Centrale Raad van Beroep, 05-01-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:35, 20/1032 WW

Appellant ontving een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW). In 2010 is appellant in het kader van de zogenoemde startersregeling vanuit de WW als zelfstandige begonnen. Bij besluit van 21 januari 2015 heeft het Uwv vastgesteld dat appellant over de startperiode van 19 april 2010 tot en met 17 oktober 2010 € 6.675,50 te veel als voorschot uitbetaalde WW-uitkering heeft ontvangen. Dit bedrag is van appellant teruggevorderd. Het bezwaar hiertegen is bij beslissing op bezwaar van 26 maart 2015 ongegrond verklaard. Hiertegen is geen beroep ingesteld.

Met appellant is in mei 2017 een betalingsregeling van € 100,- per maand afgesproken om de terugvordering af te lossen.

Bij besluit van 24 juli 2018 is vastgesteld dat het bedrag van de betalingsregeling ongewijzigd € 100,- per maand blijft. Daarbij is vermeld dat appellant door de betalingsregeling het recht op kwijtschelding verliest, omdat zijn aflossingscapaciteit meer dan € 100,- per maand is.

Het Uwv heeft op 12 maart 2019 een verzoek om kwijtschelding van het nog te betalen bedrag van appellant ontvangen.

Bij besluit van 13 maart 2019 heeft het Uwv het verzoek om kwijtschelding afgewezen. Het Uwv heeft hierbij vastgesteld dat met appellant een betalingsregeling is afgesproken van € 100,- per maand, waardoor hij niet zijn volledige aflossingscapaciteit gebruikt, wat een voorwaarde is om in aanmerking te komen voor kwijtschelding. Hierbij is tevens gewezen op de mededeling in het besluit van 24 juli 2018 dat met de betalingsregeling van € 100,- per maand het recht op kwijtschelding vervalt.

Bij beslissing op bezwaar van 27 maart 2019 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellant ongegrond verklaard. Het Uwv heeft daarbij overwogen dat het besluit van 24 juli 2018, waarin is vermeld dat appellant door de betalingsregeling het recht op kwijtschelding verliest, in rechte vaststaat. Volgens het Uwv heeft appellant geen nieuwe feiten of omstandigheden aangevoerd op grond waarvan van dat besluit moet worden teruggekomen.

. Appellant heeft op 27 maart 2019 een brief aan de Nationale ombudsman verstuurd, die deze brief samen met een brief van appellant van 6 april 2019 naar de rechtbank heeft doorgestuurd om als beroepschrift in behandeling te worden genomen.

Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat de aangevallen uitspraak onrechtmatig is, onder andere omdat het Uwv afspraken over herziening van de terugvordering niet is nagekomen. Volgens appellant is door een medewerker van het Uwv toegezegd dat het terugvorderingsbedrag werd kwijtgescholden.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

In geschil is allereerst of de rechtbank het beroep van appellant terecht niet-ontvankelijk heeft verklaard vanwege het ontbreken van gronden.

Naar vaste rechtspraak worden in het algemeen geen hoge eisen gesteld aan de motivering van een bezwaar- of beroepschrift (zie de uitspraak van de Raad van 3 mei 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:2056). Dit brengt mee dat in de regel ook bij een in het beroepschrift gegeven summiere motivering van het beroep zal kunnen worden aangenomen dat daarmee is voldaan aan het vereiste van artikel 6:5, eerste lid, aanhef en onder d, van de Awb dat het beroepschrift ten minste de gronden van het beroep bevat. Dit neemt echter niet weg dat het beroepschrift, hoe summier ook verwoord, een concrete beroepsgrond dient te bevatten. Hiermee wordt een feitelijke grond bedoeld, waaronder de Raad verstaat een standpunt ten aanzien van de overwegingen van het bestreden besluit waarmee duidelijkheid wordt verschaft over het punt, dan wel de punten, waarmee de indiener van het bezwaarschrift het niet eens is.

Anders dan de rechtbank heeft overwogen, bevat het beroepschrift van appellant van 27 maart 2019 concrete beroepsgronden. In dit beroepschrift staat onder meer: “Ik heb inmiddels jaren een betalingsregeling van 100 euro per maand” en “Nu heb ik het verzoek tot kwijtschelding ingediend en dat wordt afgewezen omdat ik meer zou kunnen afdragen dan die 100 euro per maand”. Gelet op het bestreden besluit, waarin de afwijzing van het verzoek om kwijtschelding, onder verwijzing naar het besluit van 24 juli 2018, is gehandhaafd, heeft appellant hiermee voldoende duidelijkheid verschaft over de punten waarmee hij het niet eens is, zodat voldaan is aan de eis van artikel 6:5, eerste lid, onder d van de Awb.

Uit wat in 4.3 is geoordeeld volgt dat de rechtbank het beroep van appellant ten onrechte niet-ontvankelijk heeft verklaard. Dit betekent dat de aangevallen uitspraak moet worden vernietigd.

Ter zitting is door appellant duidelijk kenbaar gemaakt dat hij met deze hogerberoepsprocedure beoogt om de terugvordering van € 6.675,50 ongedaan te maken. Het Uwv heeft bij besluit van 21 januari 2015 vastgesteld dat appellant te veel als voorschot betaalde WW-uitkering heeft ontvangen en dat € 6.675,50 van hem wordt teruggevorderd. Hiertegen heeft appellant wel bezwaar gemaakt, maar tegen de beslissing op bezwaar van 26 maart 2015 waarin dat bezwaar ongegrond is verklaard heeft appellant geen beroep ingesteld. Dit betekent dat de terugvordering in rechte vaststaat. Over de (hoogte van de) terugvordering kan in deze procedure dus geen oordeel worden gegeven.

Wat in procedure wel ter beoordeling voorligt is het verzoek van appellant van 12 maart 2019. Gelet op de inhoud van dit verzoek, met als onderwerp “Kwijtschelding”, de mededeling “…een openstaande vordering wordt door mij maandelijks trouw voldaan” en het verzoek “… wil ik nu graag een verzoek indienen voor kwijtschelding van het nog te vorderen bedrag” kan dit verzoek niet anders opgevat worden dan als een verzoek om kwijtschelding van het nog resterende terugvorderingsbedrag.

In geschil is, gelet op wat in 4.6 en 4.7 is overwogen, of het Uwv op juiste gronden het verzoek van appellant om kwijtschelding heeft afgewezen.

Ingevolge het bepaalde in artikel 36, derde lid, aanhef en onder a en vijfde lid, aanhef en onder b, van de WW kan het Uwv besluiten van (verdere) terugvordering af te zien indien degene van wie wordt teruggevorderd gedurende drie jaar – de termijn die geldt in situaties waarin geen sprake is van overtreding van de inlichtingenplicht, zoals bij appellant – aan zijn betalingsverplichtingen heeft voldaan.

Uit het bestreden besluit volgt dat het Uwv zich op het standpunt stelt dat appellant niet in aanmerking komt voor kwijtschelding, omdat hij door de afbetalingsregeling van € 100,- per maand niet zijn volledige aflossingscapaciteit benut waardoor niet aan een van de voorwaarden voor kwijtschelding wordt voldaan. Dit standpunt wordt onderschreven. Op grond van het bepaalde in 4.1.1 onder a van de Beleidsregel terug- en invordering (Regeling van 31 maart 1999, Stcrt. 1999) beoordeelt het Uwv bij vorderingen die niet het gevolg zijn van overtreding van de inlichtingenplicht ambtshalve of van verdere terugvordering wordt afgezien nadat de schuldenaar drie jaar aan zijn betalingsverplichting heeft voldaan èn het termijnbedrag gedurende deze periode was gebaseerd op de volledige aflossingscapaciteit. Vaststaat dat appellant met de in mei 2017 overeengekomen afbetalingsregeling van € 100,- per maand niet zijn volledige aflossingscapaciteit heeft aangewend. Dit betekent dat appellant niet aan de voorwaarde voldoet van benutting van de volledige aflossingscapaciteit, zodat hij reeds op grond daarvan ten tijde van het bestreden besluit niet voor kwijtschelding in aanmerking kwam. Bij het voorgaande wordt aangetekend dat appellant in het besluit van 24 juli 2018 uitdrukkelijk gewezen is op het feit dat hij door de getroffen betalingsregeling het recht op kwijtschelding verliest omdat zijn daadwerkelijke aflossingscapaciteit hoger is.

Voor zover appellant met de beroepsgrond over toezeggingen door medewerkers van het Uwv over kwijtschelding een beroep op het vertrouwensbeginsel heeft willen doen slaagt dit beroep ook niet. Volgens vaste rechtspraak is voor een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel in de eerste plaats vereist dat de betrokkene aannemelijk maakt dat van de zijde van de overheid toezeggingen of andere uitlatingen zijn gedaan of gedragingen zijn verricht waaruit de betrokkene in de gegeven omstandigheden redelijkerwijs kon en mocht afleiden of en, zo ja, hoe het bestuursorgaan in een concreet geval een bevoegdheid zou uitoefenen (zie de uitspraak van 4 maart 2020, ECLI:NL:CRVB:2020:559). In hoger beroep heeft het Uwv desgevraagd een overzicht verstrekt van de telefonische contacten die in de periode van 6 november 2014 tot en met 3 juni 2020 tussen medewerkers van het Uwv en appellant hebben plaatsgevonden. Daaruit blijkt dat er weliswaar diverse gesprekken met appellant over zijn aflossingscapaciteit en kwijtschelding hebben plaatsgevonden, maar niet dat door een medewerker van het Uwv een toezegging of andere uitlating is gedaan waaruit appellant kon en mocht afleiden dat zijn (resterende) vordering voor kwijtschelding in aanmerking kwam. Integendeel, in juni 2018 is aan appellant meegedeeld dat hij niet voor kwijtschelding in aanmerking komt, omdat de volledige aflossingscapaciteit niet wordt benut.

Uit wat onder 4.7 tot en met 4.11 is overwogen volgt dat het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard dient te worden.

Aan het voorgaande wordt, geheel ten overvloede en uitsluitend ter voorlichting van appellant, nog het volgende toegevoegd. Gelet op wat appellant ter zitting heeft gezegd te beogen, te weten ongedaanmaking van de terugvordering, kan appellant bij het Uwv een verzoek indienen om terug te komen van de beslissing op bezwaar van 26 maart 2015 overeenkomstig het bepaalde in artikel 4:6 van de Awb. In dat kader is appellant dan wel gehouden nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden te vermelden.