Centrale Raad van Beroep, 28-02-2024, ECLI:NL:CRVB:2024:405, 23/609 ZW

Appellant heeft voor het laatst gewerkt als kabeltrekker voor gemiddeld 29,98 uur per week. Op 23 mei 2019 heeft hij zich ziekgemeld met klachten als gevolg van epilepsie. Het Uwv heeft appellant een uitkering op grond van de ZW toegekend. In het kader van een eerstejaars ZW-beoordeling heeft een arts appellant op een telefonisch spreekuur gesproken. Deze arts heeft appellant belastbaar geacht met inachtneming van de beperkingen die zijn neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 3 april 2020. Een arbeidsdeskundige heeft vastgesteld dat appellant niet meer geschikt is voor zijn laatste werk. De arbeidsdeskundige heeft vervolgens voor appellant functies geselecteerd. Het Uwv heeft bij besluit van 24 april 2020 de ZW-uitkering van appellant met ingang van 15 juni 2020 beëindigd, omdat hij meer dan 65% kan verdienen van het loon dat hij verdiende voordat hij ziek werd.

In de bezwaarfase heeft een verzekeringsarts bezwaar en beroep aanvullende beperkingen aangenomen en een gewijzigde FML van 6 oktober 2020 opgesteld. Een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft vastgesteld dat met deze gewijzigde FML een deel van de eerder geduide functies is komen te vervallen en heeft vervolgens voor appellant andere functies geselecteerd. Bij besluit van 9 november 2020 (bestreden besluit) heeft het Uwv op basis hiervan het bezwaar van appellant gegrond verklaard, maar geen aanleiding gezien voor wijziging van zijn standpunt.

Bij de einduitspraak (aangevallen uitspraak) heeft de rechtbank het beroep van appellant gegrond verklaard, het bestreden besluit vernietigd wegens strijd met artikel 7:12 van de Algemene wet bestuursrecht, de rechtsgevolgen van het vernietigde bestreden besluit in stand gelaten en bepalingen gegeven over de vergoeding van proceskosten en het door appellant betaalde griffierecht. De rechtbank heeft samengevat geoordeeld dat het Uwv met het rapport van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep van 31 januari 2022 toereikend heeft gemotiveerd dat de belasting van de geselecteerde functies, gegeven de door de verzekeringsartsen gestelde beperkingen, de mogelijkheden van appellant niet overschrijdt. Uit het rapport blijkt dat in alle functies samen met andere collega’s wordt gewerkt. Daarnaast heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep voldoende gemotiveerd dat het bieden van een korte training aan de collega’s die in de nabijheid werken, zodat ze op de hoogte zijn van de beperkingen van appellant en wat er kan gebeuren bij een insult, alsook het aanwijzen van een specifieke collega die de vaardigheden heeft om te handelen bij een insult, niet ingrijpend is voor een werkgever. Daarbij heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep opgemerkt dat binnen de opleiding die door diverse instituten aan BHV-ers wordt gegeven in het onderhouden van de vaardigheden in levensreddende handelingen, ook de aandoening die appellant heeft standaard is inbegrepen. De stelling van appellant, dat het geconstateerde motiveringsgebrek niet is hersteld nu hij er niet vanuit kan gaan dat er te allen tijde iemand bij hem aanwezig is die een zodanige training heeft gehad om goed te kunnen handelen bij een insult, is hiermee genoegzaam weerlegd. Verder heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep onbestreden gesteld dat in alle functies het werk direct kan worden onderbroken. De rechtbank heeft geen aanleiding gezien om te twijfelen aan de juistheid van dit standpunt van het Uwv.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen en daarbij verwezen naar een rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 19 juli 2023.