Centrale Raad van Beroep, 16-12-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:2717, 21/643 ZW

Appellante is eigenrisicodrager voor de Ziektewet (ZW). [werknemer] (werknemer) is bij appellante als uitzendkracht werkzaam geweest als productiemedewerker voor 36 uur per week. Op 19 september 2016 heeft hij zich ziek gemeld. Per 6 november 2016 is werknemer ziek uit dienst gegaan. Op 1 augustus 2017 heeft een eerstejaars ZW-beoordeling (EZWb) plaatsgevonden, waarna de ZW-uitkering is voortgezet.

Op 13 juni 2018 heeft werknemer bij het Uwv een aanvraag om een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) ingediend. Vervolgens heeft een verzekeringsarts in opleiding van het Uwv medisch onderzoek verricht en haar bevindingen vastgelegd in een rapport van 17 juli 2018. In een ongedateerd rapport heeft een arbeidsdeskundige van het Uwv geconcludeerd dat appellante onvoldoende reintegratieinspanningen heeft verricht.

Bij besluit van 13 september 2018 heeft het Uwv appellante meegedeeld dat het loon (lees: ziekengeld) van werknemer gedurende 52 weken moet worden doorbetaald, tot 17 september 2019. Hieraan heeft het Uwv ten grondslag gelegd dat appellante te laat met de re-integratie is begonnen. Ook heeft appellante de mogelijkheden in spoor 1 onvoldoende adequaat onderzocht en onvoldoende gemotiveerd waarom er geen andere passende mogelijkheden in spoor 1 aanwezig waren. Tegen dit besluit heeft appellante bezwaar gemaakt. Bij beslissing op bezwaar van 19 juli 2019 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellante ongegrond verklaard. Daaraan ligt een rapport van 26 juni 2019 van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep, dat mede ondertekend is door een verzekeringsarts bezwaar en beroep, ten grondslag, waarin is geoordeeld dat appellante ongeveer drie maanden te laat is gestart met re-integratie-activiteiten. Verder heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep geconcludeerd dat appellante in gebreke is gebleven een adequaat onderzoek te verrichten naar de arbeidsmogelijkheden in het eerste spoor. Appellante heeft dit verzuim pas hersteld met de rapportage van Solutions van 25 maart 2019, op grond waarvan de opgelegde loonsanctie is bekort.

De rechtbank heeft vastgesteld dat de werknemer onder meer op 20 september 2017 op het spreekuur door de bedrijfsarts van appellante is gezien, waarna medische informatie is opgevraagd bij de behandelaar van de werknemer. Na ontvangst van deze informatie heeft de bedrijfsarts de werknemer op 4 oktober 2017 belastbaar geacht en een zogeheten Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) opgesteld, rekening houdend met zijn beperkingen. Op 30 oktober 2017 heeft appellante de werknemer aangemeld bij een extern re-integratiebureau, Solutions, voor een volledig arbeidskundig onderzoek naar de mogelijkheden in spoor 1 en een reintegratieadvies voor het tweede spoor. Op 2 november 2017 heeft de bedrijfsarts de werknemer opnieuw gezien op het spreekuur, waarop de werknemer te kennen gaf volledig arbeidsongeschikt te zijn. De bedrijfsarts heeft vervolgens besloten nogmaals medische informatie op te vragen bij de behandelaar van de werknemer en geadviseerd het reintegratietraject in afwachting van deze informatie aan te houden. Op 13 december 2017 geeft de bedrijfsarts na ontvangst van de nieuwe informatie aan dat de re-integratie kan worden voortgezet met inachtneming van de FML zoals die al op 4 oktober 2017 was opgesteld. Solutions heeft vervolgens op 29 januari 2018 een arbeidskundig rapport uitgebracht en is op 8 februari 2018 gestart met een re-integratietraject in het tweede spoor. Op 5 februari 2018 heeft de bedrijfsarts geconstateerd dat er onvoldoende herstelgedrag is aangezien de behandeling kort geleden onverwachts is gestopt wegens een faillissement van de behandelaar. De bedrijfsarts heeft toen geadviseerd, mede gelet op de duur van de arbeidsongeschiktheid, om een expertise te laten verrichten om meer duidelijkheid te krijgen over de diagnose, behandelmogelijkheden en de op dat moment aanwezige beperkingen. Uit het expertiserapport van Ergatis van 21 maart 2018 is gebleken dat de werknemer belastbaar was en dat aanvullende behandeling werd geadviseerd. Op 23 maart 2018 is opnieuw een FML opgesteld naar aanleiding van de beperkingen van de werknemer.

De rechtbank heeft vervolgens vastgesteld dat in het bestreden besluit, zoals op zitting is toegelicht, appellante wordt verweten dat niet al op 4 oktober 2017 is gestart met de reintegratie, omdat de bedrijfsarts al op die datum geconcludeerd had dat de werknemer belastbaar was voor arbeid. De bedrijfsarts had al op 2 november 2017 een expertise aan kunnen vragen en heeft vertragend gehandeld door in plaats daarvan opnieuw informatie bij de behandelaar op te vragen. Dit terwijl al in eerdere verslagen van de bedrijfsarts als optie een expertise werd genoemd.

De rechtbank heeft vervolgens geconcludeerd dat geen medische verklaring is gegeven voor het feit dat in februari 2018 wel aanleiding werd gezien een expert in te schakelen en in november 2017 nog niet. De bedrijfsarts beschikte immers over de medische bevindingen die tot dusver waren verstrekt en zijn eigen bevindingen. Voor zover er daarom in februari 2018 aanleiding bestond een expertise te laten verrichten, valt volgens de rechtbank niet in te zien dat die aanleiding niet al bestond op 2 november 2017. Dit geldt te meer, nu de bedrijfsarts in zijn rapportages van 2 augustus 2017 en 20 september 2017 al de optie van inschakeling van een expert had overwogen. De handelwijze van de bedrijfsarts heeft volgens de rechtbank de re-integratie van de werknemer aldus meerdere maanden vertraagd, waardoor reintegratiemogelijkheden zijn gemist.

De rechtbank heeft verder overwogen dat het onderzoek van de arbeidsmogelijkheden van de werknemer binnen het eerste spoor onvoldoende was en dat het Uwv de loonsanctie (lees: ziekengeldsanctie) (mede) daarop heeft mogen baseren.

Appellante heeft in hoger beroep aangevoerd dat het onderzoek naar de reintegratieinspanningen niet zorgvuldig heeft plaatsgevonden, omdat na de primaire beoordeling door een verzekeringsarts in opleiding in bezwaar geen spreekuurcontact heeft plaatsgevonden met een geregistreerd verzekeringsarts. Hierbij heeft appellante verwezen naar de uitspraak van de Raad van 23 juni 2021 (ECLI:NL:CRVB:2021:1491).

Verder heeft appellante herhaald dat de handelwijze door de bedrijfsarts op 2 november 2017 was gebaseerd op procescontingent handelen, zoals dat wordt aanbevolen bij psychische problemen. In dit verband heeft appellante verwezen naar de in bezwaar en in hoger beroep ingediende rapporten van de door appellante ingeschakelde medisch adviseur Derks. Daaruit valt volgens appellante op te maken dat er goede redenen waren om in november 2017 de aangevangen re-integratie-inspanningen even stop te zetten en eerst opnieuw medische informatie op te vragen bij de behandelaars. De abrupte beëindiging van de medische behandeling van de werknemer als gevolg van faillissement van de behandelaar was in februari 2018 de reden om alsnog de expertise in te zetten. Volgens appellante zijn het Uwv en de rechtbank ten onrechte voorbij gegaan aan de professionele marge die een bedrijfsarts heeft.

Tot slot heeft appellante aangevoerd dat ten onrechte is geoordeeld dat vanwege de summiere rapportage van Solutions van 29 januari 2018 het Uwv niet heeft kunnen onderzoeken of re-integratiekansen zijn gemist. Volgens appellante gaat het er om of het Uwv aannemelijk heeft kunnen maken dat er re-integratiekansen zijn gemist.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen. Volgens het Uwv heeft appellante in hoger beroep geen nieuwe feiten of omstandigheden aangevoerd.

De Raad stelt voorop dat in het bestreden besluit – en ook door de rechtbank – is uitgegaan van een onjuist wettelijk kader nu er geen sprake is van een loonsanctie als bedoeld in artikel 25, negende lid, van de Wet WIA (loonsanctie). Het betreft hier een verlenging van het tijdvak gedurende welk appellante als eigenrisicodrager het ziekengeld aan haar voormalige werknemer dient te betalen, als bedoeld in artikel 26, tweede lid van de Wet WIA (ziekengeldsanctie). Voor de inhoudelijke beoordeling van het geschil maakt dit geen verschil omdat de bepalingen over ziekengeldsancties en loonsancties, voor zover hier van belang, inhoudelijk overeenkomen.

In artikel 26, tweede lid, van de Wet WIA, voor zover hier van belang, is bepaald dat indien bij de behandeling van de WIA-aanvraag en de beoordeling van het reintegratieverslag blijkt dat de eigenrisicodrager zonder deugdelijke grond onvoldoende reintegratie-inspanningen heeft verricht, het Uwv het tijdvak verlengt gedurende welke de verzekerde recht op ziekengeld heeft op grond van de ZW, opdat de eigenrisicodrager zijn tekortkoming ten aanzien van de re-integratie-inspanningen kan herstellen. De verlenging is ten hoogste 52 weken.

Niet in geschil is dat de re-integratie-inspanningen van appellante niet tot een bevredigend re-integratieresultaat hebben geleid en dat daarom kon worden toegekomen aan een beoordeling van de re-integratie-inspanningen.

Met een verwijzing naar de uitspraak van de Raad van 23 juni 2021 (ECLI:NL:CRVB:2021:1491) heeft appellante allereerst gesteld dat het onderzoek naar de reintegratie-inspanningen niet zorgvuldig is verricht omdat de werknemer in de primaire fase noch in de bezwaarfase door een geregistreerd verzekeringsarts op een spreekuur is gezien. Appellante wordt in dit standpunt niet gevolgd. Anders dan in genoemde uitspraak is het Schattingsbesluit arbeidsongeschiktheidswetten bij een beoordeling op grond van artikel 26, tweede lid, van de Wet WIA niet van toepassing. Uit de Werkwijzer Poortwachter volgt ook anderszins niet dat de werknemer in dit geval voorafgaand aan het besluit over de reintegratie-inspanningen van zijn werkgever door een verzekeringsarts op een spreekuur had moeten worden gezien. Van een verschil van mening tussen de bedrijfsarts en de verzekeringsarts bezwaar en beroep over de functionele mogelijkheden van de werknemer, zoals genoemd op pagina 27 van de Werkwijzer, was immers geen sprake.

Het Uwv heeft de re-integratie-inspanningen van appellante allereerst als onvoldoende aangemerkt omdat de re-integratie circa drie maanden is vertraagd doordat niet al op 4 oktober 2017 een start is gemaakt met de re-integratie van de werknemer. Op die datum werd door de bedrijfsarts een FML voor de werknemer opgesteld en is hij aangemeld voor een re-integratietraject bij Solutions. Volgens het Uwv heeft de bedrijfsarts die re-integratie naar aanleiding van een spreekuurbezoek op 2 november 2017 ten onrechte ‘on hold’ gezet in afwachting van aanvullende medische informatie van de behandelaars omdat hij bij het opstellen van de FML op 4 oktober 2017 al over voldoende informatie van de behandelaars beschikte. Het Uwv is van mening dat de bedrijfsarts zich op het spreekuur van 2 november 2017 ten onrechte heeft laten leiden door de subjectieve visie en het claimgedrag van de werknemer en een expertise had moeten inzetten om dit gedrag te doorbreken.

Het tweede verwijt dat het Uwv aan appellante maakt, is dat geen adequaat onderzoek is verricht bij het in kaart brengen van de arbeidsmogelijkheden in het eerste spoor. Dit verwijt acht de Raad evenmin terecht.

Uit wat onder 4.5.1 tot en met 4.6.2 is overwogen, volgt dat het Uwv niet aannemelijk heeft gemaakt dat appellante onvoldoende re-integratie-inspanningen heeft verricht. Anders dan de rechtbank is de Raad daarom van oordeel dat het Uwv ten onrechte een ziekengeldsanctie heeft opgelegd aan appellante.

Het hoger beroep slaagt en de aangevallen uitspraak dient, voor zover aangevochten, te worden vernietigd. Het bestreden besluit wordt vernietigd wegens strijd met artikel 26, tweede lid, van de Wet WIA. De Raad zal met toepassing van artikel 8:72, derde lid, van de Algemene wet bestuursrecht zelf in de zaak voorzien door het besluit van 13 september 2018 te herroepen.