Centrale Raad van Beroep, 28-03-2023, ECLI:NL:CRVB:2023:568, 20 / 4499 PW

Op 17 oktober 2019 hebben appellanten bijstand aangevraagd en op 18 oktober 2019 de aanvraag ingediend.

Naar aanleiding van de aanvraag heeft het college appellanten een aantal malen verzocht om stukken in te leveren en uit te leggen waarvan zij in de periode voorafgaand aan de aanvraag hebben geleefd. Het college heeft aan appellanten voorschotten verstrekt van in totaal € 2.690,10.

Appellanten hebben volgens het college geen duidelijke informatie gegeven over hun spaargeld en met betrekking tot twee bijschrijvingen van de broer van appellante zijn geen afspraken gemaakt over het terugbetalen van dit geld. Omdat daardoor het recht op bijstand niet was vast te stellen, heeft het college de aanvraag op 14 januari 2020 afgewezen. Daarbij heeft het college gevraagd om de nog ontbrekende stukken in te leveren. Ook heeft het college op 14 januari 2020 de verstrekte voorschotten van appellanten teruggevorderd.

Op 27 januari 2020 hebben appellanten een nieuwe aanvraag om bijstand ingediend. Het college heeft gevraagd om nadere stukken in te leveren. Het college heeft aan appellanten een voorschot verstrekt van € 1.285,33. Aan appellanten is met ingang van 27 januari 2020 bijstand toegekend naar de norm voor gehuwden.

2. Volgens de rechtbank hebben appellanten geen goede reden aangevoerd waarom het bestreden besluit niet juist zou zijn. De rechtbank heeft het bestreden besluit in stand gelaten.

3. De Raad beoordeelt of het oordeel van de rechtbank over de toekenning van de bijstand met ingang van 17 oktober 2019 en de hierop in mindering gebrachte bedragen juist is. Zij doet dat aan de hand van de argumenten die appellanten hebben aangevoerd, de beroepsgronden.

4. De Raad komt tot het oordeel dat het hoger beroep niet slaagt. De rechtbank heeft terecht de toekenning van de bijstand met ingang van 17 oktober 2019 en de hierop in mindering gebrachte bedragen in stand gelaten. Hierna legt de Raad uit hoe zij tot dit oordeel komt en welke gevolgen dit oordeel heeft.

De wettelijke regels en beleidsregels die voor de beoordeling van het hoger beroep belangrijk zijn, zijn te vinden in de bijlage bij deze uitspraak.

De te beoordelen periode loopt van 17 oktober 2019, de datum waarop appellanten zich hebben gemeld om bijstand aan te vragen, tot en met 14 januari 2020, de datum van het afwijzingsbesluit.

De bijschrijving op 3 oktober 2019 is gedaan voor de datum waarop bijstand is toegekend aan appellanten. Hierover heeft het college ter zitting toegelicht dat voor de beoordeling van het recht op bijstand gekeken dient te worden naar de hele maand, ook indien de bijstand niet met ingang van de eerste van de maand wordt toegekend. Het college heeft hiermee gehandeld in overeenstemming met artikel 45, eerste lid, van de PW waarin staat dat algemene bijstand per kalendermaand wordt vastgesteld en betaald. Daarom is er geen aanleiding om de bijschrijving van 3 oktober 2019 niet te betrekken bij de beoordeling. Daarnaast blijkt uit het bestreden besluit dat het college de bijschrijving van 3 oktober 2019 van € 1.400,- alleen in verhouding tot de periode van 17 tot en met 30 oktober 2019 in mindering heeft gebracht op de bijstand. Dat betekent dat het college niet het hele bedrag in mindering heeft gebracht, maar slechts dat deel dat kan worden toegerekend aan de periode waarover appellanten recht hebben op bijstand.

Een betrokkene heeft in beginsel geen recht op bijstand indien en voor zover hij/zij zich periodieke middelen tot levensonderhoud verschaft door leningen aan te gaan.¹ Dit kan anders zijn indien die betrokkene in een periode waarin geen of ontoereikende inkomsten aanwezig zijn voor de voorziening in het levensonderhoud is aangewezen op het aangaan van leningen. Daartoe dient de betrokkene in ieder geval aannemelijk te maken dat hij geen ander toereikend inkomen heeft en dat het gaat om leningen die zijn verstrekt voor levensonderhoud. De betrokkene moet over die leningen aannemelijk maken van wie, wanneer, op welke wijze en tot welk bedrag hij de lening heeft ontvangen. Ook moet de betrokkene aannemelijk maken dat bij de betaling, en niet later, de afspraak is gemaakt dat het een lening betreft en dat die dus moet worden terugbetaald, en dat die lening is bedoeld voor levensonderhoud. Een bankoverschrijving met de vermelding ‘lening voor levensonderhoud’, waarbij de identiteit van de crediteur vaststaat, zal daartoe in beginsel volstaan.²

Appellanten zijn er niet in geslaagd aannemelijk te maken dat de broer van appellante leningen aan hen heeft verstrekt voor levensonderhoud. De herkomst van de bijschrijvingen op de bankrekening van appellanten zijn niet objectief verifieerbaar. Voorts blijkt uit de in het dossier aanwezige bankafschriften niet dat de broer van appellante bij de overschrijvingen heeft vermeld dat deze bedragen leningen zijn en bedoeld zijn voor levensonderhoud. Aan de verklaringen van de broer van appellante komt niet de waarde toe die appellanten daaraan hechten. In deze verklaringen heeft de broer verklaard dat hij appellante geld heeft geleend en dat hij dit op haar bankrekening heeft gestort. In een ongedateerde verklaring van de broer van appellante die in beroep is overgelegd, voegt hij hieraan toe dat hij het geld terug krijgt zodra ze het heeft. Appellanten hebben hiermee niet aannemelijk gemaakt dat al ten tijde van de bijschrijvingen de afspraak is gemaakt dat het om leningen gaat. Niet is gebleken dat appellanten op het moment dat ze bijstand ontvingen meteen met de aflossing van de schuld aan haar broer zijn begonnen of waarom dat niet mogelijk was. Om deze reden kan er niet van worden uitgegaan dat de bijschrijvingen van de broer van appellante leningen voor levensonderhoud betroffen. Dit betekent dat niet is voldaan aan de voorwaarde dat aannemelijk moet zijn dat appellanten geld van haar broer hebben geleend voor hun levensonderhoud in de periode dat zij geen bijstand ontvingen.