Centrale Raad van Beroep, 07-06-2023, ECLI:NL:CRVB:2023:1068, 20/1113 WMO15

1.1.

Appellant, geboren in 1954, heeft verschillende medische klachten als gevolg van een bedrijfsongeval. Verder is hij onder meer bekend met diabetes mellitus met een sterk verminderde visus, hartproblemen en incontinentie. Appellant woont samen met [naam echtgenote] . Zij verricht sinds langere tijd alle ondersteuningstaken.

1.2.

Appellant heeft zich op 14 mei 2018 bij het college gemeld met een verzoek om ondersteuning op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo 2015). Op 6 juni 2018 heeft een huisbezoek plaatsgevonden. Appellant heeft op 18 juni 2018 bij het college een aanvraag ingediend om een maatwerkvoorziening voor individuele begeleiding en aangepaste dagbesteding thuis in de vorm van een pgb. Op respectievelijk 19 juli 2018 en 3 oktober 2018 hebben een arts en een indicatieadviseur van Treve Advies (Treve) een advies uitgebracht aan het college. Bij besluit van 27 november 2018 heeft het college de aanvraag van appellant afgewezen.

1.3.

Bij besluit van 20 mei 2019 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar van appellant ongegrond verklaard. Het college heeft hieraan ten grondslag gelegd dat de gevraagde maatwerkvoorziening voor appellant niet noodzakelijk is, omdat de beperkingen in de zelfredzaamheid of participatie van appellant worden weggenomen of verminderd door de hulp en ondersteuning van [naam echtgenote] ..

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat [naam echtgenote] de aangewezen persoon is om de voor hem benodigde ondersteuning te bieden. Zij biedt die ook. Andere mogelijkheden die de benodigde hulp en ondersteuning bieden zijn er niet. De ondersteuning van [naam echtgenote] is niet aan te merken als gebruikelijke hulp of mantelzorg, gelet op de aard en de intensiteit ervan. Daarnaast heeft [naam echtgenote] te kennen gegeven dat zij zich genoodzaakt ziet te stoppen met het bieden van de ondersteuning als zij niet wordt betaald. Appellant heeft ter onderbouwing van zijn standpunt dat hij in aanmerking dient te komen voor de gevraagde maatwerkvoorziening verwezen naar het advies van 19 juli 2018 van de arts van Treve.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

In het advies van de commissie van de bezwaarschriften, dat door het college is overgenomen in het bestreden besluit, is onderschreven dat [naam echtgenote] bovengebruikelijke hulp verleent. Deze hulp is aangemerkt als mantelzorg, ook als daarvoor (deels) andere oplossingen mogelijk zijn. Dit betekent dat het geschil zich in deze zaak toespitst op de vraag of de hulp die [naam echtgenote] bovengebruikelijk verleent, kan worden aangemerkt als mantelzorg.

4.3.

De verwijzing van appellant naar het rapport van de arts van Treve van 19 juli 2018 leidt alleen al niet tot het oordeel dat het college de aanvraag van appellant had moeten toewijzen, omdat dit rapport niet ziet op de kwalificatie van de hulp die [naam echtgenote] biedt. Het rapport is bovendien aangevuld met een advies van 3 oktober 2018 van een indicatieadviseur van Treve, dat tot stand is gekomen na overleg met eerdergenoemde arts. Het was vervolgens aan het college te beslissen of aan appellant een maatwerkvoorziening moest worden verstrekt ter compensatie van de beperkingen in de zelfredzaamheid of participatie van appellant, en daarbij te bezien of appellant deze beperkingen niet op eigen kracht, met gebruikelijke hulp, met mantelzorg of met hulp van andere personen uit het sociale netwerk dan wel met gebruikmaking van algemene voorzieningen kon verminderen of wegnemen.

4.4.

Gelet op het voorgaande behoeven de andere beroepsgronden geen bespreking.

4.5.

Uit 4.1 tot en met 4.4 volgt dat het college de aanvraag om een maatwerkvoorziening voor individuele begeleiding en dagbesteding in de vorm van een pgb terecht heeft afgewezen.

4.6.

Gelet op wat in 4.1 tot en met 4.5 is overwogen zal de aangevallen uitspraak worden bevestigd.

5.1.

Appellant heeft verzocht om vergoeding van schade in verband met een overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden. Voor de wijze van beoordeling van een dergelijk verzoek wordt verwezen naar de uitspraak van de Raad van 26 januari 2009 (ECLI:NL:CRVB:2009:BH1009). Voor dit geval betekent dit het volgende.

5.2.

Vanaf de datum van ontvangst van het bezwaarschrift op 7 januari 2019 tot de datum van deze uitspraak is een periode van bijna vier en een half jaar verstreken. In dit geval bestaat geen aanleiding voor het oordeel dat de totale lengte van de procedure meer dan vier jaar mag bedragen. De redelijke termijn is dus met afgerond een half jaar overschreden. De overschrijding van de redelijke termijn heeft plaatsgevonden in de rechterlijke fase. Aan appellant zal daarom een schadevergoeding van € 500,- worden toegekend, te betalen door de Staat.