Centrale Raad van Beroep, 18-07-2024, ECLI:NL:CRVB:2024:1471, 22/843 WIA-T

Appellant is laatstelijk werkzaam geweest als senior consultant voor 40,15 uur per week. Op 28 augustus 2012 hij zich ziekgemeld met burn-outklachten. Na afloop van de voorgeschreven wachttijd en een periode van loondoorbetalingsplicht voor de (ex)werkgeefster van appellant, heeft het Uwv aan appellant met ingang van 22 augustus 2015 een loongerelateerde WGA-uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) toegekend. De mate van arbeidsongeschiktheid is daarbij vastgesteld op 80 tot 100%. Na afloop van de loongerelateerde periode heeft het Uwv appellant met ingang van 22 augustus 2017 in aanmerking gebracht voor een WGAloonaanvullingsuitkering, waarbij appellant onverminderd volledig arbeidsongeschikt is geacht. Op enig moment heeft het Uwv de WGA-loonaanvullingsuitkering daarna omgezet in een WGA-vervolguitkering, waarbij de mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 65 tot 80%.

In verband met een herbeoordeling op verzoek van de (ex-)werkgeefster van appellant heeft onderzoek plaatsgevonden door een verzekeringsarts en een arbeidsdeskundige van het Uwv. Het Uwv heeft met een besluit van 2 mei 2018 de WGA-vervolguitkering van appellant met ingang van 7 september 2017 ongewijzigd voortgezet, omdat hij 71,82% arbeidsongeschikt is. Bij besluit van 6 februari 2019 heeft het Uwv het hiertegen door appellant gemaakte bezwaar gegrond verklaard. Het Uwv heeft de mate van arbeidsongeschiktheid daarbij vastgesteld op 73,45%. De rechtbank heeft het beroep van appellant tegen het besluit van 6 februari 2019 bij uitspraak van 19 maart 2021 ongegrond verklaard. De Raad heeft deze uitspraak van de rechtbank met een uitspraak van 2 februari 2023¹ bevestigd.

In verband met een nieuwe herbeoordeling op verzoek van zijn (ex-)werkgeefster, heeft onderzoek plaatsgevonden door een primaire arts en een arbeidsdeskundige. De arts heeft vastgesteld dat appellant bij het verrichten van werkzaamheden beperkingen heeft en heeft deze neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 25 februari 2020. De arbeidsdeskundige heeft voor appellant functies geselecteerd. Het Uwv heeft met een besluit van 16 maart 2020 de WGA-vervolguitkering van appellant met ingang van 17 maart 2020 ongewijzigd voortgezet, omdat hij 73,96% arbeidsongeschikt is.

In een reactie van 6 april 2023 heeft appellant de bevindingen van verzekeringsarts bezwaar en beroep Kol betwist en haar conclusies bestreden. De advocaat van appellant, die bij het spreekuuronderzoek aanwezig was, is van mening dat bij appellant geheugen- en concentratieproblemen zichtbaar waren. Volgens haar heeft appellant gezegd dat hij vaak niet in slaap kan vallen, ging appellant tijdens het spreekuur verzitten en stond hij na 19 minuten en 30 seconden op. Daarnaast heeft appellant gemotiveerd dat hij de groepsbehandeling bij [X] van 13 februari 2020 tot en met 17 december 2020 heeft gevolgd. De groepssessies vonden plaats tijdens de kantooruren van de behandelaars. Appellant moest hiervoor wekelijks naar Dordrecht reizen, wat feitelijk neerkwam op twee uur reistijd en twee uur gesprekstijd. De sessies hadden een zodanige impact op hem, dat hij tevens tijd nodig had om bij te komen. Appellant was gehouden om wekelijks huiswerkopdrachten maken. Als gevolg van de lockdown door de Covid-epidemie heeft de behandeling langer dan 38 weken geduurd. Appellant heeft afschriften van een e-mailwisseling met [X] over de behandelingen ingediend. Verder heeft appellant aangevoerd dat het opbouwen van spierkracht en uithoudingsvermogen in verband met zijn musculaire disbalans, reden geeft voor een urenbeperking omdat dit tijd in beslag neemt. Daarbij komt dat hij ook last heeft van scoliose en meniscusletsel.

Het Uwv heeft een rapport van verzekeringsarts bezwaar en beroep Kol van 15 mei 2023 ingediend. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft haar bevindingen tijdens het spreekuur nader gemotiveerd. Daarnaast heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep onderkend dat appellant op de datum in geding schematherapie in groepsverband volgde. Volgens haar nam deze behandeling anderhalf uur per week in beslag, wat niet zodanig tijdrovend is dat dit reden geeft voor een urenbeperking op grond van verminderde beschikbaarheid. Tevens heeft zij zich op het standpunt gesteld dat het volgen van deze behandeling bij [X] in Dordrecht niet noodzakelijk was en dat dit ook online, dan wel dichter bij het woonadres van appellant mogelijk was geweest. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft verder toegelicht dat een musculaire disbalans of een lichte thoracolumbale scoliose geen contra-indicatie geeft voor zitten of voor het doorgaan met normale activiteiten. Voorts is appellant volgens haar in 2015 geopereerd aan meniscusletsel en is niet gebleken dat hij op de datum in geding nog meniscusletsel had.

Ter zitting heeft appellant toegelicht dat zijn huisarts hem verschillende opties heeft voorgehouden, waaronder deze behandeling bij [X]. Door zijn christelijke achtergrond voegde [X] voor appellant een extra dimensie aan de behandeling toe. In de vestiging van [X] in [woonplaats] was de behandeling niet beschikbaar. Appellant is daarom uitgeweken naar de vestiging in Dordrecht, die ’s middags om vijf uur sloot. Online-deelname aan de groepssessies was geen optie. Appellant vertrok tijdig van huis in verband met het parkeren van zijn auto, buiten het centrum van Dordrecht en omdat hij ongeveer tien minuten van tevoren aanwezig wilde zijn. Na afloop van de sessies werd nog enige tijd nagepraat door de deelnemers. Verder had appellant op de terugweg naar huis in het verkeer te maken met spitsvertraging. Het huiswerk nam drie tot vier uur per week in beslag. Appellant heeft tevens toegelicht dat de behandeling intensief was doordat de sessies confronterend voor hem waren, er veel bij hem naar boven kwam en er ook veel emoties bij hem loskwamen. Dit maakte dat hij feitelijk de rest van de dag tot niets meer in staat was. De arbeidskundige gronden die appellant aanvankelijk had ingediend, heeft hij ter zitting laten vervallen.