Centrale Raad van Beroep, 20-09-2023, ECLI:NL:CRVB:2023:1757, 21/3457 TW

1. Appellant is laatstelijk werkzaam geweest als schoonmaker/afwasser voor 38 uur per week. Met ingang van 1 maart 2006 heeft hij zich ziekgemeld. Het Uwv heeft appellant per 15 april 2008 een loongerelateerde WGA-uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen toegekend, waarbij de mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 100%. Het Uwv heeft appellant ingaande 15 april 2008 een toeslag op zijn WGA-uitkering op grond van de Toeslagenwet (TW) toegekend, waarmee zijn uitkering is aangevuld tot het sociaal minimum voor zijn leefvorm als gehuwde/samenwonende. Na afloop van de loongerelateerde periode heeft het Uwv appellant per 15 februari 2011 een WGA-loonaanvullingsuitkering toegekend, waarbij de mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 80 tot 100%. Bij besluit van 1 oktober 2020 heeft het Uwv de toeslag van appellant ingaande 26 november 2020 beëindigd, omdat zijn jongste kind op deze datum 12 jaar geworden is en zijn partner is geboren na 31 december 1971. Het bezwaar van appellant tegen dit besluit heeft het Uwv bij besluit van 9 maart 2021 (bestreden besluit) ongegrond verklaard.

2. De rechtbank heeft het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft vastgesteld dat niet in geschil is dat de partner van appellant is geboren na 31 december 1971 en dat tot zijn huishouden geen eigen kind, aangehuwd kind of pleegkind behoort dat jonger is dan 12 jaar, zodat hij op grond van artikel 3 van de TW niet langer recht op toeslag heeft. De rechtbank heeft geoordeeld dat de gestelde omstandigheid dat de partner van appellant niet kan werken, niet een zodanige omstandigheid oplevert dat de toepassing van artikel 3 van de TW achterwege moet blijven. Zij heeft hierbij in aanmerking genomen dat uit de wetsgeschiedenis blijkt dat arbeidsparticipatie van beide samenwonende of gehuwde partners het uitgangspunt is geweest bij de invoering van artikel 3 van de TW. De wetgever heeft uitdrukkelijk onderkend dat invoering van dit artikel onevenwichtige effecten kan hebben door het verschil in uitkeringsrechten voor alleenstaanden enerzijds en gehuwde partners zonder een kind jonger dan 12 jaar anderzijds, in situaties dat de individuele loondervingsuitkering onder het relevante sociaal minimum ligt. Verder heeft de wetgever onderkend dat het materiële effect kan zijn dat partners een beroep op de bijstand moeten doen wanneer de individuele loondervingsuitkering onder het sociaal minimum ligt (Kamerstukken I, 1986-1987, 19257, nr. 21, blz. 15-16). De rechtbank heeft overwogen dat de wetgever ondanks deze onevenwichtige effecten ervoor heeft gekozen artikel 3 van de TW in deze vorm in te voeren. Naar het oordeel van de rechtbank is niet gebleken van disproportionele gevolgen voor appellant.