Centrale Raad van Beroep, 23-02-2023, ECLI:NL:CRVB:2023:364, 20 / 3195 WIA

Appellant is laatstelijk werkzaam geweest als leerkracht Engels via [naam B.V,] voor gemiddeld 24 uur per week. Op 15 december 2016 heeft appellant zich ziekgemeld met psychische klachten. In het kader van een aanvraag op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA heeft appellant het spreekuur bezocht van een verzekeringsarts. Deze arts heeft vastgesteld dat appellant belastbaar is met inachtneming van de beperkingen die hij heeft neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 7 februari 2019. Een arbeidsdeskundige heeft vastgesteld dat appellant niet meer geschikt is voor het laatstelijk verrichte werk. Hij heeft vervolgens functies geselecteerd en op basis van de drie functies met de hoogste lonen de mate van arbeidsongeschiktheid op 30,85% berekend.

Bij besluit van 15 februari 2019 heeft het Uwv geweigerd aan appellant met ingang van 13 december 2018 een WIA-uitkering toe te kennen, omdat hij met ingang van die datum minder dan 35% arbeidsongeschikt is. Het bezwaar van appellant tegen dit besluit heeft het Uwv bij beslissing op bezwaar van 7 augustus 2019 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit ligt een rapport van 8 juli 2019 van een verzekeringsarts bezwaar en beroep en een rapport van 1 augustus 2019 van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep ten grondslag. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft aanleiding gezien om aanvullende beperkingen op te nemen, die zijn vastgelegd in een FML van 8 juli 2019. Op basis van de gewijzigde FML heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep de mate van arbeidsongeschiktheid vastgesteld op 33,38%.

De rechtbank heeft het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft overwogen dat het medisch onderzoek door de verzekeringsarts bezwaar en beroep op een zorgvuldige manier heeft plaatsgevonden. De rechtbank ziet geen aanleiding voor het oordeel dat het door de verzekeringsarts bezwaar en beroep opgestelde rapport inconsistenties bevat of niet concludent is. Ook is er geen aanleiding te oordelen dat de medische beoordeling onjuist is of dat aan de juistheid van deze beoordeling moet worden getwijfeld. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft de door appellant genoemde klachten onderkend en aan de hand daarvan ook beperkingen aangenomen. De door appellant ingediende medische stukken zien op de situatie eind 2019. Dit ligt te ver af van de beoordelingsdatum 13 december 2018. De rechtbank volgt appellant niet in het standpunt dat hij volledig arbeidsongeschikt moet worden geacht.

Verder heeft de rechtbank geoordeeld dat het Uwv niet gehouden was het medisch onderzoek in België te laten plaatsvinden. De verzekerde die een aanvraag voor een uitkering heeft ingediend, is immers verplicht te voldoen aan elke oproep van het Uwv (…) om aanwezig te zijn op een door of vanwege het Uwv te bepalen plaats voor het meewerken aan onderzoek. Dit is bepaald in artikel 27, tweede lid, van de Wet WIA.

Uitgaande van de juistheid van de FML heeft de rechtbank geen aanknopingspunten gevonden om aan te nemen dat de aan appellant voorgehouden functies niet passend zouden zijn. Het bestreden besluit berust op een deugdelijke medische en arbeidskundige grondslag.

Appellant heeft aangevoerd dat sprake is van een onzorgvuldig onderzoek. De medische stukken die appellant in beroep heeft overgelegd zijn niet door een verzekeringsarts bezwaar en beroep beoordeeld en terzijde geschoven omdat deze van na de datum in geding zijn. Ook heeft appellant aangevoerd dat het medisch oordeel waarop het bestreden besluit berust onjuist is. Uit de in beroep overgelegde medische stukken blijkt dat de psychische klachten en schouderklachten van appellant op de datum in geding al even ernstig waren als later het geval was, waardoor appellant meer beperkt moet worden geacht. Volgens appellant is het verder duidelijk dat hij een verstoorde omgang met derden heeft. Er is sprake van een situatie van geen benutbare mogelijkheden.

Verder heeft appellant aangevoerd dat het onderzoek in België had moeten plaatsvinden. Op de eerste zitting bij de Raad heeft appellant gesteld dat het Uwv bij het Belgische Rijksinstituut voor Ziekte en Invaliditeitsverzekering (RIZIV) stukken had moeten opvragen over de ziektewetuitkering van appellant in België. Hij heeft daarbij verwezen naar Vo 987/2009¹.

Tot slot heeft appellant zich op het standpunt gesteld dat hem ten onrechte een WIAuitkering is geweigerd, omdat hij al geruime tijd in België een Ziektewetuitkering ontvangt.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

Van gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid van een verzekerde is sprake als hij als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van onder meer ziekte of gebrek slechts in staat is met arbeid ten hoogste 65% te verdienen van het maatmaninkomen per uur, maar niet volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is. Dit is geregeld in artikel 5 van de Wet WIA. Op grond van artikel 6, eerste lid, van de Wet WIA wordt de beoordeling van de arbeidsongeschiktheid gebaseerd op een verzekeringsgeneeskundig en een arbeidskundig onderzoek.

In geschil is de vraag of het Uwv de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant in de zin van de Wet WIA terecht met ingang van 13 december 2018 heeft vastgesteld op minder dan 35% en terecht heeft geweigerd aan appellant een WIA-uitkering toe te kennen.

Wat appellant in hoger beroep heeft aangevoerd geeft geen aanleiding om aan te nemen dat het medisch onderzoek onzorgvuldig is geweest. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft de beschikbare informatie van de behandelaars bij de beoordeling betrokken. De in beroep overgelegde stukken dateren van na het bestreden besluit. Daarmee kon bij het nemen van het bestreden besluit dus geen rekening worden gehouden. Dat die stukken tijdens de procedure bij de rechtbank niet zijn voorgelegd aan de verzekeringsarts bezwaar en beroep, maakt niet dat aan het bestreden besluit een onzorgvuldig medisch onderzoek ten grondslag ligt. Overigens heeft het Uwv de stukken die in beroep en in hoger beroep zijn overgelegd alsnog aan de verzekeringsarts bezwaar en beroep voorgelegd en die heeft gemotiveerd dat de ingebrachte stukken niet tot een ander standpunt leiden.

In wat appellant heeft aangevoerd over zijn klachten ziet de Raad geen aanleiding om te twijfelen aan de juistheid van de voor appellant gestelde beperkingen. Dit oordeel berust op het volgende.

Uit het feit dat appellant al geruime tijd in België een invaliditeitspensioen ontvangt, volgt niet dat hij in aanmerking moet komen voor een WIA-uitkering. De Wet WIA en het Schattingsbesluit arbeidsongeschiktheidswetten gaan uit van een medische en arbeidskundige beoordeling aan de hand van vaststelling van functionele mogelijkheden en vergelijking van deze mogelijkheden met de belasting in mogelijk te vervullen functies. In België wordt een ander toetsingskader gehanteerd.

Tot slot wordt de rechtbank gevolgd in haar oordeel dat het Uwv voldoende heeft gemotiveerd dat de aan de berekening van het arbeidsongeschiktheidspercentage ten grondslag gelegde functies in medisch opzicht voor appellant geschikt zijn.

Uit 4.2 tot en met 4.7 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd. Bij deze uitkomst wordt het verzoek om het Uwv te veroordelen tot vergoeding van schade in de vorm van de wettelijke rente afgewezen.

De redelijke termijn is voor een procedure in drie instanties in zaken zoals deze in beginsel niet overschreden als die procedure in haar geheel niet langer dan vier jaar heeft geduurd.⁶ De behandeling van het bezwaar mag ten hoogste een half jaar, de behandeling van het beroep ten hoogste anderhalf jaar en de behandeling van het hoger beroep ten hoogste twee jaar duren, terwijl doorgaans geen sprake is van een te lange behandelingsduur in de rechterlijke fase in haar geheel als deze niet meer dan drie en een half jaar heeft geduurd. De omstandigheden van het geval kunnen aanleiding geven een langere behandelingsduur te rechtvaardigen.

Vanaf de ontvangst van het bezwaarschrift door het Uwv op 4 maart 2019 tot de datum van deze uitspraak zijn nog geen vier jaar verstreken. De totale duur van de procedure heeft dus geen vier jaar geduurd zodat er van een overschrijding van de redelijke termijn geen sprake is. Dit betekent dat het verzoek om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn moet worden afgewezen.