Centrale Raad van Beroep, 14-05-2024, ECLI:NL:CRVB:2024:1069, 21/2876 PW

Appellante heeft een tijd in een tuinhuis van een vriendin gewoond. Daarna is zij in 2018 in Hongarije gaan samenwonen met haar toenmalige partner. Nadat deze relatie is verbroken is zij in januari 2020 teruggekeerd naar Nederland en weer in het tuinhuis gaan wonen.

Appellante ontvangt sinds 1 juli 2020 bijstand op grond van de Participatiewet (PW).

Op 24 april 2020 heeft appellante een aanvraag om bijzondere bijstand ingediend voor de kosten van woninginrichting. Met ingang van 7 mei 2020 huurt zij een appartement. In verband met haar verhuizing naar deze woning heeft appellante verzocht om bijzondere bijstand voor kosten voor verf, laminaat, meubels en overnamekosten voor zonneschermen. Met een besluit van 12 mei 2020 heeft het college appellante bijzondere bijstand ter hoogte van € 976,29 toegekend in de vorm van een geldlening.

Appellante heeft op 3 september 2020 bezwaar gemaakt tegen de verlening van bijzondere bijstand, voor zover de bijzondere bijstand in de vorm van een geldlening is verstrekt.

Met een besluit van 24 september 2020 (bestreden besluit 1) heeft het college het bezwaar van appellante niet-ontvankelijk verklaard omdat appellante het bezwaar te laat heeft ingediend.

Met een besluit van 9 september 2020 heeft het college de aanvraag van appellante om bijzondere bijstand voor scholingskosten afgewezen. Appellante heeft daartegen bezwaar gemaakt maar het college is met het besluit van 19 november 2020 (bestreden besluit 2) bij de afwijzing van de aanvraag gebleven. Daaraan heeft het college ten grondslag gelegd dat bijzondere bijstand voor scholingskosten kan worden verstrekt als scholing of studie noodzakelijk is voor de arbeidsinschakeling en/of past binnen een uitgezet activeringstraject. Appellante beschikt over een opleidingsniveau dat voldoende basis vormt voor de (her)inschakeling van arbeid, waardoor de kosten voor een nieuwe opleiding niet aan te merken zijn als noodzakelijke kosten. In het geval van appellante draagt scholing of een opleiding volgens het college niet bij aan vergroting van de kans op inschakeling in het arbeidsproces.

Op 17 augustus 2020 heeft appellante een aanvraag om bijzondere bijstand ingediend voor reiskosten om haar spullen (waaronder een beeldschermloep met een waarde van € 5.000,-) op te halen in Hongarije.

Met een besluit van 9 september 2020 heeft het college de aanvraag van appellante om bijzondere bijstand voor reiskosten afgewezen. Appellante heeft daartegen bezwaar gemaakt maar het college is met het besluit van 12 november 2020 (bestreden besluit 3) bij de afwijzing van de aanvraag gebleven. Aan de besluitvorming heeft het college, voor zover hier van belang, ten grondslag gelegd dat geen sprake is van noodzakelijke kosten. Er is ook geen sprake van zeer dringende redenen om toch bijstand te verlenen, omdat niet is gebleken van een acute noodsituatie.

Op 1 oktober 2020 heeft appellante een aanvraag om bijzondere bijstand ingediend voor de kosten van twee eenpersoonsmatrassen en een matrasbeschermer. Met het besluit van 15 oktober 2020 heeft het college de aanvraag van appellante afgewezen.

Appellante heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 15 oktober 2020 en met een besluit van 7 januari 2020 (lees: 2021) heeft het college het bezwaar van appellante gegrond verklaard (bestreden besluit 4). Aan appellante is bijzondere bijstand toegekend voor de kosten van een eenpersoonsmatras van € 99,-, in de vorm van een geldlening. Volgens het college heeft appellante een tekortschietend besef van verantwoordelijkheid getoond. Na de verbroken relatie had appellante recht op een gedeelte van de gezamenlijke inboedel. Zij heeft daar geen aanspraak op gemaakt en heeft bij de verdeling van de boedel ook geen compensatie gevraagd.

2. De rechtbank heeft de beroepen tegen de bestreden besluiten ongegrond verklaard en daarmee de bestreden besluiten in stand gelaten.

3. Appellante is het met de uitspraken van de rechtbank niet eens. Wat zij daartegen heeft aangevoerd wordt hierna besproken.

4. Naar aanleiding van vragen van de Raad over bestreden besluit 1 heeft het college op 6 juli 2023 een nader besluit genomen (nader besluit).

In het nader besluit heeft het college bestreden besluit 1 herzien. Het college heeft het bezwaar alsnog inhoudelijk beoordeeld en het bezwaar ongegrond verklaard. Hij heeft daarmee zijn beslissing om de bijzondere bijstand voor de kosten van woninginrichting ter hoogte van € 976,29 te verstrekken in de vorm van een lening gehandhaafd. Aan dit besluit ligt ten grondslag dat appellante niet aannemelijk heeft gemaakt dat de kosten noodzakelijk zijn, omdat appellante niet aannemelijk heeft gemaakt dat de verhuizing naar het appartement noodzakelijk was. Dat betekent dat de aanvraag om bijzondere bijstand afgewezen had moeten worden. Omdat aan appellante in het besluit van 12 mei 2020 bijzondere bijstand is verleend in de vorm van een lening en zij niet in een slechtere positie mag komen door het maken van bezwaar, komt het college niet terug op de toekenning van de bijzondere bijstand voor woninginrichting in de vorm van een lening.

Aangezien met het nader besluit niet geheel is tegemoetgekomen aan het bezwaar van appellante, dient dit besluit op grond van artikel 6:19 in verbinding met artikel 6:24 van de Algemene wet bestuursrecht, mede bij de beoordeling van het hoger beroep te worden betrokken.