Centrale Raad van Beroep, 19-04-2023, ECLI:NL:CRVB:2023:722, 21/607 WIA

Appellante is laatstelijk werkzaam geweest bij werkgeefster als verzorgende voor 32 uur per week. Op 24 juli 2009 heeft zij zich ziek gemeld met fysieke en later ook psychische klachten. Na afloop van de voorgeschreven wachttijd heeft het Uwv aan appellante met ingang van 22 juli 2011 een loongerelateerde WGA-uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) toegekend. De mate van arbeidsongeschiktheid is daarbij vastgesteld op 100% omdat appellante geen benutbare mogelijkheden had. Na afloop van de loongerelateerde periode heeft het Uwv appellante met ingang van 12 augustus 2012 een WGA-loonaanvullingsuitkering toegekend, waarbij de mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 80 tot 100%. Daarna hebben meermaals herbeoordelingen plaatsgevonden, waarbij telkens is vastgesteld dat appellante geen benutbare mogelijkheden (GBM) had en de mate van arbeidsongeschiktheid niet is gewijzigd.

In verband met een herbeoordeling heeft appellante op 6 september 2016 het spreekuur bezocht van een voor het Uwv werkzame arts. Deze arts heeft vastgesteld dat appellante belastbaar is met inachtneming van de beperkingen die zijn neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 31 oktober 2016. Een arbeidsdeskundige heeft functies geselecteerd en op basis van de drie functies met de hoogste lonen de mate van arbeidsongeschiktheid berekend op 53,59%. Het Uwv heeft bij besluit van 17 november 2016 de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante per 2 november 2016 vastgesteld op 53,59%. Daarbij wijzigt de hoogte van haar WGA-loonaanvullingsuitkering niet tot 1 december 2018. Het bezwaar van werkgeefster tegen dit besluit heeft het Uwv bij besluit van 24 april 2017 ongegrond verklaard. Bij uitspraak van 14 juni 2018, ECLI:NL:RBLIM:2018:5594, heeft de rechtbank het beroep van werkgeefster ongegrond verklaard. Appellante heeft daartegen geen hoger beroep ingesteld.

Bij besluit van 12 oktober 2018 is de WGA-loonaanvullingsuitkering van appellante per 1 december 2018 gewijzigd in een WGA-vervolguitkering, waarbij de mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 45 tot 55%.

Op 25 oktober 2018 heeft werkgeefster verzocht om een herbeoordeling. Daarbij heeft werkgeefster een expertiseonderzoek van psychiater dr. N. Kaymaz van 17 januari 2018 en een brief van GZ-psycholoog drs. S. van Wijk van 22 oktober 2018 ingebracht. In verband met de herbeoordeling heeft appellante op 3 december 2018 het spreekuur bezocht van een voor het Uwv werkzame verzekeringsarts. Deze arts heeft vastgesteld dat appellante belastbaar is met inachtneming van de beperkingen die hij heeft neergelegd in een FML van 7 januari 2019. Een arbeidsdeskundige heeft vijf functies geselecteerd en op basis van de drie functies met de hoogste lonen de mate van arbeidsongeschiktheid berekend op 54,55%. Het Uwv heeft bij besluit van 5 februari 2019 de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante per 1 december 2018 vastgesteld op 54,55% en de WGA-loonaanvullingsuitkering vanaf die datum omgezet in een WGA-vervolguitkering. De bezwaren van appellante en werkgeefster tegen dit besluit heeft het Uwv bij besluit van 24 oktober 2019 (bestreden besluit 1) ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit liggen rapporten van 9 oktober 2019 van een verzekeringsarts bezwaar en beroep en van 23 oktober 2019 van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep ten grondslag. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft aanleiding gezien een extra beperking aan te nemen in verband met een allergie voor huisstofmijt. Deze is vastgelegd in een FML van 9 oktober 2019. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft in verband hiermee twee van de vijf geselecteerde functies ongeschikt geacht en op basis van de drie overgebleven functies en een minimale wijziging van het maatmaninkomen de mate van arbeidsongeschiktheid vastgesteld op 54,52%.

Appellante en werkgeefster hebben in hoger beroep aangevoerd dat appellante volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is in verband met haar al lang bestaande psychiatrische klachten. Zij is al sinds 22 juli 2011 volledig arbeidsongeschikt. Gedurende intensieve behandelingen en opnames gaat het wat beter met appellante maar het beklijft niet, zo blijkt uit de ingebrachte medische informatie van psychiater Kaymaz en GZ-psycholoog Van Wijk. Ten aanzien van de geduide functies hebben appellante en werkgeefster aangevoerd dat de functies huishoudelijk medewerker (SBC code 111333) en huishoudelijk medewerker gebouwen (SBC code 111334) niet als twee afzonderlijke functies mogen worden geduid gelet op de overeenkomsten.

Het Uwv heeft na behandeling en schorsing ter zitting van de Raad op 8 november 2022 een nieuw besluit genomen (bestreden besluit 2), waarbij de bezwaren van appellante en werkgeefster tegen het besluit van 5 februari 2019 alsnog gegrond zijn verklaard en appellante met ingang van 1 december 2018 in aanmerking is gebracht voor een IVA-uitkering. Het Uwv heeft hieraan ten grondslag gelegd dat de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft vastgesteld dat tussen de functies huishoudelijk medewerker (SBC-code 111333) en huishoudelijk medewerker gebouwen (SBC-code 111334) niet het vereiste verschil van ten minste 65% bestaat. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft ook geen andere functies kunnen duiden, zodat de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante moet worden vastgesteld op 80 tot 100%. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft vervolgens vastgesteld dat vanaf 1 december 2018 sprake is van duurzaamheid van de beperkingen, zodat appellante vanaf 1 december 2018 in aanmerking komt voor een IVA-uitkering.

Appellante en werkgeefster kunnen zich vinden in de toekenning van de IVA-uitkering, maar niet in de ingangsdatum daarvan. Appellante en werkgeefster stellen zich op het standpunt dat appellante ten minste al vanaf 2 november 2016 volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is.

Uit bestreden besluit 2 blijkt dat bestreden besluit 1 niet langer door het Uwv wordt gehandhaafd. Dat heeft tot gevolg dat het hoger beroep slaagt. Gelet hierop zal de aangevallen uitspraak worden vernietigd, evenals bestreden besluit 1. Bestreden besluit 2 wordt, gelet op de artikelen 6:19 en 6:24 van de Algemene wet bestuursrecht, mede in de beoordeling betrokken, omdat bestreden besluit 2 niet geheel tegemoet komt aan het (hoger) beroep van appellanten.

Ten aanzien van bestreden besluit 2 is tussen partijen nog slechts de vraag in geschil of het Uwv de ingangsdatum van de IVA-uitkering terecht heeft vastgesteld op 1 december 2018. Deze vraag wordt bevestigend beantwoord en hiertoe wordt als volgt overwogen.

Met het besluit van 5 februari 2019 heeft het Uwv de mate van arbeidsongeschiktheid beoordeeld vanaf 1 december 2018. Dit is de datum in geding. De aanvraag van de werkgever om een herbeoordeling was op deze datum gericht. Een eerdere datum ligt in dit geding niet ter beoordeling voor. Ook aan het bestreden besluit 2 ligt (nog steeds) de FML van 9 oktober 2019 ten grondslag. Deze FML is geldig vanaf 1 december 2018. In het rapport van 16 november 2022 heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep geconcludeerd dat de beperkingen van appellante zoals neergelegd in deze FML duurzaam zijn. Daarbij heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep, nu de aanvraag daar niet op was gericht, volledigheidshalve gemotiveerd dat voor een eerdere datum van de duurzaamheid van de beperkingen geen aanleiding bestaat, omdat uit de informatie van GZ-psycholoog Van Wijk blijkt dat appellante kort voor 1 december 2018 nog een Basis-VERS-training had gevolgd. Pas daarna is overgegaan op ondersteunende therapie, die alleen nog gericht is op structureren, stabiliseren en terugvalpreventie en dus niet meer op verbetering. Geen aanleiding bestaat de verzekeringsarts bezwaar en beroep hierin niet te volgen. Appellante en werkgeefster hebben ook geen medische informatie ingebracht waaruit anders blijkt.

Het beroep tegen bestreden besluit 2 slaagt daarom niet.

Omdat het Uwv in hoger beroep een gewijzigd besluit heeft genomen, bestaat aanleiding om het Uwv te veroordelen in de kosten die appellante en werkgeefster in verband met de behandeling van de bezwaren, de beroepen en het hoger beroep in de zaken redelijkerwijs hebben moeten maken. Daarbij wordt uitgegaan van samenhangende zaken als bedoeld in artikel 3, tweede lid, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (Bpb), nu deze zaken gelijktijdig zijn behandeld door de Raad en de werkzaamheden in de zaken nagenoeg identiek zijn geweest, zodat zij voor toepassing van artikel 2, eerste lid, onder a, van het Bpb in bezwaar, beroep en hoger beroep worden beschouwd als één zaak. Voorts is bij deze berekening de wegingsfactor 1 toegepast. Voor het toekennen van een zwaarder gewicht aan de zaak, zoals door appellante en werkgeefster verzocht, bestaat geen aanleiding.

Deze kosten voor verleende rechtsbijstand worden begroot op € 1.194,- in bezwaar (1 punt voor het bezwaarschrift en 1 punt voor het verschijnen ter hoorzitting), € 1.674,- in beroep (1 punt voor het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting) en € 2.092,50 in hoger beroep (1 punt voor het hogerberoepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting en 0,5 punt voor de nadere zitting), in totaal € 4.960,50. De reiskosten die appellante en haar begeleider hebben moeten maken voor het bijwonen van de zittingen bij de Raad, komen tot een bedrag van € 205,24 (openbaar vervoer 2e klas) voor vergoeding in aanmerking.

Voorts komen voor vergoeding in aanmerking de kosten van de deskundigen die aan een partij verslag hebben uitgebracht. Appellante en werkgeefster hebben verzocht om vergoeding van de factuur van Kaymaz Psychiatrische Expertise & Advies van 19 januari 2018 ter hoogte van € 1.815,-, de factuur van Incentivo van 23 januari 2018 ter hoogte van € 2.406,02 en de factuur van Centiv van 31 oktober 2018 ter hoogte van € 99,24, in totaal € 4.320,26. Het Uwv heeft ter zitting erkend dat deze kosten voor vergoeding in aanmerking komen.

Het totaalbedrag aan te vergoeden kosten aan appellante en werkgeefster bedraagt daarom € 9.486,-.

Ten slotte zal het Uwv het door appellante betaalde griffierecht van in totaal € 181,- dienen te vergoeden.