Centrale Raad van Beroep, 23-02-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:441, 19/1642 WMO15

Appellante, geboren in 1968, is onder meer bekend met medische problematiek van neurologische aard. Zij was tot en met 19 september 2015 op grond van de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ) geïndiceerd voor de zorgfuncties begeleiding individueel, klasse 1 (= 0 tot 1,9 uur per week), persoonlijke verzorging, klasse 5 (= 10 tot 12,9 uur per week), en verpleging, klasse 5 (= 10 tot 12,9 uur per week). Zij ontving hiervoor een persoonsgebonden budget (pgb) waarmee zij de zorg en begeleiding inkocht bij haar inwonende zoon.

Nadien is appellante op grond van de Zorgverzekeringswet (Zvw) geïndiceerd voor de zorgfuncties persoonlijke verzorging en verpleging, in totaal 29 uur en 50 minuten per week. Net als onder de AWBZ koopt appellante deze zorg in bij haar inwonende zoon via een pgb.

Appellante heeft op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo 2015) bij het college een aanvraag ingediend voor een maatwerkvoorziening, bestaande uit individuele begeleiding. Zij wil graag in aanmerking komen voor meer uren begeleiding dan zij voorheen onder de AWBZ ontving.

Bij besluit van 18 december 2015 heeft het college appellante voor de periode van 20 september 2015 tot en met 19 september 2017 een maatwerkvoorziening begeleiding van twee uur per week verstrekt in de vorm van een pgb.

Het bezwaar van appellante tegen het besluit van 18 december 2015 is ongegrond verklaard bij besluit van 23 augustus 2016, maar dit laatste besluit is op 6 juni 2017 ingetrokken door het college. Bij besluit van 17 juli 2018 (bestreden besluit) heeft het college het besluit van 18 december 2015 in stand gelaten onder aanvulling van de motivering en in verband daarmee met vergoeding van de kosten in bezwaar. Het bestreden besluit berust op het standpunt dat uit de in het dossier aanwezige gespreksverslagen en rapporten van Treve advies niet blijkt dat de per 20 september 2015 verstrekte twee uur per week begeleiding, die appellante ook voorheen ontving op grond van de AWBZ, niet meer toereikend zou zijn. Appellante heeft niet gespecificeerd en gemotiveerd wat maakt dat meer begeleiding nodig is ten opzichte van de situatie vóór 20 september 2015. Ook is appellante niet eenduidig over de omvang van de volgens haar noodzakelijke begeleiding. De inwonende zoon levert veel zorg die voor het grootste deel valt onder de Zvw-indicatie. De zorg die niet valt onder die indicatie ziet op activiteiten binnenshuis en buitenshuis. De activiteiten binnenshuis, met name het klaarzetten van spullen voor de hobby van appellante, schilderen, zijn grotendeels aan te merken als gebruikelijke hulp. De begeleiding tijdens activiteiten buitenshuis is vooral nodig vanwege medische complicaties waar appellante mee te kampen heeft, zoals plots optredende spasmen en de noodzaak tot katheterisatie. Die zorg wordt vergoed via het Zvwpgb. Volgens het college wordt appellante met de verstrekte twee uur per week begeleiding voor activiteiten binnenshuis en buitenshuis voldoende gecompenseerd in de beperkingen die zij ondervindt op het vlak van zelfredzaamheid en participatie.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellante tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Appellante heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Zij heeft – samengevat – aangevoerd dat het college onvoldoende zorgvuldig onderzoek heeft gedaan naar haar begeleidingsbehoefte en dat twee uur per week begeleiding onvoldoende is. Ter onderbouwing van haar standpunten heeft appellante een rapport van Houberg Advies (Houberg) overgelegd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

De beroepsgrond dat het college onzorgvuldig onderzoek heeft verricht en het bestreden besluit ondeugdelijk is gemotiveerd, slaagt.

Uit 4.1.2 volgt dat het hoger beroep van appellante slaagt. De aangevallen uitspraak moet worden vernietigd. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal het beroep gegrond worden verklaard en het bestreden besluit worden vernietigd met uitzondering van de beslissing over de vergoeding van de kosten in bezwaar. Nu onvoldoende gegevens voorhanden zijn, kunnen de rechtsgevolgen van het bestreden besluit niet in stand worden gelaten en zijn er geen mogelijkheden om zelf in de zaak te voorzien. Het college zal daarom de opdracht worden gegeven opnieuw onderzoek te verrichten overeenkomstig wat in 4.1.1 is overwogen. Met het oog op een voortvarende afdoening van het geschil bestaat aanleiding om met toepassing van artikel 8:113, tweede lid, van de Awb te bepalen dat tegen de door het college te nemen nieuwe beslissing op bezwaar slechts bij de Raad beroep kan worden ingesteld.