Centrale Raad van Beroep, 31-10-2024, ECLI:NL:CRVB:2024:2074, 23/2358 WW

Appellant was vanaf 1 oktober 2020 werkzaam bij [werkgever] op basis van een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd. Appellant heeft op 3 maart 2021 een vaststellingsovereenkomst (vso) getekend waarbij zijn arbeidsovereenkomst met wederzijds goedvinden wordt beëindigd per 9 april 2021. In de vso is opgenomen dat appellant vanaf 29 maart 2021 is vrijgesteld van werk.

Appellant is op 28 maart 2021 naar Pakistan vertrokken, waarbij het de bedoeling was om op 12 april 2021 terug te keren naar Nederland. In verband met belemmeringen door de coronacrisis is appellant pas op 22 juli 2021 teruggekeerd naar Nederland.

Appellant heeft op 2 april 2021 een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW) aangevraagd bij het Uwv. Bij besluit van 14 april 2021 heeft het Uwv appellant een WWuitkering ontzegd omdat hij niet aan de wekeneis voldoet. Volgens het Uwv heeft appellant in de periode van 36 kalenderweken voorafgaand aan 31 maart 2021, de eerste werkloosheidsdag, slechts in 22 kalenderweken ten minste één arbeidsuur gehad.

Bij beslissing op bezwaar van 4 juni 2021 heeft het Uwv het bezwaar van appellant tegen het besluit van 14 april 2021 gegrond verklaard. Volgens het Uwv heeft appellant wel voldaan aan de wekeneis omdat hij in de 36 kalenderweken voorafgaand aan 9 april 2021, de ingangsdatum van het arbeidsurenverlies, in ten minste 26 kalenderweken ten minste één arbeidsuur heeft gehad. Appellant heeft echter geen recht op een WW-uitkering. Het Uwv heeft met inachtneming van een fictieve opzegtermijn de eerste werkloosheidsdag vastgesteld op 1 mei 2021. Op deze datum verbleef appellant in het buitenland anders dan wegens vakantie. Dit betekent dat geen recht op WW-uitkering kan ontstaan. Dat appellant door de restricties wegens corona nog niet naar Nederland heeft kunnen terugkeren, dient volgens het Uwv voor risico van appellant te blijven. Het Uwv heeft aan appellant meegedeeld dat hij opnieuw een WW-aanvraag kan doen zodra hij weer in Nederland is. Appellant heeft hiertegen geen beroep ingesteld.

Appellant heeft op 23 juli 2021 opnieuw een WW-uitkering aangevraagd bij het Uwv. Bij besluit van 16 augustus 2021 heeft het Uwv appellant per 9 april 2021 een WW-uitkering toegekend.

Bij een eerste besluit van 26 augustus 2021 heeft het Uwv het besluit van 16 augustus 2021 ingetrokken omdat is gebleken dat dit besluit niet juist is. Appellant voldoet niet aan alle voorwaarden voor (het recht op) een WW-uitkering.

Bij een tweede besluit van 26 augustus 2021 heeft het Uwv appellant een WW-uitkering ontzegd. Het Uwv heeft de eerste werkloosheidsdag vastgesteld op 23 juli 2021, de dag nadat appellant is teruggekeerd in Nederland. In de periode van 36 kalenderweken voorafgaand aan 23 juli 2021 heeft appellant volgens het Uwv in slechts 25 kalenderweken ten minste één arbeidsuur gehad. Hiermee voldoet hij niet aan de wekeneis. Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen beide besluiten van 26 augustus 2021.

Bij beslissing op bezwaar van 6 januari 2022 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellant tegen de twee besluiten van 26 augustus 2021 ongegrond verklaard. Volgens het Uwv is het evident dat het besluit van 16 augustus 2021 niet juist is. In dit besluit is het Uwv uitgegaan van een foutieve eerste werkloosheidsdag van 9 april 2021. Deze datum is onjuist omdat op 9 april 2021 sprake was van een uitsluitingsgrond omdat appellant op die datum in het buitenland verbleef anders dan wegens vakantie. Verder is de periode tussen het besluit van 16 augustus 2021 en het besluit van 26 augustus 2021 erg kort en heeft er nog geen betaling van de WW-uitkering plaatsgevonden. Gelet op deze omstandigheden stelt het Uwv zich op het standpunt dat hij bevoegd was om het besluit van 16 augustus 2021 in te trekken en met een nieuw besluit de gemaakte fout te herstellen. Van strijd met het rechtszekerheidsbeginsel is volgens het Uwv geen sprake. Het Uwv blijft bij zijn standpunt dat het besluit van 16 augustus 2021 terecht is ingetrokken omdat appellant niet voldoet aan de wekeneis.

De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard en daarmee het bestreden besluit in stand gelaten. De rechtbank heeft vastgesteld dat niet in geschil is dat het arbeidsurenverlies van appellant feitelijk is ingetreden op 9 april 2021, de eerste dag waarop volgens de vso de arbeidsovereenkomst van appellant is beëindigd. Tussen partijen is in geschil wat als eerste werkloosheidsdag moet worden gezien. De rechtbank heeft geoordeeld dat het Uwv terecht een fictieve opzegtermijn heeft toegepast tot en met 30 april 2021. Dit betekent dat het recht op WW-uitkering voor appellant pas kon ontstaan op 1 mei 2021. Op 1 mei 2021 verbleef appellant in Pakistan. Naar het oordeel van de rechtbank heeft het Uwv zich terecht op het standpunt gesteld dat het verblijf in het buitenland op dat moment niet meer kon worden aangemerkt als vakantie omdat appellant volgens zijn vliegticket al op 12 april 2021 zou terugkeren naar Nederland. Na 12 april 2021 zat appellant tegen zijn wil vast in het buitenland door de reisbeperkingen in verband met de coronacrisis. Dit kan niet worden aangemerkt als een verlenging van de vakantie. De rechtbank komt tot de conclusie dat het Uwv terecht de eerste werkloosheidsdag heeft vastgesteld op 23 juli 2021. Appellant heeft niet betwist dat hij in de 36 kalenderweken onmiddellijk voorafgaand aan 23 juli 2021 niet in ten minste 26 kalenderweken ten minste één arbeidsuur per kalenderweek heeft gehad. Dit betekent dat het Uwv terecht heeft geoordeeld dat appellant niet voldoet aan de wekeneis van artikel 17, eerste lid, van de WW.

De rechtbank heeft appellant niet gevolgd in zijn standpunt dat in dit geval artikel 17, tweede lid, van de WW van toepassing is, en dat de wekeneis moet worden berekend voorafgaand aan de dag waarop het arbeidsurenverlies is ingetreden. Het Uwv heeft terecht aangevoerd dat deze afwijkende periode voor de vaststelling van de wekeneis is bedoeld voor de situatie waarbij uitsluitend geen recht op uitkering bestaat wegens het hanteren van een fictieve opzegtermijn op grond van artikel l9, derde lid, van de WW. Daarvan is in dit geval geen sprake omdat appellant na afloop van de fictieve opzegtermijn in het buitenland verbleef en daarom geen recht had op een WW-uitkering.

Zoals de Raad eerder heeft overwogen, komt aan een bestuursorgaan in beginsel de bevoegdheid toe een gemaakte fout te herstellen, mits het daartoe strekkende besluit niet in strijd is met een geschreven of ongeschreven rechtsregel of een algemeen rechtsbeginsel, in het bijzonder dat van de rechtszekerheid. Daarbij is onder meer van belang of de betrokkene redelijkerwijs had kunnen begrijpen dat het oorspronkelijke besluit onjuist was en er dus rekening mee had moeten houden dat de gemaakte fout na ontdekking hersteld zou worden.²

Bij het besluit van 16 augustus 2021, dat is opgesteld door een uitkeringsdeskundige WW van het Uwv, heeft het Uwv appellant zonder voorbehoud een WW-uitkering toegekend per
9 april 2021. Gelet hierop mocht appellant de gerechtvaardigde verwachting hebben dat hij per 9 april 2021 recht heeft op een WW-uitkering.

De telefoonnotitie van 1 juni 2021 is evenmin voldoende om aan te nemen dat appellant op de hoogte had moeten zijn. Het betreft een notitie van een telefoongesprek tussen appellant en de medewerker bezwaar van het Uwv die de beslissing op bezwaar van 4 juni 2021 heeft genomen. Hierin is vermeld dat de medewerker bezwaar heeft toegelicht dat wegens de fictieve opzegtermijn de eerste dag van arbeidsurenverlies 1 mei is. Ook is vermeld dat appellant sinds 28 maart in Pakistan is en dat hij hoopt volgende week terug te kunnen vliegen, maar dat dit nog onzeker is. De medewerker bezwaar heeft appellant uitgelegd dat “de eerste dag van arbeidsurenverlies dan de dag van terugkeer zou worden.” Mede aangezien in de telefoonnotitie is vermeld dat de datum van arbeidsurenverlies verschuift terwijl bedoeld moet zijn dat de eerste werkloosheidsdag verschuift naar een latere datum, kon het voor appellant op basis van dit telefoongesprek niet redelijkerwijs duidelijk zijn dat hij, als hij eenmaal was teruggekeerd naar Nederland, per 9 april 2021 geen recht kon hebben op een WW-uitkering.

Uit de overwegingen 4.3 tot en met 4.5 volgt dat appellant op basis van het besluit van 16 augustus 2021 de gerechtvaardigde verwachting mocht hebben dat hij recht heeft op een WW-uitkering per 9 april 2021. Het kon appellant niet redelijkerwijs duidelijk zijn dat het besluit van 16 augustus 2021 onjuist was. Gelet hierop is de intrekking van het besluit van 16 augustus 2021 in strijd met het rechtszekerheidsbeginsel.