Centrale Raad van Beroep, 14-11-2024, ECLI:NL:CRVB:2024:2132, 23/2976 WW

Appellant was van [periode] werkzaam als gemeenteraadslid van de gemeente [plaats] . Hij ontving in deze periode maandelijks een raadsvergoeding en onkostenvergoeding van de gemeente [plaats] .

Appellant heeft op 26 maart 2022 een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW) aangevraagd met als ingangsdatum 30 maart 2022. Bij besluit van 15 april 2022 heeft het Uwv deze aanvraag afgewezen omdat appellant voor zijn werk als gemeenteraadslid niet verzekerd is voor de WW. Het hiertegen gemaakte bezwaar heeft het Uwv bij beslissing op bezwaar van 1 augustus 2022 (bestreden besluit) ongegrond verklaard.

De dienstbetrekkingen die door de wetgever worden aangemerkt als fictieve dienstbetrekkingen op grond van het Besluit aanwijzing gevallen waarin arbeidsverhouding als dienstbetrekking wordt beschouwd (Besluit) zijn onder andere thuiswerkers en hun hulpen, musici, artiesten en topsporters. Van een dergelijke of soortgelijke dienstbetrekking is bij appellant geen sprake. Weliswaar is artikel 8, vierde lid, van de WW niet van toepassing op de situatie van appellant, maar uit de tekst van dit wetsartikel blijkt wel dat een betrokkene die werkzaamheden als lid van een vertegenwoordigend orgaan van een publiekrechtelijk lichaam (in dit geval van een gemeente) gaat verrichten, het werknemerschap verliest en dat dit een bewuste keuze van de wetgever is geweest. Dat op de maandelijkse vergoeding van appellant loonbelasting wordt ingehouden en dat de Belastingdienst zijn inkomen beschouwt als loon uit dienstbetrekking en de gemeente [plaats] beschouwt als werkgever, maakt dit niet anders.

Naar vaste rechtspraak moet voor het aannemen van een privaatrechtelijke dienstbetrekking sprake zijn van een verplichting tot het persoonlijk verrichten van arbeid, een gezagsverhouding en een verplichting tot het betalen van loon. Daarbij is niet één element beslissend, maar moeten de verschillende rechtsgevolgen die partijen aan hun verhouding hebben verbonden in hun onderlinge verband worden bezien. Hoewel sprake is van het verrichten van persoonlijke arbeid, wordt in het geval van appellant niet voldaan aan de overige twee vereisten. Appellant is een volksvertegenwoordiger van de gemeente en heeft een controlerende taak. Zijn functie dient onafhankelijk te worden uitgevoerd, waardoor hij niet onder het gezag van een werkgever kan staan. De gedragscodes die appellant moest volgen en de verantwoording die appellant moest afleggen tonen juist aan dat er geen sprake is van een gezagsverhouding, omdat appellant niet ontslagen kan worden. Verder wordt niet aan de voorwaarde van de verplichting tot betalen van loon voldaan. Appellant ontving immers een vergoeding en geen loon voor zijn werkzaamheden.

De rechtbank volgt verder het standpunt van het Uwv dat geen sprake is van schending van het gelijkheidsbeginsel, omdat een gemeenteraadslid niet de enige is die geen recht heeft op een WW-uitkering. Ook Tweede Kamerleden hebben geen recht op een WW-uitkering. De wetgever heeft dat zo bepaald.

Appellant is het met de uitspraak van de rechtbank niet eens. Appellant stelt zich op het standpunt dat zijn werk als gemeenteraadslid op grond van artikel 5, aanhef en onder d, van de WW en het Besluit moet worden aangemerkt als fictieve dienstbetrekking.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.