Centrale Raad van Beroep, 26-04-2024, ECLI:NL:CRVB:2024:1511, 23/207 WMO15

Appellante, geboren in 1965, is blind en heeft een aandoening aan het centrale zenuwstelsel, waardoor zij evenwichts- en balansstoornissen heeft. Daarnaast kampt zij met verkrampingen in de spieren, aanvallen van spasmen en tremoren.

Appellante heeft zich op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo 2015) bij het college gemeld en vervolgens een aanvraag ingediend voor diverse maatwerkvoorzieningen, waaronder een traplift aan de spilzijde van de trap.

Het college heeft bij besluit van 7 juni 2019 aan appellante een maatwerkvoorziening voor een traplift verstrekt in de vorm van een persoonsgebonden budget (pgb) ter hoogte van € 3.118,80. Volgens het college kan appellante met een traplift aan de buitenzijde van de trap de eerste verdieping van de woning bereiken en is een duurdere traplift aan de spilzijde niet nodig.

Het college heeft bij besluit van 3 mei 2021 (bestreden besluit), voor zover hier van belang, het bezwaar tegen het besluit van 7 juni 2019 ongegrond verklaard en daarbij verwezen naar een (medisch) advies van ScioPeng en een door appellante ingebracht (medisch) advies van Trompetter & Partners (Trompetter).

2. De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard en daarmee het bestreden besluit in stand gelaten. Voor zover hier van belang heeft de rechtbank geoordeeld dat het college mocht volstaan met het verstrekken van een (gereviseerde) traplift aan de buitenzijde van de trap en dat het verstrekte pgb hiervoor toereikend is. Het college heeft zich volgens de rechtbank mogen baseren op het (medisch) advies van ScioPeng dat zorgvuldig tot stand gekomen is. Daarin is onder meer geconcludeerd dat appellante niet in staat is om veilig en adequaat gebruik te maken van de trap. Deze conclusie wordt ondersteund door Trompetter. Dat in het onderzoek geen rekening is gehouden met het gebruik van een balancebelt en dat de fysiotherapeut en de ergotherapeut van appellante de meerwaarde ervan zien als zij gebruik kan blijven maken van de trap, leidt de rechtbank niet tot een ander oordeel. Verder volgt de rechtbank het college in het standpunt dat met een opklapbare stoel voldoende ruimte op de trap overblijft voor derden en voor de hond van appellante. Tot slot heeft de rechtbank het college en de Staat der Nederlanden (Staat) veroordeeld tot betaling van een schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden.

3. Appellante is het met de uitspraak van de rechtbank niet eens. Appellante heeft tegen die uitspraak, kort samengevat, aangevoerd dat met een traplift aan de buitenzijde van de trap geen passende bijdrage in haar zelfredzaamheid en participatie wordt geleverd. Zij kan zich niet vinden in het medisch advies van ScioPeng en wijst er op dat zij vanwege haar beperkingen en het belang om lopend van de trap gebruik te kunnen blijven maken een traplift aan de spilzijde nodig heeft. Bovendien voldoet een traplift aan de buitenzijde van de trap volgens haar niet aan de geldende bouwvoorschriften. Zonder onderzoek hiernaar kon het college de traplift niet verstrekken. Verder is volgens appellante het verstrekte pgb ontoereikend. Tot slot heeft appellante betoogd dat de rechtbank ten onrechte geen aanleiding heeft gezien voor een proceskostenveroordeling en vergoeding van het griffierecht vanwege de veroordeling tot betaling van schadevergoeding wegens de overschrijding van de redelijke termijn.