Centrale Raad van Beroep, 06-06-2024, ECLI:NL:CRVB:2024:1223, 22/4024 AOW

Appellant 1 heeft van 17 mei 2017 tot en met 31 mei 2018 als Rijnvarende ( [functie 1] ) gewerkt op het binnenschip [naam binnenschip 1] . Appellant 2 heeft van 16 augustus 2017 tot 1 september 2018 als Rijnvarende ( [functie 2] ) gewerkt op het binnenschip [naam binnenschip 2] . Appellanten 1 en 2 woonden in genoemde periodes (de periodes in geding) in Nederland en stonden toen op de loonlijst van [appellant 3] . De binnenschepen [naam binnenschip 1] en [naam binnenschip 2] hadden in de periodes in geding een in Nederland gevestigde eigenaar en exploitant.

Bij besluiten van 14 februari 2019 en 20 maart 2019 heeft de Svb op grond van de aanwijsregels van artikel 13 van de Basisverordening¹ over de periodes in geding voorlopig de socialezekerheidswetgeving (wetgeving) van Nederland van toepassing verklaard op appellanten 1 en 2. De Svb is daarbij uitgegaan van het beredeneerde vermoeden dat appellanten 1 en 2 een substantieel gedeelte van hun werkzaamheden in Nederland hebben verricht. Daarbij is van belang geweest dat appellanten tekort zijn geschoten in het verstrekken van informatie aan de hand waarvan objectief kan worden vastgesteld welk gedeelte van de werkzaamheden van appellant 1 en 2 in Nederland is verricht. De Svb heeft bij de besluiten van 14 februari 2019 en 20 maart 2019 A1‑verklaringen verstrekt, waarin is vermeld dat appellanten 1 en 2 plegen te werken in diverse Rijnoeverstaten en dat op hen de Nederlandse wetgeving van toepassing is over de periodes in geding. De Svb heeft de bevoegde organen van de andere landen waar appellanten 1 en 2 plegen te werken, en het bevoegde orgaan van Liechtenstein (Liechtensteinse orgaan), op de hoogte gebracht van de besluiten van 14 februari 2019 en 20 maart 2019 en de daarbij verstrekte A1‑verklaringen.

Appellanten hebben tegen de in 1.2 genoemde besluiten bezwaar gemaakt. Deze bezwaren heeft de Svb met besluiten van 31 juli 2019 (bestreden besluiten) ongegrond verklaard, waarbij is vermeld dat appellanten ook in de bezwaarfase tekort zijn geschoten in het verstrekken van informatie aan de hand waarvan objectief kan worden vastgesteld welk gedeelte van de werkzaamheden appellanten 1 en 2 in Nederland hebben verricht.

Met betrekking tot de onder 1.2 genoemde A1-verklaringen heeft het Liechtensteinse orgaan bezwaar gemaakt.

Ter zitting hebben partijen meegedeeld dat in december 2019 het bezwaar van Liechtensteinse orgaan is ingetrokken. Daardoor zijn de in deze gedingen door appellanten bestreden vaststellingsbesluiten definitief geworden in de zin van artikel 16, derde lid, van de Toepassingsverordening².

De rechtbank heeft de beroepen van appellanten tegen de bestreden besluiten ongegrond verklaard en daarmee de bestreden besluiten in stand gelaten. Hierbij heeft de rechtbank – samengevat – het volgende overwogen. De Svb heeft regelmatig contact gehad met het Liechtensteinse orgaan – niet alleen over de hier aan de orde zijnde vaststelling toepasselijke wetgeving, maar ook over de in Liechtenstein ingediende regularisatieverzoeken –, waardoor niet kan worden gezegd dat de samenwerkingsplicht is geschonden. Verder wijst de rechtbank erop dat de bestreden besluiten noch de (analoge) toepassing van artikel 73 van de Toepassingsverordening betreffen noch het sluiten van regularisatieovereenkomsten. Voor zover appellanten bedoelen dat hierdoor de bestreden besluiten strijden met het evenredigheidsbeginsel, kan dat niet leiden tot vernietiging van de bestreden besluiten. Ten aanzien van de stelling dat appellanten worden vermalen tussen de fiscale en de bestuursrechtelijke, sociale zekerheidsprocedures, wijst de rechtbank op de wettelijke taakverdeling tussen enerzijds de bestuursrechter in zaken als deze en anderzijds de fiscale rechter. Die taakverdeling sluit aan bij een taakverdeling tussen verschillende bestuursorganen en staat dus niet op zich. Niet aannemelijk is dat appellanten hun recht niet kunnen halen bij de fiscale rechter, in de procedures die zij daarbij nog aanhangig hebben. De rechtbank concludeert dat appellanten niet worden gevolgd in hun pleidooi voor hantering van een ander beoordelingskader dan is geschetst door de Raad en de Hoge Raad in vergelijkbare zaken.³

De rechtbank is verder van oordeel dat appellanten in de aanvraagfase en in bezwaar onvoldoende informatie hebben verschaft. Niet aannemelijk is geworden dat appellanten niet een substantieel deel van hun werk in Nederland verrichtten in de perioden in geding. Het betoog van appellant 1 ter zitting dat het vaartijdenboek van zijn schip bij vervanging van de stuurhut verloren is gegaan, leidt niet tot een ander oordeel.

Appellanten zijn het met de uitspraak van de rechtbank niet eens. Primair zijn zij van mening dat over de periodes in geding de wetgeving van Liechtenstein van toepassing is op appellanten 1 en 2. Daartoe hebben appellanten herhaald dat in de periodes in geding niet substantieel in Nederland is gewerkt. Namens appellant 1 zijn ter onderbouwing van die stelling in hoger beroep nadere stukken overgelegd, namens appellant 2 en [appellant 3] niet. Subsidiair hebben appellanten herhaald dat de Svb bij de vaststelling van de toepasselijke wetgeving moet laten meewegen hoe zwaar werknemers door zo’n vaststelling worden belast. In de gegeven situatie is het enkel aanwijzen van de Nederlandse wetgeving, zonder te overwegen om tot regularisatie over te gaan, volgens appellanten strijdig met het evenredigheidsbeginsel. Verder is gesteld dat moet meewegen dat nog niet is beslist op de namens appellanten ingediende regularisatieverzoeken en dat niets erop duidt dat de in Liechtenstein betaalde premies binnen afzienbare tijd op grond van artikel 73, tweede lid, van de Toepassingsverordening zullen worden verrekend met in Nederland verschuldigde premies. Hierdoor komen appellanten 1 en 2 in de knel. Het standpunt van de Svb

De Svb heeft de Raad verzocht om de aangevallen uitspraak te bevestigen. De Svb zal in een apart besluit bezien of er sprake is van bijzondere omstandigheden op grond waarvan de Svb bereid is om mee te werken aan de regularisatieverzoeken. Indien uiteindelijk door de Svb of het Liechtensteinse orgaan niet wordt meegewerkt aan het inwilligen van deze regularisatieverzoeken, zal de Svb zich blijven inzetten voor verrekening van door appellanten 1 en 2 in Liechtenstein betaalde premies met in Nederland verschuldigde premies. Het oordeel van de Raad

De Raad beoordeelt of de uitspraak van de rechtbank en de bestreden besluiten in rechte stand kunnen houden. Hij doet dit aan de hand van wat appellanten in hoger beroep hebben aangevoerd, de beroepsgronden. De Raad komt tot het oordeel dat de hoger beroepen van appellanten niet slagen. De regelingen die belangrijk zijn voor de beoordeling van de hoger beroepen van appellanten, zijn te vinden in de bijlage bij deze uitspraak.

De rechtbank heeft wat appellanten hierover hebben aangevoerd verworpen op gronden die de Raad onderschrijft. In hoger beroep hebben appellanten geen wezenlijk andere gronden naar voren gebracht. De Svb heeft een zorgvuldig en volledig onderzoek gedaan naar de relevante feiten. Appellanten hebben geen vaartijdenboeken, dienstboekjes (geldt voor appellant 2) of andere controleerbare gegevens verstrekt waarmee met voldoende zekerheid kan en kon worden vastgesteld hoe de werkzaamheden van appellanten 1 en 2 in de periodes in geding waren onderverdeeld in hun woonland Nederland en in andere lidstaten. De Svb heeft, bij gebrek aan objectief verifieerbare individuele informatie, op grond van een beredeneerd vermoeden mogen vaststellen dat over de periodes in geding niet de wetgeving van Liechtenstein, maar die van Nederland op appellanten 1 en 2 van toepassing is. De Raad verwijst naar wat hierover is overwogen in de uitspraak in de clusters TML2 en TML3.⁴ Aan het bovenstaande voegt de Raad met betrekking tot appellant 1 nog het volgende toe.

Uit rubriek 5 volgt dat de hoger beroepen van appellanten niet slagen. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd. Dit betekent dat de bestreden besluiten in stand blijven.

Omdat de hoger beroepen niet slagen krijgen appellanten geen vergoeding voor hun proceskosten en het betaalde griffierecht.