Het Uwv heeft in 2012 het uitkeringssysteem onjuist ingevuld. Hierdoor werd geen signaal van de Belastingdienst ontvangen over de inkomensgegevens van appellant. Pas na de ziekmelding van appellant op 1 mei 2019 is deze fout aan het licht gekomen en heeft het Uwv dit gecorrigeerd. Vervolgens heeft de Belastingdienst op 26 november 2019 de gegevens over de jaren 2012 tot en met 2018 aangeleverd en heeft het Uwv – voor zover nog van belang – vastgesteld dat de winst over de jaren 2012 en 2013 zodanig hoog was dat er over die jaren geen recht op uitkering bestaat.

4.3.

De Raad is van oordeel dat het in 2020 vaststellen van de WIA-uitkering op een lager bedrag dan de over de jaren 2012 en 2013 verstrekte voorschotten, in strijd komt met het beginsel van rechtszekerheid. In dit geval is er ten gevolge van een nalatigheid van het Uwv een zodanig lange tijd verstreken sinds de WIA-uitkering als voorschot is betaald, dat appellant met het op een lager bedrag vaststellen van de als voorschot verleende WIAuitkering redelijkerwijs geen rekening meer hoefde te houden. Dat appellant zelf niet bij het Uwv heeft geïnformeerd over het uitblijven van een beslissing over de vaststelling van het recht op WIA-uitkering, maakt dit niet anders. Het Uwv heeft dus in strijd met de rechtszekerheid vastgesteld dat appellant over de jaren 2012 en 2013 geen recht heeft op een WIA-uitkering. De Raad ziet aanleiding om in deze zaak zelf te voorzien en zal de WIAuitkering over de jaren 2012 en 2013 vaststellen op het bedrag van de over deze jaren verstrekte voorschotten. Dat brengt mee dat het Uwv geen vordering op appellant heeft wegens over deze jaren onverschuldigd betaalde voorschotten. Omdat terugvordering niet langer aan de orde is, behoeven de standpunten van partijen hierover geen verdere bespreking.

4.4.

Uit het voorgaande volgt dat het hoger beroep slaagt en de aangevallen uitspraak zal worden vernietigd. Het beroep tegen het bestreden besluit zal gegrond worden verklaard, dat besluit zal worden vernietigd en de besluiten van 27 januari 2020 zullen worden herroepen.