Centrale Raad van Beroep, 01-09-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:1915, 21/3881 WIA

Appellante is laatstelijk werkzaam geweest als medewerker garderobedienst voor 22,04 uur per week. Na beëindiging van haar dienstverband heeft het Uwv haar in aanmerking gebracht voor een uitkering op grond van de Werkloosheidswet. Op 15 september 2016 heeft zij zich ziekgemeld met klachten na een maagverkleining. Het Uwv heeft appellante ziekengeld toegekend op grond van de Ziektewet (ZW).

In het kader van een eerstejaars ZW-beoordeling (EZWb) heeft een verzekeringsgeneeskundig onderzoek en een arbeidskundig onderzoek plaatsgevonden. Vervolgens heeft het Uwv de ZW-uitkering van appellante per 9 december 2017 beëindigd, omdat zij meer dan 65% kon verdienen van het loon dat zij verdiende voordat zij ziek werd. Appellante werd niet meer in staat geacht tot het verrichten van haar arbeid als medewerker garderobedienst, maar wel tot het vervullen van diverse andere functies.

Appellante heeft zich op 18 januari 2018 ziekgemeld met linkerschouderproblemen en psychische klachten. Het Uwv heeft aan appellante een ZW-uitkering toegekend. In het kader van een EZWb heeft een verzekeringsgeneeskundig en arbeidskundig onderzoek plaatsgevonden. Een verzekeringsarts heeft op 12 december 2018 een FML opgesteld waarin beperkingen zijn aangenomen voor persoonlijk functioneren, sociaal functioneren, aanpassing aan fysieke omgevingseisen, dynamische handelingen, statische houdingen en werktijden. Het Uwv heeft de ZW-uitkering van appellante per 20 december 2018 beëindigd, omdat zij weer geschikt werd geacht voor het merendeel van de in het kader van de EZWb in 2017 geselecteerde functies.

Appellante heeft zich op 25 januari 2019 ziekgemeld met klachten na een volledige tandextractie. Het Uwv heeft aan appellante een ZW-uitkering toegekend. Een arts van het Uwv heeft op 3 juli 2019 vastgesteld dat appellante belastbaar is conform de op 12 december 2018 opgestelde FML. De arts heeft in verband met heupklachten daar beperkingen aan toegevoegd ten aanzien van lopen tijdens het werk, trappenlopen en geknield of gehurkt actief zijn (verder: de FML die in juli 2019 is aangepast). Het Uwv heeft de ZW-uitkering van appellante per 8 juli 2019 beëindigd, omdat zij weer geschikt werd geacht voor het merendeel van de in het kader van de EZWb in 2017 geselecteerde functies.

Appellante heeft zich op 6 september 2019 ziekgemeld met psychische klachten. Een verzekeringsarts heeft op 31 oktober 2019 gerapporteerd dat de beperkingen, die bij onderzoek zijn vastgesteld, dusdanig zijn dat er geen medisch objectiveerbare belemmering meer bestaat om haar werk te verrichten. Het Uwv heeft appellante vanaf 4 november 2019 weer geschikt geacht voor het merendeel van de in het kader van de EZWb in 2017 geselecteerde functies.

Appellante heeft zich op 14 november 2019 ziekgemeld met heupklachten. Een verzekeringsarts heeft op 3 december 2019 gerapporteerd dat appellante belastbaar is conform de FML die in juli 2019 is aangepast vanwege de al bestaande heupklachten. Het Uwv heeft appellante vanaf 14 november 2019 geschikt geacht voor het merendeel van de in het kader van de EZWb in 2017 geselecteerde functies.

Appellante heeft zich op 11 december 2019 opnieuw ziekgemeld met psychische klachten, heupklachten en klachten van het rechterbeen. In verband hiermee is er op 31 maart 2020 en 21 april 2020 een telefonisch spreekuur met een verzekeringsarts gehouden. De verzekeringsarts heeft op 21 april 2020 gerapporteerd dat er geen nieuwe medische gegevens zijn die aanleiding geven tot een ander standpunt ten aanzien van de belastbaarheid van appellante. Appellante is belastbaar geacht conform de FML die in juli 2019 is aangepast vanwege de al bestaande heupklachten. Vanwege corona-achtige klachten en acute stress in de privésituatie heeft de verzekeringsarts appellante echter tot 11 mei 2020 ongeschikt geacht. Vervolgens heeft het Uwv bij besluit van 12 mei 2020 vastgesteld dat appellante per 11 mei 2020 geen recht meer heeft op ziekengeld. Het bezwaar van appellante tegen dit besluit heeft het Uwv bij besluit van 1 september 2020 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit ligt een rapport van een verzekeringsarts bezwaar en beroep van 17 augustus 2020 ten grondslag.

Appellante heeft in hoger beroep aangevoerd dat het onderzoek niet zorgvuldig is geweest. Op of omstreeks 11 mei 2020, de datum dat zij arbeidsgeschikt is verklaard, is appellante niet op een spreekuur gezien en er is niet met haar gesproken. Indien een onderzoek op het spreekuur had plaatsgevonden en informatie zou zijn opgevraagd bij de behandelend sector zou zijn gebleken dat dat haar situatie op de beoordelingsdatum slechter was dan door het Uwv is beoordeeld. Naast de voortdurende stress vanwege diverse factoren in de persoonlijke sfeer, zijn er ook ernstige fysieke klachten. Uit het in beroep overgelegde overzicht van de huisarts blijkt dat zij op 28 april 2020 heeft geklaagd over hevige heupklachten en dat de zware pijnstilling niet meer hielp. Uiteindelijk is gebleken dat die heup niet goed in de kom zat. De achteraf vastgestelde loslating bevestigt de toegenomen klachten en beperkingen in mei 2020. Daarnaast is sprake van klachten ten gevolge van de operaties aan de buikwand en een gastric bypass, en van langer bestaande hand- (CTS) en rugklachten. Verder heeft appellante voortdurend schimmelinfecties aan haar voeten. Appellante lijdt aan claustrofobie. Appellante heeft zich verder op het standpunt gesteld dat de functie van administratief medewerker niet passend is omdat zij niet meer begrijpend kan lezen. Tot slot heeft appellante aangevoerd dat het ziekengeld ten onrechte met (één dag) terugwerkende kracht is beëindigd. Appellante heeft ook verzocht om vergoeding van de wettelijke rente.

Op 30 juni 2022 heeft een spreekuurcontact plaatsgevonden met een verzekeringsarts bezwaar en beroep, die naar aanleiding daarvan op 1 juni 2022 (lees: 1 juli 2022) heeft gerapporteerd. Het Uwv heeft onder verwijzing naar dit rapport en de voorgaande rapporten van de verzekeringsarts en de verzekeringsarts bezwaar en beroep bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

Op grond van artikel 19, eerste en vierde lid, van de ZW heeft een verzekerde bij ongeschiktheid tot het verrichten van zijn arbeid als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte of gebreken, recht op ziekengeld. Volgens vaste rechtspraak van de Raad wordt onder “zijn arbeid” verstaan de laatstelijk voor de ziekmelding verrichte arbeid. Deze regel lijdt in dit geval in zoverre uitzondering dat, wanneer de verzekerde na 52 weken ziekengeld te hebben ontvangen, blijvend ongeschikt is voor zijn oude werk en niet in enig werk heeft hervat, als maatstaf geldt gangbare arbeid, zoals die nader is geconcretiseerd bij de EZWb.

Appellante wordt gevolgd in haar standpunt dat het medisch onderzoek niet met de vereiste zorgvuldigheid heeft plaatsgevonden. In het rapport van 21 april 2020 heeft de verzekeringsarts vastgelegd dat appellante op dat moment nog niet arbeidsgeschikt was te achten vanwege corona-achtige klachten en acute stress in de privésituatie en bijkomende klachten. De verzekeringsarts heeft appellante meegedeeld dat zij per 11 mei 2020 als hersteld voor de maatgevende arbeid zou worden beschouwd, maar dat zij voor die datum contact kon opnemen met Uwv als herstel niet aan de orde zou zijn. In dat geval zou appellante direct worden opgeroepen voor een spreekuur van een arts van het Uwv. Onder die omstandigheden hadden de bezwaren van 18 mei, 22 mei en 23 mei 2020 van appellante tegen het besluit van 12 mei 2020 de verzekeringsarts bezwaar en beroep aanleiding moeten geven haar voor een spreekuur uit te nodigen. Hoewel appellante zich niet voor 11 mei 2020 opnieuw bij het Uwv heeft gemeld kon uit die brieven van appellante worden opgemaakt dat zij van mening was dat van herstel op 11 mei 2020 geen sprake was. Gelet op het rapport van 21 april 2020 vond de verzekeringsarts het nodig dat appellante in dat geval alsnog op een spreekuur met een arts van het Uwv zou worden gezien om haar klachten toe te lichten. Uit het oogpunt van een zorgvuldig onderzoek stond het de verzekeringsarts bezwaar en beroep daarom niet vrij om op basis van uitsluitend dossieronderzoek te concluderen dat er geen medische argumenten waren om af te wijken van het oordeel van de verzekeringsarts. Dit zorgvuldigheidsgebrek bij de besluitvorming in bezwaar is in hoger beroep echter hersteld, omdat een verzekeringsarts bezwaar en beroep op 30 juni 2022 appellante alsnog op het spreekuur heeft gezien en een medische beoordeling heeft verricht waarvan hij verslag heeft uitgebracht. Dat dit gebrek in de besluitvorming niet meer kan worden hersteld, omdat bij een onderzoek twee jaar na de datum in geding de arbeidsgeschiktheid per die datum niet meer kan worden vastgesteld, zoals appellante naar voren heeft gebracht, volgt de Raad niet. Uit wat hierna onder 4.4 wordt overwogen blijkt dat de geschiktheid van appellante voor de maatgevende arbeid op 11 mei 2020 voldoende is onderbouwd.

Appellante wordt niet gevolgd in haar standpunt dat haar beperkingen op de datum in geding zijn onderschat. Verwezen wordt naar de overwegingen van de rechtbank op dit punt, die worden onderschreven. Naar aanleiding van het hoger beroep wordt hieraan het volgende toegevoegd.

Omdat twijfel aan de medische beoordeling van het Uwv ontbreekt, is er geen aanleiding om een deskundige te benoemen, zoals appellante heeft verzocht.

5. Dat de beëindiging van het ziekengeld per 11 mei 2020 is bekendgemaakt bij besluit van 12 mei 2020 maakt niet dat deze beëindiging in strijd komt met de rechtszekerheid. Het Uwv heeft appellante immers ruim vóór deze beëindiging bij monde van de verzekeringsarts op 21 april 2020 en bij brief van 22 april 2020 laten weten dat zij vanaf 11 mei 2020 arbeidsgeschikt was voor haar eigen werk.

6. Zoals onder 4.2 beschreven kleefde aanvankelijk een zorgvuldigheidsgebrek aan het bestreden besluit. Dit zorgvuldigheidsgebrek is in hoger beroep hersteld en zal met toepassing van artikel 6:22 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) worden gepasseerd, omdat aannemelijk is dat appellante hierdoor niet is benadeeld. Ook als het gebrek zich niet zou hebben voorgedaan, zou een besluit met gelijke uitkomst zijn genomen. Dit leidt ertoe dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak met verbetering van gronden zal worden bevestigd. Gelet daarop wordt het verzoek om veroordeling van het Uwv tot vergoeding van schade in de vorm van wettelijke rente afgewezen.

7. De toepassing van artikel 6:22 van de Awb vormt aanleiding om het Uwv te veroordelen in de proceskosten van appellante. Deze kosten worden op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor verleende rechtsbijstand begroot op € 1.518,- in beroep (1 punt voor het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting) en € 1.897,50,- in hoger beroep (1 punt voor het hogerberoepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting, een halve punt voor het indienen van de zienswijze na het onderzoek door verzekeringsarts bezwaar en beroep), in totaal € 3.415,50.