Centrale Raad van Beroep, 26-04-2023, ECLI:NL:CRVB:2023:784, 22/1575 WIA

Appellant heeft gewerkt als vrachtwagenchauffeur voor 40 uur per week. Op 21 november 2014 heeft hij zich ziekgemeld als gevolg van een ongeval op 20 november 2014. Bij besluit op bezwaar van 6 juni 2018 heeft het Uwv aan appellant een loongerelateerde WGA-uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) toegekend, op basis van een mate van arbeidsongeschiktheid van 35 tot 80% (56,98%).

Met ingang van 1 augustus 2018 is appellant gaan werken als kantinebeheerder voor 23,91 uur per week bij [naam stichting] (hierna: de Stichting). Appellant is bij de Stichting werkzaam geweest van 1 augustus 2018 tot 1 juni 2019, van 1 augustus 2019 tot 1 juni 2020 en van 1 september 2020 tot 1 juni 2021.

Op 30 april 2020 heeft appellant zich toegenomen arbeidsongeschikt gemeld. Na medisch en arbeidskundig onderzoek heeft het Uwv de WIA-uitkering van appellant bij besluit van 14 december 2020 met ingang van 21 februari 2021 beëindigd.

Het bezwaar van appellant tegen dit besluit heeft het Uwv bij besluit van 5 mei 2021 (bestreden besluit) gegrond verklaard. In dat besluit heeft het Uwv vastgesteld dat appellant met ingang van 21 februari 2021 recht heeft op een WGA-loonaanvullingsuitkering op basis van een mate van arbeidsongeschiktheid van 49,73%. Aan het bestreden besluit liggen een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 26 april 2021 en rapporten van 26 april 2021 van een verzekeringsarts bezwaar en beroep en van 30 april 2021 van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep ten grondslag. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft het verlies aan verdienvermogen berekend op grond van zowel een theoretische schatting als op grond van een praktische schatting. Bij de praktische schatting heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep het loon van appellant als kantinebeheerder bij de Stichting aangemerkt als het inkomen dat appellant met arbeid nog kan verdienen. De praktische schatting heeft tot een lager arbeidsongeschiktheidspercentage geleid (49,73%) dan de theoretische schatting (67,33%).

Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat het Uwv het bestreden besluit mocht baseren op een praktische schatting. De rechtbank heeft nagelaten de verklaringen van de secretaris van de Stichting en van appellant zelf over de wijze waarop appellant de werkzaamheden in de functie van kantinebeheerder heeft uitgevoerd bij de beoordeling te betrekken. In die verklaringen staat dat appellant een aantal van de overeengekomen taken niet verrichtte. In hoger beroep heeft appellant een aanvullende verklaring van de secretaris ingebracht en een overzicht van de werkzaamheden van een kantinebeheerder. Dat overzicht was als bijlage aan zijn arbeidsovereenkomst gehecht en maakte daarvan onderdeel uit. Appellant heeft op het overzicht aangekruist welke werkzaamheden hij wel en welke hij niet verrichtte en op die manier aangegeven dat hij van de veertien deeltaken, die onderdeel uitmaakten van zijn functie en van zijn arbeidsovereenkomst, acht deeltaken niet verrichtte. Appellant vindt dat de functie van kantinebeheerder niet passend was voor hem omdat een groot deel van de taken niet door hemzelf, maar door vrijwilligers werd uitgevoerd. De functie was volledig op appellant toegespitst en daarom een witte ravenbaan. Verder heeft appellant in hoger beroep, onder herhaling van wat hij in beroep heeft aangevoerd, gesteld dat in de FML een urenbeperking had moeten worden opgenomen.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

In geschil is of het Uwv bij de bepaling van wat appellant nog met arbeid kan verdienen mocht uitgaan van de werkzaamheden die appellant verrichtte als kantinebeheerder en het loon dat hij daarvoor ontving. Door het verdienvermogen van appellant op deze werkzaamheden en dit loon te baseren heeft het Uwv artikel 9, aanhef en onder h en i, van het Schattingsbesluit arbeidsongeschiktheidswetten (Schattingsbesluit) toegepast. Voor toepassing van deze artikelonderdelen – de praktische schatting – is van belang of de betreffende werkzaamheden passend kunnen worden geacht voor de werknemer en, daarmee samenhangend, of de genoten verdiensten als representatief voor de resterende verdiencapaciteit kunnen worden aangemerkt. Bij dit laatste speelt ook de duurzaamheid van de arbeidsverrichting een rol.¹

De Raad is van oordeel dat het Uwv onvoldoende heeft gemotiveerd dat de door appellant verrichte werkzaamheden passend voor hem waren en dat het salaris dat appellant daarvoor ontving representatief was voor zijn resterende verdiencapaciteit. Dit oordeel is gebaseerd op de volgende overwegingen.

Appellant heeft gemotiveerd gesteld en onderbouwd dat hij niet alle werkzaamheden uitvoerde die behoorden bij zijn functie als kantinebeheerder. Een aantal taken van de kantinebeheerder, waaronder bar- en schoonmaakwerkzaamheden, werden volgens appellant in de praktijk gedaan door vrijwilligers. De werkgever van appellant heeft bij monde van de secretaris van de Stichting in twee schriftelijke verklaringen bevestigd dat appellant niet alle taken uitvoerde. Het Uwv heeft ter zitting erkend dat uit de stukken blijkt dat appellant niet alle taken van de functie van kantinebeheerder zelf verrichtte. Het Uwv heeft geen (arbeidsdeskundig) onderzoek gedaan naar de vraag welk deel van de werkzaamheden appellant zelf uitvoerde.

Tussen partijen is niet in geschil dat appellant niet alle taken van de functie van kantinebeheerder vervulde. Het is echter niet duidelijk geworden welke arbeid nu precies door appellant feitelijk werd verricht (als bedoeld in artikel 9, aanhef en onder h, van het Schattingsbesluit). Omdat over de exacte aard en omvang van de werkzaamheden van appellant onduidelijkheid bestaat, had het Uwv niet zonder nader onderzoek kunnen vaststellen of die werkzaamheden voor appellant passend waren en evenmin of de verdiensten daaruit representatief zijn voor zijn resterende verdiencapaciteit. Het bestreden besluit is daarom niet zorgvuldig voorbereid en berust niet op een deugdelijke motivering. De rechtbank heeft dit niet onderkend.

Uit 4.1 tot en met 4.4 volgt dat het hoger beroep slaagt en dat de aangevallen uitspraak en het bestreden besluit moeten worden vernietigd. De Raad zal het beroep gegrond verklaren en het bestreden besluit wegens strijd met de artikelen 3:2 en 7:12, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) vernietigen, voor zover daarin de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant is vastgesteld op 49,73% en is uitgegaan van een arbeidsongeschiktheidsklasse van 45 – 55%. De Raad zal hierna met het oog op een definitieve beslechting van het geschil bezien welk vervolg aan deze uitkomst dient te worden gegeven.

Daartoe moet allereerst worden bezien of de verzekeringsgeneeskundige beoordeling juist is, nu appellant heeft aangevoerd dat in de FML een urenbeperking had moeten worden opgenomen.

De Raad is van oordeel dat geen aanleiding bestaat voor het opnemen van een urenbeperking. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft toereikend gemotiveerd dat een urenbeperking niet nodig is, als rekening wordt gehouden met de beperkingen die al in de FML zijn opgenomen. Appellant heeft ook in hoger beroep geen medische informatie overgelegd waaruit blijkt dat hij vanwege medische redenen niet in staat is om, met inachtneming van de vastgestelde beperkingen, acht uur per dag te werken.

Het Uwv heeft ter zitting laten weten dat nader onderzoek naar de exacte aard en omvang van de werkzaamheden van appellant als kantinebeheerder niet meer zinvol is. Zo’n onderzoek zal naar verwachting geen informatie meer opleveren die kan worden gebruikt voor het nader onderbouwen van een praktische schatting.

Een deugdelijk gemotiveerde praktische schatting is daarom niet meer mogelijk. Voor de vaststelling van de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant kan dan worden teruggevallen op de theoretische schatting (“arbeidsongeschiktheidsberekening in algemeen geaccepteerde arbeid”) uit het rapport van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep van 30 april 2021. Appellant heeft geen gronden gericht tegen deze theoretische schatting. Op basis van deze theoretische schatting is de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant op 21 februari 2021 berekend op 67,33%.