Centrale Raad van Beroep, 08-09-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:1954, 20/3687 WIA-T

In haar rapport van 21 december 2018 heeft de verzekeringsarts vermeld dat werkneemster sterk beperkt is in het persoonlijk en/of sociaal functioneren. Ten tijde van de verzekeringsgeneeskundige beoordeling in januari 2017 was vastgesteld dat er geen benutbare mogelijkheden waren, omdat werkneemster een intensieve behandeling zou gaan volgen. Tijdens het spreekuur op 20 september 2018 heeft werkneemster de verzekeringsarts hierover meegedeeld dat zij een intensief multidisciplinair traject had gevolgd, maar dat geen resultaat was geboekt en dat een vervolgbehandeling werd geadviseerd. Deze vervolgbehandeling is echter niet tot stand komen, omdat opname of intensieve dagbehandeling voor haar klachten noodzakelijk werd geacht. Werkneemster heeft op 21 december 2018 telefonisch aan de verzekeringsarts meegedeeld dat zij inmiddels is verwezen voor een consult bij een gespecialiseerde behandelaar, in februari 2019. De verzekeringsarts heeft geconcludeerd dat op grond van de actuele situatie ten tijde van het telefoongesprek en de adviezen vanuit de curatieve sector er sprake is van een situatie van geen benutbare mogelijkheden vanwege beperkte beschikbaarheid, maar dat die situatie niet duurzaam is. De verwachting is dat de functionele mogelijkheden op lange termijn (arbitrair: een jaar) kunnen toenemen.

In haar rapport van 3 mei 2019 heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep de visie van de verzekeringsarts gevolgd. Bij werkneemster spelen zowel psychische als lichamelijke klachten. Voor de psychische klachten gaat werkneemster naar een gespecialiseerde behandelaar en er is een klinische opname geadviseerd. Het feit dat de behandelend sector adviseert dat werkneemster gebaat is bij een klinische opname maakt het aannemelijk dat zij behandelmogelijkheden zien waardoor werkneemster beter zal gaan functioneren. Of werkneemster zich laat opnemen of niet valt volgens de verzekeringsarts bezwaar en beroep buiten de context van deze beoordeling. Bij de beoordeling van de IVA gaat het erom of er behandeling mogelijk is en of het aannemelijk is dat dit leidt tot verbetering van het functioneren. De verwachting is dat deze verbetering rondom zes tot negen maanden na het starten van de therapie zal optreden. In haar rapport van 17 juli 2019 heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep opgemerkt dat hoewel werkneemster tot op heden niet de geadviseerde therapie had gevolgd, er geen medische reden is om aan te nemen dat zij niet zou kunnen profiteren van een behandeling gericht op haar klachten. Of zij daadwerkelijk van de behandeling kan profiteren zal de tijd moeten uitwijzen. Ook de behandelend sector kan geen antwoord geven of werkneemster daadwerkelijk zal profiteren. Het feit dat werkneemster gaat starten met de behandeling betekent dat de behandelend sector ook veronderstelt dat werkneemster hiervan kan profiteren, anders zou de behandelend sector haar niet laten starten met de behandeling.

De verzekeringsartsen hebben de door werkneemster zelf geïnitieerde consultatie bij een gespecialiseerde behandelaar en mogelijkheid tot dagbehandeling of klinische opname als behandelmogelijkheden gezien. Uit de rapporten van de verzekeringsartsen kan echter niet worden opgemaakt of deze behandelingen destijds een redelijke of goede verwachting boden op verbetering van de belastbaarheid van werkneemster. Schriftelijke informatie van de behandelend sector over deze behandelmogelijkheden ontbreekt en door de verzekeringsartsen van het Uwv zijn geen nadere inlichtingen over deze behandelingen opgevraagd. Daardoor bestaat onvoldoende beeld van wat de behandelingen inhouden en het mogelijke resultaat daarvan voor de belastbaarheid van werkneemster op de datum in geding. Evenmin kan worden afgeleid op grond waarvan op de datum in geding volgens de verzekeringsarts bezwaar en beroep een positief resultaat binnen zes tot negen maanden te verwachten is.

De verzekeringsarts bezwaar en beroep is bij de vraag of verbetering van de belastbaarheid te verwachten is ook onvoldoende ingegaan op de lange duur van de klachten van werkneemster en de door de artsen benoemde complexiteit van de problematiek. Appellante heeft er terecht op gewezen dat uit het dossier blijkt dan dat werkneemster al lange tijd met ernstige medische problemen te kampen heeft, die haar sterk beperken in het persoonlijk en sociaal functioneren en waarvoor zij al jarenlang onder behandeling is geweest.

Zo al een verbetering van de gezondheidssituatie van werkneemster ten aanzien van een deel van haar klachten zou mogen worden verwacht op grond van de voorgestelde behandelingen, is voorts onvoldoende duidelijk of gelet op haar overige klachten en de daaruit voortvloeiende beperkingen voor werkneemster arbeidsmogelijkheden te duiden zijn. Er had een fictieve Functionele Mogelijkhedenlijst moeten worden opgesteld uitgaande van het te verwachten resultaat van de voorgestelde behandelingen en vervolgens had het Uwv door een arbeidsdeskundige moeten laten nagaan of op basis daarvan functies te selecteren zouden zijn en wat dit zou betekenen voor de (fictieve) mate van arbeidsongeschiktheid van werkneemster.