Centrale Raad van Beroep, 24-09-2024, ECLI:NL:CRVB:2024:1869, 23/2290 PW
Centrale Raad van Beroep, 24-09-2024, ECLI:NL:CRVB:2024:1869, 23/2290 PW
Gegevens
- Instantie
- Centrale Raad van Beroep
- Datum uitspraak
- 24 september 2024
- Datum publicatie
- 13 oktober 2024
- Annotator
- ECLI
- ECLI:NL:CRVB:2024:1869
- Zaaknummer
- 23/2290 PW
Inhoudsindicatie
Afwijzing aanvraag bijzondere bijstand voor kosten verplicht eigen risico. Tussen partijen is niet in geschil dat artikel 15, eerste lid, van de PW in de weg staat aan het verlenen van bijzondere bijstand voor kosten van het verplicht eigen risico. Appellante stelt zich op het standpunt dat de wetgever bij de afschaffing van de regeling ‘Compensatie Eigen Risico’ de gemeenten heeft opgeroepen om chronisch zieken en gehandicapten een alternatief te bieden voor de vergoeding van de kosten van het verplicht eigen risico en dat het college daarom bijzondere bijstand had moeten toekennen. Deze beroepsgrond slaagt niet.
Uitspraak
23/2290 PW
Centrale Raad van Beroep
Meervoudige kamer
Uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank Midden-Nederland van 9 juni 2023, 22/5671 (aangevallen uitspraak) en uitspraak op het verzoek om veroordeling tot vergoeding van schade
Partijen:
[Appellante] te [woonplaats] (appellante)
het college van burgemeester en wethouders van Utrecht (college)
Datum uitspraak: 24 september 2024
In deze zaak gaat het om de afwijzing van een aanvraag om bijzondere bijstand voor de kosten van het verplicht eigen risico die de zorgverzekeraar bij appellante in rekening heeft gebracht op basis van de Zorgverzekeringswet (Zvw). Appellante stelt zich op het standpunt dat de wetgever bij de afschaffing van de regeling ‘Compensatie Eigen Risico’ de gemeenten heeft opgeroepen om chronisch zieken en gehandicapten een alternatief te bieden voor de vergoeding van de kosten van het verplicht eigen risico. Zij meent dat om die reden het college de door haar gevraagde bijzondere bijstand moeten verlenen. Net als de rechtbank is de Raad het niet met appellante eens. Het college heeft de aanvraag terecht afgewezen.
PROCESVERLOOP
Namens appellante heeft mr. J.H.F de Jong, advocaat, hoger beroep ingesteld en een verzoek om veroordeling tot vergoeding van schade ingediend.
Het college heeft een verweerschrift ingediend.
De Raad heeft de zaak, gevoegd met de zaken 22/363 PW en 22/1436 PW, behandeld op een zitting van 13 augustus 2024. Appellante en haar advocaat zijn niet verschenen. Het college heeft zich laten vertegenwoordigen door drs. E.H. Siemeling en E.M. van den Berg. In de zaken 22/363 PW en 22/1436 PW doet de Raad afzonderlijk uitspraak.
OVERWEGINGEN
Inleiding
1. Bij de beoordeling van het hoger beroep zijn de volgende feiten en omstandigheden van belang.
Appellante ontvangt bijstand ingevolge de Participatiewet (PW).
Op 25 mei 2020 heeft appellante bij het college bijzondere bijstand aangevraagd voor de kosten van het verplicht eigen risico die haar zorgverzekeraar bij haar in rekening heeft gebracht op grond van de Zvw.
Het college heeft met een besluit van 18 juni 2020, na bezwaar gehandhaafd met een besluit van 26 oktober 2022 (bestreden besluit), de aanvraag om bijzondere bijstand afgewezen. Aan het bestreden besluit heeft het college ten grondslag gelegd dat het hanteren van een verplicht eigen risico een bewuste keuze van de wetgever is geweest, zodat sprake is van een uitputtende passende en toereikende voorziening als bedoeld in artikel 15, eerste lid, van de PW. Dit staat aan het verlenen van bijzondere bijstand in de weg, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden. Zulke omstandigheden doen zich hier niet voor. Er is niet gebleken van een acute noodsituatie, die op grond van artikel 16, eerste lid, van de PW tot toekenning moet leiden. Verder voert het college het college geen beleid op grond waarvan in afwijking van artikel 15, eerste lid, en artikel 16, eerste lid, van de PW aanspraak bestaat op bijzondere bijstand voor de kosten van het verplichte eigen risico. Er bestaat daarom geen grond om aan appellante bijzondere bijstand voor deze kosten te verlenen.
Uitspraak van de rechtbank
2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard en het bestreden besluit gehandhaafd.
Het standpunt van appellante
3. Appellante is het met de uitspraak van de rechtbank niet eens. Wat zij daartegen heeft aangevoerd wordt hierna besproken.