Centrale Raad van Beroep, 14-02-2024, ECLI:NL:CRVB:2024:313, 23/408 WIA

Betrokkene is eigenrisicodrager voor de WGA-uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA). Voor betrokkene was werkzaam [Werknemer] (hierna: werknemer) als telefonisch personenhulpverlener. Werknemer heeft zich per 3 juni 2018 ziekgemeld als gevolg van fysieke en psychische klachten en hij is na een second opinion door de bedrijfsarts per 3 december 2018 hersteld gemeld. Het dienstverband is per 15 december 2018 beëindigd.

Op 7 januari 2019 heeft werknemer zich ziekgemeld bij het Uwv met terugwerkende kracht per 9 december 2018. Op dat moment ontving hij een uitkering op grond van de Werkloosheidswet. Het Uwv heeft werknemer met ingang van 17 december 2018 een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW) toegekend. In het kader van een Eerstejaars Ziektewetbeoordeling (EZWb) is werknemer in mei 2019 gezien door een verzekeringsarts en in september 2019 door een arbeidsdeskundige, waarna de ZW-uitkering van werknemer ongewijzigd is voortgezet.

De rechtbank heeft in een tussenuitspraak van 18 februari 2022 vastgesteld dat het bestreden besluit onzorgvuldig is voorbereid en ondeugdelijk is gemotiveerd. Naar het oordeel van de rechtbank heeft het Uwv onvoldoende onderbouwd dat de eerste ziektedag van werknemer 3 juni 2018 is en dat de wachttijd voor de Wet WIA sindsdien is doorgelopen. Voor de rechtbank is onduidelijk op grond waarvan het Uwv de ziekmelding van 7 januari 2019 met terugwerkende kracht tot 9 december 2018 heeft geaccepteerd en heeft geconcludeerd dat sprake is van doorlopende arbeidsongeschiktheid op en na 3 juni 2018. Niet is gebleken dat de ziekmelding op 7 januari 2019 door een verzekeringsarts is beoordeeld. Ook ten aanzien van het standpunt van het Uwv dat het te verwachten ziekteverzuim per einde wachttijd meer dan 25% is, kleeft een motiveringsgebrek aan het bestreden besluit. De rechtbank heeft het Uwv in de gelegenheid gesteld om de gebreken in het bestreden besluit te herstellen.

Het Uwv heeft – ter uitvoering van de tussenuitspraak – een aanvullend rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 26 juli 2022 ingediend. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft daarin geconcludeerd, nadat hij werknemer op 31 mei 2022 op het spreekuur heeft gezien en op grond van nadere medische informatie, dat er geen redenen zijn om van het standpunt van het Uwv af te wijken.

Het Uwv is het met de uitspraak van de rechtbank niet eens. Het Uwv heeft over de eerste ziektedag van 3 juni 2018 aangevoerd dat uit de stukken kan worden opgemaakt dat werknemer zich per 3 juni 2018 ziek heeft gemeld. Deze ziekmelding is door betrokkene geaccepteerd en betrokkene heeft tot 3 december 2018 het loon aan werknemer doorbetaald. De datum van 3 juni 2018 staat ook vermeld in het Eerstelijnsverslag van 22 januari 2019. Werknemer is naar aanleiding van de ziekmelding op 7 januari 2019 na een plausibiliteitstoets met terugwerkende kracht per 9 december 2018 geaccepteerd voor de ZW. Van de toekenning van de ZW-uitkering aan werknemer is betrokkene op de hoogte gesteld. In september 2019 vond een EZWb plaats, waarna de betaling van de ZW-uitkering is voortgezet. Ook hiervan is betrokkene op de hoogte gesteld. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in de rapporten van 4 januari 2022 en 26 juli 2022 gemotiveerd waarom sprake is geweest van doorlopende arbeidsongeschiktheid vanaf 3 juni 2018. Daarnaast heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep het verwachte verzuimpercentage nader gemotiveerd. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in hoger beroep in het rapport van 22 februari 2023 nogmaals uiteengezet waarom sprake was van doorlopende arbeidsongeschiktheid. Het Uwv heeft de Raad verzocht de aangevallen uitspraak te vernietigen en het beroep alsnog ongegrond te verklaren.

Betrokkene heeft aangevoerd dat de rechtbank moet worden gevolgd in haar oordeel dat het Uwv niet aannemelijk heeft gemaakt dat werknemer doorlopend arbeidsongeschikt is geweest sinds 3 juni 2018. De door het Uwv aangenomen eerste ziektedag van 3 juni 2018 kan niet worden gevolgd op basis van de beschikbare medische informatie. Met de rapporten van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 4 januari 2022 en 26 juli 2022 heeft het Uwv niet aannemelijk gemaakt dat sprake is geweest van een doorlopende arbeidsongeschiktheid sinds 3 juni 2018. Aan het oordeel van het Uwv dat de ziekmelding per 9 december 2018 plausibel was, ligt geen medisch onderzoek van een (verzekerings)arts ten grondslag. Een eerste medisch onderzoek heeft pas eind mei 2019 plaatsgevonden, ruim vier maanden na de ziekmelding. Het Uwv hecht ten onrechte meer waarde aan een plausibiliteitsoordeel van een medewerker verzuimbeheer dan aan het oordeel van de bedrijfsartsen, op grond waarvan werknemer per 3 december 2018 hersteld is verklaard. Onder verwijzing naar een rapport van medisch adviseur J.M.W.N. Derks van 28 september 2023 heeft betrokkene aangevoerd dat het oordeel van het Uwv dat sprake is van doorlopende arbeidsongeschiktheid vanaf 3 juni 2018, enkel is gebaseerd op de aanname dat de klachten van werknemer vanaf 3 juni 2018 doorlopend aanwezig zijn geweest.