Centrale Raad van Beroep, 29-03-2023, ECLI:NL:CRVB:2023:575, 21/3262 WIA

Werknemer is bij appellante werkzaam geweest als meettechnicus voor 40 uur per week. Met ingang van 21 juli 2017 heeft hij zich ziek gemeld. In verband met een aanvraag om uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) heeft het Uwv de re-integratie-inspanningen van appellante onderzocht. In dat kader heeft een arbeidsdeskundige op 19 juni 2019 gerapporteerd. Bij besluit van 20 juni 2019 heeft het Uwv het tijdvak waarin werknemer jegens appellante recht heeft op loon tijdens ziekte verlengd met 52 weken tot 15 juli 2020. Die verlenging – ook wel loonsanctie genoemd – is opgelegd in aansluiting op de afloop van de wachttijd van 104 weken, op de grond dat de re-integratie-inspanningen van appellante onvoldoende zijn geweest en er geen deugdelijke grond is voor dit verzuim.

Bij besluit van 16 januari 2020 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellante ongegrond verklaard. Daaraan liggen onderzoeken van een verzekeringsarts bezwaar en beroep en een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep ten grondslag.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Daartoe heeft de rechtbank overwogen dat het Uwv op grond van vaste rechtspraak aannemelijk dient te maken dat de werkgever onvoldoende re-integratie-inspanningen heeft verricht en daarbij te beoordelen of dit zonder deugdelijke grond is geschied. Het Uwv dient zijn besluit deugdelijk te motiveren. Deze motivering dient zodanig concreet te zijn dat het de werkgever op basis daarvan voldoende duidelijk kan zijn waaruit haar tekortkoming ten aanzien van de re-integratie-inspanningen bestaat. De rechtbank heeft geoordeeld dat het Uwv zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat van appellante in het kader van de re-integratie in redelijkheid meer verwacht had mogen worden.

De rechtbank heeft het Uwv gevolgd in zijn standpunt dat appellante in het kader van spoor 1 niet voldoende heeft onderzocht of voor werknemer herplaatsingsmogelijkheden aanwezig waren na het volgen van een gerichte scholing. Daartoe heeft de rechtbank overwogen dat de door appellante geraadpleegde arbeidsdeskundigen die de re-integratiemogelijkheden van werknemer hebben onderzocht, in de rapporten van 9 augustus 2018 en 28 februari 2019 hebben vastgesteld dat de bij appellante bestaande functies niet passend waren, maar hebben verzuimd te onderzoeken of die functies wellicht voor werknemer geschikt te maken waren door middel van training of opleiding. Van een dergelijk onderzoek is niet gebleken. De stelling van appellante dat werknemer een langdurige opleiding zou moeten volgen voordat een administratieve functie voor werknemer geschikt zou zijn, is niet onderbouwd.

De rechtbank heeft verder overwogen dat het Uwv terecht het standpunt heeft ingenomen dat appellante heeft verzuimd te onderzoeken of er voor werknemer passende deeltaken van functies binnen het bedrijf beschikbaar waren. Anders dan appellante kennelijk meent gaat het daarbij niet om het ‘afschrapen’ van deeltaken van andere functies, waarmee vervolgens een nieuwe functie wordt gecreëerd (jobcarving), maar om de verplichting om ook op taakniveau onderzoek te doen naar re-integratiemogelijkheden voor werknemer. De rechtbank heeft vastgesteld dat appellante dat laatste onderzoek niet (tijdig) heeft verricht. In de op verzoek van appellante opgestelde arbeidsdeskundige rapporten van 9 augustus 2018 en 28 februari 2019 is wel beoordeeld of werknemer geschikt is voor zijn eigen functie of voor andere functies bij appellante, maar niet of er voor werknemer op taakniveau mogelijkheden waren voor re-integratie. Appellante heeft pas hangende bezwaar een verklaring overgelegd van register-arbeidsdeskundige A. Lambregts van 29 november 2019 waarin op taakniveau onderzoek is gedaan. Het Uwv heeft er in dat verband volgens de rechtbank terecht op gewezen dat die verklaring geen rol kan spelen bij de beoordeling van de vraag of appellante per einde wachttijd voldoende re-integratie-inspanningen heeft verricht.

Ten slotte heeft de rechtbank overwogen dat het Uwv zich met juistheid op het standpunt heeft gesteld dat van appellante in het spoor-2-traject in redelijkheid meer mocht worden verwacht dan is gebeurd, omdat geen gericht onderzoek heeft plaatsgevonden naar de administratieve vaardigheden van werknemer. Weliswaar is in de diverse rapporten die zijn opgesteld in het kader van spoor 2, melding gemaakt van de vaardigheden van werknemer, maar er heeft geen analyse plaatsgevonden of (aanvullende) scholing noodzakelijk is om de afstand tot de arbeidsmarkt te verkleinen. Dat appellante achteraf tot de conclusie is gekomen dat werknemer over administratieve vaardigheden beschikt die passen bij zijn functie, er geen reden was voor aanvullende scholing en een kortdurende opleiding de afstand tot de arbeidsmarkt toch niet zou hebben verkleind, maakt de beoordeling niet anders. Dat geldt ook voor het feit dat werknemer geen opleidingswens heeft geuit. Ook de omstandigheid dat de gezondheidsklachten van werknemer begin 2019 toenamen heeft de rechtbank geen goede reden geacht om dit onderzoek achterwege te laten, nu uit het dossier blijkt dat de re-integratie in spoor 1 om die reden feitelijk is beëindigd op 28 februari 2019. Ten slotte heeft de rechtbank overwogen, dat – anders dan appellante heeft aangevoerd – uit de rapporten van de mobiliteitsadviseur niet afgeleid kan worden dat werknemer pas na een langdurige opleiding een kans zou hebben op een volwaardige administratieve functie.

Het Uwv heeft gevraagd de aangevallen uitspraak te bevestigen.

Niet in geschil is dat werknemer ten tijde van de beoordeling van de re-integratie-inspanningen niet in structurele arbeid met een loonwaarde van ten minste 65% van het oorspronkelijk loon had hervat en dat daarmee geen sprake is van een bevredigend resultaat als bedoeld in de Beleidsregels. Indien het Uwv het resultaat niet bevredigend acht, zal volgens de Beleidsregels bij de beoordeling in het bijzonder worden gekeken naar datgene wat door werkgever en werknemer daadwerkelijk ondernomen is.

De Raad ziet zich gesteld voor de vraag of het Uwv met juistheid heeft geoordeeld dat appellante onvoldoende re-integratie-activiteiten heeft verricht en dat daarvoor een deugdelijke grond ontbrak. Deze vragen worden bevestigend beantwoord. Appellante heeft in hoger beroep in essentie de in de eerdere procedures aangevoerde gronden herhaald. In de aangevallen uitspraak zijn die gronden uitgebreid beschreven. De Raad verwijst naar de weergave van de aangevallen uitspraak onder 2, en onderschrijft het oordeel van de rechtbank en de overwegingen die tot dat oordeel hebben geleid. Daaraan wordt het volgende toegevoegd.

Uit de overwegingen 4.3 tot en met 4.6 volgt dat het Uwv terecht heeft geoordeeld dat re-integratiekansen zijn gemist zonder dat daarvoor een deugdelijke grond bestond en een loonsanctie heeft opgelegd. Dit betekent dat het hoger beroep niet slaagt en de aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.