Centrale Raad van Beroep, 28-08-2024, ECLI:NL:CRVB:2024:1684, 22/285 ZW

Appellant werkte als medewerker bagage op Schiphol voor 30 uur per week en is op 15 mei 2017 voor deze werkzaamheden uitgevallen, waarna hem een ZW-uitkering is toegekend. In het kader van een eerstejaars ZW-beoordeling (EZWb) heeft een verzekeringsgeneeskundig onderzoek en een arbeidskundig onderzoek plaatsgevonden. Het Uwv heeft bij besluit van 16 maart 2018 de ZW-uitkering van appellant per 25 april 2018 beëindigd, omdat hij met voor hem geschikte functies meer dan 65% kon verdienen van het loon dat hij verdiende voordat hij ziek werd.

Het Uwv heeft appellant per 25 april 2018 een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW) toegekend. Appellant heeft van 2 september 2019 tot 8 december 2019 voor 14 uur per week taxi-werkzaamheden verricht als Medewerker groepsvervoer. De inkomsten uit deze werkzaamheden zijn op de WW-uitkering in mindering gebracht.

Appellant heeft zich op 30 maart 2020 vanuit de WW ziekgemeld met schouderklachten, hartklachten en slaap- en concentratieproblemen. Hij heeft op 3 september 2020 het spreekuur bezocht van een arts. Deze arts heeft appellant per 3 september 2020 geschikt geacht voor zowel de functie van taxichauffeur voor 14 uur per week als de bij de EZWb geselecteerde functies van wikkelaar/samensteller elektronische apparatuur, administratief medewerker (documenten scannen) en productiemedewerker (samenstellen van producten). Het Uwv heeft bij besluit van 4 september 2020 de ZW-uitkering van appellant per 3 september 2020 beëindigd.

In de bezwaarfase heeft een verzekeringsarts bezwaar en beroep onderzoek gedaan en een rapport opgesteld. Het Uwv heeft op basis hiervan geen aanleiding gezien voor wijziging van zijn standpunt.

2. De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft, voor zover van belang, geoordeeld dat het medisch onderzoek zorgvuldig is geweest. Wat de inhoudelijk medische beoordeling betreft heeft de rechtbank geen aanleiding gezien om te oordelen dat het Uwv de lichamelijke en psychische belastbaarheid van appellant onjuist heeft ingeschat. Alle naar voren gebrachte klachten, te weten de klachten aan schouder, knieën en elleboog, de hartklachten en de psychische klachten, zijn op een deugdelijke en kenbare wijze betrokken bij de medische beoordeling. Dat geldt ook voor de bevindingen van de verzekeringsarts uit lichamelijk en psychisch oriënterend onderzoek. De door appellant in beroep ingebrachte medische gegevens van zijn orthopedisch chirurg en orthopeed maken dat niet anders. Uit het rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep blijkt dat met de klachten bij het vaststellen van de beperkingen van appellant voldoende rekening is gehouden. Het feit dat niet wordt meegegaan in de mate van klachten zoals appellant die ervaart, betekent niet dat die klachten niet serieus worden genomen. Het gaat hier om een objectieve vaststelling van beperkingen. Er is geen reden om aan te nemen dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep aspecten van de gezondheidstoestand van appellant heeft gemist.

3. Appellant is het met de uitspraak van de rechtbank niet eens. Appellant heeft tegen die uitspraak aangevoerd dat de rechtbank een deskundige had moeten benoemen. Het bestreden besluit is niet zorgvuldig voorbereid en genomen. Er is onvoldoende rekening gehouden met de beperkingen van appellant. De verzekeringsarts heeft de situatie niet goed ingeschat en heeft appellant niet serieus genomen. Ter onderbouwing van zijn standpunt heeft appellant in hoger beroep verwezen naar een rapport van Van der Planken , van 22 maart 2022.