Centrale Raad van Beroep, 25-09-2024, ECLI:NL:CRVB:2024:1854, 23/2589 WIA

Bij besluit van 18 september 2014 heeft het Uwv geweigerd appellante vanaf 27 oktober 2014 een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) toe te kennen, omdat appellante minder dan 35% arbeidsongeschikt is. Het hiertegen gemaakte bezwaar is bij beslissing op bezwaar van 9 april 2015 ongegrond verklaard. De rechtbank heeft het beroep tegen deze beslissing bij uitspraak van 8 december 2015 ongegrond verklaard. De Raad heeft deze uitspraak – na het inwinnen van een advies van een deskundige – bij uitspraak van 5 juni 2019¹ bevestigd.

Appellante heeft bij brief van 27 augustus 2019 het Uwv gemeld dat haar medische situatie is verslechterd en om een herbeoordeling van haar medische situatie verzocht. Appellante heeft het spreekuur bezocht van een arts. Deze heeft een psychologische expertise laten verrichten door drs. J.H. Poelstra. Poelstra heeft op 28 januari 2020 gerapporteerd. De arts heeft op basis van de informatie van Poelstra op 24 februari 2020 een rapport en een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) opgesteld. De arbeidsdeskundige heeft, gelet op deze FML, geen functies kunnen duiden. Aan appellante is vervolgens bij besluit van 23 maart 2020, per 28 augustus 2018 een IVAuitkering toegekend.

Appellante heeft bezwaar gemaakt tegen de ingangsdatum van de IVAuitkering. Bij beslissing op bezwaar van 28 augustus 2020 heeft het Uwv het bezwaar van appellante gegrond verklaard en aan haar per 27 oktober 2014 een IVAuitkering toegekend. Het Uwv heeft hieraan ten grondslag gelegd dat sprake is van nieuwe feiten en omstandigheden die invloed hebben op de beoordeling per 27 oktober 2014. Uit de psychologische expertise volgt dat de beperkingen van appellante op 27 oktober 2014 anders waren dan destijds waren ingeschat. Het Uwv komt om die reden terug van het besluit van 18 september 2014 tot weigering van de WIAuitkering vanaf 27 oktober 2014.

Op 8 oktober 2020 heeft het Uwv aan appellante € 22.169,94 bruto WIA-uitkering (inclusief vakantietoeslag) nabetaald.

Appellante heeft op 23 maart 2022 een verzoek om schadevergoeding ingediend bij het Uwv. Appellante heeft verzocht om vergoeding van schade bestaande uit de toeslagen die zij heeft moeten terugbetalen en belastingschade. Bij besluit van 21 juli 2022 heeft het Uwv het verzoek van appellante afgewezen. Volgens het Uwv is er geen sprake geweest van een onrechtmatig besluit. Het Uwv heeft er daarbij op gewezen dat het besluit van 18 september 2014 inhoudende dat appellante per 27 oktober 2014 geen recht had op een WIA-uitkering in hoger beroep stand heeft gehouden, zodat het niet onrechtmatig was. Aan appellante is vervolgens, na een herbeoordeling, vanwege nieuwe feiten en omstandigheden alsnog per 27 oktober 2014 een IVAuitkering toegekend. Er is dan ook op andere gronden dan onrechtmatigheid teruggekomen van het eerder genomen besluit.

Appellante heeft op 27 december 2022 een verzoek om schadevergoeding ingediend bij de rechtbank. In aanvulling op de vergoeding van schade bestaande uit toeslagen en belastingschade heeft appellante verzocht om immateriële schadevergoeding.

De rechtbank heeft hiertoe overwogen dat het besluit van 18 september 2014 niet onrechtmatig is, aangezien dit besluit in hoger beroep bij de Raad stand heeft gehouden. De veronderstelling van appellante dat als het Uwv zorgvuldig onderzoek zou hebben verricht destijds tot een ander besluit zou zijn gekomen, volgt de rechtbank niet. De rechtbank heeft daarbij van belang geacht dat het oordeel van de Raad is gebaseerd op de conclusies van een door de Raad ingeschakelde deskundige. De omstandigheid dat dit besluit nadien is herzien, maakt niet dat sprake is van een aan het Uwv toe te rekenen onrechtmatig genomen besluit. Daarbij heeft de rechtbank van belang geacht dat het Uwv tot herziening van het besluit is overgegaan op grond van de nieuwe onderzoeksresultaten na een herbeoordeling door een arts en een verrichte psychologische expertise in 2019. Deze onderzoeksresultaten kende het Uwv destijds niet en kon het Uwv ook niet kennen.

Ook de omstandigheid dat het besluit van 23 maart 2020 bij besluit van 28 augustus 2020 is herroepen leidt niet tot het oordeel dat de door appellante gestelde schade voor vergoeding in aanmerking komt. Voor zover hier al sprake zou zijn van een onrechtmatig besluit heeft appellante geen schade geleden als gevolg van het besluit van 23 maart 2020. Indien het Uwv immers naar aanleiding van het verzoek van appellante om herbeoordeling direct had beslist om haar per 27 oktober 2014 een IVA-uitkering toe te kennen, zou dit naar aard en omvang dezelfde schade tot gevolg hebben gehad. Van een rechtstreeks oorzakelijk verband tussen de schade en het besluit van 23 maart 2020 is naar het oordeel van de rechtbank dan ook geen sprake.²

Wat betreft de door appellante geclaimde belastingschade en immateriële schade heeft de rechtbank vastgesteld dat appellante deze schadepost onvoldoende heeft onderbouwd. Daarbij heeft de rechtbank overwogen dat het meer of minder sterk psychisch onbehagen onvoldoende is om geestelijk letsel aan te nemen.³

Appellante is het met de uitspraak van de rechtbank niet eens. Volgens appellante is het besluit van 18 september 2014 wel onrechtmatig, aangezien het Uwv – gelet op de aard van de door Poelstra vastgestelde problematiek – ook in 2014 had kunnen vaststellen dat haar medische situatie ernstiger was. Volgens appellante is ook het besluit van 23 maart 2020 onrechtmatig, omdat de verzekeringsarts had vastgesteld dat de FML al geldig was vanaf 27 oktober 2014. Pas met de beslissing op bezwaar van 28 augustus 2020 heeft het Uwv aanleiding gezien terug te komen van het besluit van 18 september 2014. Met de beslissing op bezwaar van 28 augustus 2020 heeft het Uwv volgens appellante de twee eerdere besluiten herroepen. Daarmee staat volgens appellante vast dat sprake is van onrechtmatige besluitvorming. Met het oordeel dat het causaal verband tussen de schade en het besluit van 23 maart 2020 ontbreekt, miskent de rechtbank volgens appellante dat als direct bij het besluit van 23 maart 2020 met ingang van 27 oktober 2014 een IVAuitkering zou zijn toegekend, het Uwv in het besluit van 23 maart 2020 zou hebben opgenomen dat wordt teruggekomen van het besluit van 18 september 2014, waarmee de onrechtmatigheid van dat besluit zou zijn komen vast te staan.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.