Centrale Raad van Beroep, 28-03-2024, ECLI:NL:CRVB:2024:611, 22/1539 WW

Appellante is per 29 augustus 2013 in dienst getreden bij [werkgeefster] (werkgeefster). Appellante was laatstelijk werkzaam op basis van een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd. Vanaf 29 augustus 2017 is appellante ziek en heeft zij niet meer gewerkt voor werkgeefster. Op 12 augustus 2020 heeft werkgeefster een aanvraag om een ontslagvergunning wegens langdurige arbeidsongeschiktheid ingediend bij het Uwv. Bij vonnis van 27 augustus 2020 heeft de kantonrechter werkgeefster veroordeeld tot betaling aan appellante van een achterstallig bedrag aan bonus, betaling van een bedrag aan niet-genoten vakantiedagen en betaling van € 13.181,65 bruto als vergoeding ter hoogte van de transitievergoeding. De vordering tot toekenning van een billijke vergoeding is afgewezen. Op 13 oktober 2020 is werkgeefster in staat van faillissement verklaard. Bij brief van
15 oktober 2020 heeft de curator de arbeidsovereenkomst met appellante opgezegd.

Op 2 november 2020 heeft appellante bij het Uwv een aanvraag ingediend om een uitkering op grond van hoofdstuk IV van de WW (faillissementsuitkering).

Bij besluit van 19 maart 2021 heeft het Uwv appellante een bedrag van in totaal
€ 6.659,13 bruto aan faillissementsuitkering toegekend. Dit betreft de bij het vonnis van de kantonrechter toegekende bonus over de periode van maximaal dertien weken tot het einde van het dienstverband en vakantiegeld en -dagen over de periode van maximaal één jaar tot het einde van het dienstverband. Bij de berekening van het laatste bedrag is het Uwv uitgegaan van 70% van het laatstverdiende loon wegens de ziekmelding van appellante. De aan appellante door de kantonrechter toegekende vergoeding ter hoogte van de transitievergoeding van € 13.181,65 bruto komt volgens het Uwv niet voor overname in aanmerking, omdat deze vergoeding is toe te rekenen aan de periode na het einde van het dienstverband en buiten de loonovernameverplichting van hoofdstuk IV van de WW valt. Appellante heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 19 maart 2021.

Hangende het beroep tegen bestreden besluit 1 heeft het Uwv op 10 maart 2022 een gewijzigde beslissing op bezwaar (bestreden besluit 2) genomen. Het Uwv heeft het bezwaar van appellante tegen het besluit van 19 maart 2021 alsnog gegrond verklaard en besloten dat zij recht heeft op overname van niet-genoten vakantie-uren, gebaseerd op 100% van het loon van appellante.

Appellante is het met de uitspraak van de rechtbank niet eens. Volgens appellante heeft de rechtbank ten onrechte geoordeeld dat de vergoeding ter hoogte van € 13.181,65 naar haar aard niet verschilt van een transitievergoeding. Appellante heeft de kantonrechter niet verzocht om een transitievergoeding, maar om een vergoeding ter hoogte van de transitievergoeding. De kantonrechter heeft deze vergoeding toegekend omdat de werkgeefster weigerde om appellante na 104 weken arbeidsongeschiktheid te ontslaan. De werkgeefster heeft daarmee in strijd met het goed werkgeverschap gehandeld. De toegekende vergoeding betreft volgens appellante een schadevergoeding voor het onrechtmatig niet beëindigen van het dienstverband. Omdat de arbeidsovereenkomst niet is opgezegd, ontbonden, of op initiatief van de werkgeefster niet is voortgezet, is ook geen sprake van een situatie waarin een transitievergoeding kan worden toegekend. Dat de kantonrechter de hoogte van de vergoeding heeft vastgesteld door te berekenen welke transitievergoeding de werkgever zou hebben betaald wanneer deze wel beëindigd was (of de arbeidsovereenkomst niet was voortgezet), zegt alleen iets over de berekeningsmethodiek van de vergoeding en niet over de aard van de vergoeding. De vergoeding komt volgens appellante wel voor overname door het Uwv in aanmerking.

Het Uwv heeft verzocht de uitspraak van de rechtbank te bevestigen.