Centrale Raad van Beroep, 31-05-2023, ECLI:NL:CRVB:2023:1025, 21/3678 WAO

1.1.

Op 21 september 1999 heeft appellante zich vanuit een situatie van werkloosheid ziek gemeld. Aan appellante is per 21 september 1999 een uitkering op grond van de Ziektewet toegekend. Daarna heeft appellante een uitkering op grond van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO) ontvangen, die is beëindigd per 14 maart 2003. Vervolgens ontving appellante een uitkering op grond van de Wet werk en bijstand.

1.2.

Bij brief van 12 juli 2019 heeft DSZW Den Haag voor appellante een ‘melding van verslechterde gezondheid’ gedaan. Appellante heeft daarbij meegedeeld dat zij sinds eind november 2003 blijvend toegenomen arbeidsongeschikt is en verzocht om een Amberbeoordeling. Bij besluit van 18 juli 2019 heeft het Uwv de aanvraag buiten behandeling gesteld, omdat er geen WAO-dossiers van appellante beschikbaar zijn en het verzoek niet in behandeling kan worden genomen op basis van de door appellante aangeleverde gegevens. Appellante heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 18 juli 2019. Bij besluit van 29 januari 2020 (bestreden besluit) is het bezwaar ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit ligt een rapport van 28 januari 2020 van een verzekeringsarts bezwaar en beroep ten grondslag. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft zich op het standpunt gesteld dat het met de beperkte aangeleverde medische informatie niet mogelijk is om na 17 jaar een oordeel te geven over de claim van appellante.

3.1.

Appellante heeft in hoger beroep aangevoerd dat het Uwv op grond van de medische stukken die zij heeft ingediend, had moeten aannemen dat er sinds november 2003 bij haar een situatie was van geen benutbare mogelijkheden. Zo meldt het huisartsenjournaal veelvuldig dat appellante hulp zocht voor haar hoofdpijn en schrijft een neuroloog op 24 november 2003 dat de hoofdpijnen in de tijd geleidelijk zijn toegenomen. Ook de oude onderzoeken ten behoeve van het PGB (18 september 2009) en de vrijstelling van de sollicitatieplicht in verband met arbeidsongeschiktheid (26 september 2007) maken duidelijk dat appellante sinds 2003 al jaren hulpbehoevend en arbeidsongeschikt is. Als de verzekeringsarts na onderzoek van mening is dat er geen sprake is van een situatie van geen benutbare mogelijkheden, had er in ieder geval een Functionele Mogelijkhedenlijst met vermelding van een urenbeperking opgesteld moeten worden. Ter zitting van de Raad heeft appellante naar voren gebracht dat de rechtbank tijdens een door haar gewonnen beroepsprocedure in 2002 heeft geoordeeld dat appellante voor een periode van vijf jaar een WAO-uitkering zou krijgen. Appellante heeft ten onrechte maar een maand een uitkering ontvangen.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.1.

Het hoger beroep van appellante slaagt niet. Uit de medische stukken die appellante heeft ingebracht, blijkt niet op welke grond zij eerder een WAO-uitkering heeft ontvangen. Niet duidelijk is welke ziekteoorzaak aan die toekenning ten grondslag lag en wat de aard en omvang van haar beperkingen op dat moment waren. Uit de stukken blijkt ook niet dat appellantes beperkingen zijn toegenomen én dat er sprake was van een toename van beperkingen uit dezelfde ziekteoorzaak. Het Uwv kan op basis van de gegevens die aanwezig zijn dan ook niet vaststellen dat er een toename van beperkingen is op grond van dezelfde ziekteoorzaak. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft alle stukken van appellante bestudeerd, waaronder ook alle medische informatie die in hoger beroep is ingebracht. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in een rapport van 7 juli 2022 uitvoerig beschreven waarom de stukken niet leiden tot een ander oordeel. Met de aanwezige medische gegevens kan niet worden beoordeeld hoe appellantes belastbaarheid was op 13 maart 2008 en evenmin kan worden beoordeeld of er hierin wijzigingen waren ten opzichte van de beoordeling in maart 2003.

4.2

Uit het voorgaande volgt ook dat met de door appellante overgelegde stukken evenmin kan worden geconcludeerd dat in de hier relevante periode sprake was van een situatie van geen benutbare mogelijkheden.

4.3.

Tot slot heeft appellante ter zitting melding gemaakt van een uitspraak van een rechtbank die rond 2002 moet zijn gedaan en waarin de rechtbank zou hebben geoordeeld dat appellante voor een periode van vijf jaar een WAO-uitkering zou krijgen. De Raad overweegt hierover dat appellante deze stelling ter zitting pas voor het eerst naar voren heeft gebracht en dat zij die stelling op geen enkele manier heeft onderbouwd of aannemelijk heeft gemaakt. Het betoog treft dan ook een doel.

4.4.