Centrale Raad van Beroep, 07-03-2024, ECLI:NL:CRVB:2024:445, 22/2300 WIA

Appellante en haar ex-werkneemster hebben op 20 december 2017 een “Arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd” (overeenkomst) getekend, waarop de ‘Regeling arbeidsvoorwaarden gedetacheerden’ van [werkgever] van toepassing is verklaard. In deze overeenkomst is appellante aangeduid als detacheerder en de exwerkneemster als gedetacheerde. Verder is in de overeenkomst bepaald dat de exwerkneemster met ingang van 27 december 2017 voor bepaalde tijd in dienst treedt van appellante, dat de overeenkomst van rechtswege eindigt op 26 juni 2018 of bij beëindiging van de opdracht van [opdrachtgever] (opdrachtgever) en dat de ex-werkneemster de werkzaamheden verricht bij [opdrachtgever] , in de functie van kansbaner/medewerker administratieve ondersteuning op de afdeling Klantmanagers werk voor 36 uur per week. Het overeengekomen salaris bedraagt het minimumloon en wordt verhoogd met 8,8 % Individueel Keuze Budget. Met betrekking tot de werktijden, de vakantieregeling, het opnemen van vakantie-uren en andere zaken die te maken hebben met de bedrijfsvoering van de opdrachtgever gelden de (geschreven en ongeschreven) regels van de opdrachtgever. Ziekte en betermelden dient de ex-werkneemster per ommegaande door te geven aan zowel de opdrachtgever als appellante.

Op 15 mei 2018 heeft de ex-werkneemster zich ziekgemeld. Op 22 mei 2018 heeft appellante aan de ex-werkneemster bericht dat de overeenkomst wordt verlengd tot en met 31 december 2018. Per 1 januari 2019 is de overeenkomst van rechtswege geëindigd. De exwerkneemster was op dat moment nog ziek. Het Uwv heeft aan de ex-werkneemster per 1 januari 2019 een ZW-uitkering betaald. Bij brief van 24 mei 2019 heeft het Uwv de exwerkneemster meegedeeld dat de ZW-uitkering per 1 juni 2019 wordt beëindigd, omdat zij als voormalig kansbaner niet verzekerd zou zijn voor de ZW. De ex-werkneemster heeft het Uwv verzocht toch een ZW-uitkering aan haar te verstrekken.

Met het besluit van 3 september 2020 heeft het Uwv vastgesteld dat de ex-werkneemster recht heeft op een ZW-uitkering en dat de uitkering en de uitvoeringskosten op appellante worden verhaald. Appellante heeft tegen dit besluit bezwaar gemaakt. Met het besluit van 16 juli 2021 (bestreden besluit 1) heeft het Uwv het bezwaar tegen het besluit van 3 september 2020 ongegrond verklaard. Het Uwv heeft hieraan ten grondslag gelegd dat de exwerkneemster in een privaatrechtelijke dienstbetrekking stond tot appellante, zodat zij van 27 december 2017 tot 1 januari 2019 verzekerd was voor de werknemersverzekeringen.

Met het besluit van 7 januari 2021 heeft het Uwv de ex-werkneemster per 12 mei 2020 in aanmerking gebracht voor een loongerelateerde uitkering (WGA-uitkering) op grond van de Wet WIA. Appellante heeft tegen dit besluit bezwaar gemaakt. Met het besluit van 16 augustus 2021 (bestreden besluit 2) heeft het Uwv het besluit van 7 januari 2021 gehandhaafd. Het Uwv heeft hierbij verwezen naar het bestreden besluit 1.

Met een besluit van eveneens 7 januari 2021 heeft het Uwv bepaald dat de WGAuitkering van de ex-werkneemster voor rekening van appellante komt, omdat appellante eigenrisicodrager is. Appellante heeft tegen dit besluit bezwaar gemaakt. Met het besluit van 17 augustus 2021 (bestreden besluit 3) heeft het Uwv ook dit bezwaar ongegrond verklaard.

Appellante heeft tegen de bestreden besluiten beroep ingesteld.

Volgens de rechtbank stond de ex-werkneemster in de periode van 27 december 2017 tot en met 31 december 2018 in een privaatrechtelijke dienstbetekking tot appellante. Hiertoe heeft de rechtbank het volgende overwogen.

De door appellante aangevoerde beroepsgrond dat de ex-werkneemster haar werkzaamheden verrichtte in de hoedanigheid van een ‘kansbaner’ betekent volgens de rechtbank niet dat geen sprake is geweest van een gezagsverhouding. Op grond van artikel 6 van de overeenkomst dient de ex-werkneemster zich bij afwezigheid door ziekte en bij het beter melden zowel te melden bij de opdrachtgever als bij appellante, wat volgens de rechtbank duidt op een gezagsverhouding. Ook anderszins leidt het zijn van ‘kansbaner’ volgens de rechtbank niet tot de conclusie dat een gezagsverhouding tussen appellante en de ex-werkneemster ontbreekt. De rechtbank is het ook niet eens met appellante dat sprake zou zijn van een tweepartijenrelatie tussen de ex-werkneemster en de opdrachtgever, op grond waarvan een gezagsverhouding tussen de ex-werkneemster en appellante zou ontbreken. Er is immers sprake van een detachering op grond waarvan sprake is van een driepartijenrelatie. Deze driepartijenrelatie kan naar het oordeel van de rechtbank worden gekwalificeerd als een privaatrechtelijke dienstbetrekking. Tot slot is volgens de rechtbank ook niet gebleken dat sprake is van een overeenkomst tussen de ex-werkneemster en appellante die zodanig afwijkt van een reguliere arbeidsovereenkomt dat om die reden niet van een privaatrechtelijke dienstbetrekking kan worden gesproken. Omdat sprake is van een privaatrechtelijke dienstbetrekking tussen de ex-werkneemster en appellante, dient de ex-werkneemster te worden beschouwd als werkneemster in de zin van artikel 3, eerste lid, van de ZW. Het Uwv heeft daarom op goede gronden beslist dat de ex-werkneemster verplicht verzekerd is voor de werknemersverzekeringen.