Centrale Raad van Beroep, 27-03-2024, ECLI:NL:CRVB:2024:623, 19/3851 WAJONG

Appellante, geboren op [geboortedatum] 1972, heeft op 2 juli 2008 een aanvraag gedaan voor een Wajong-uitkering. Bij besluit van 30 september 2008 heeft het Uwv deze aanvraag afgewezen. Hieraan ligt een rapport van een verzekeringsarts ten grondslag, waarin deze de eerste arbeidsongeschiktheidsdag van appellante (arbitrair) heeft vastgesteld op 1 januari 1994. Bij besluit van 4 maart 2009 heeft het Uwv het door appellante tegen het besluit van 30 september 2008 gemaakte bezwaar ongegrond verklaard. In het aan dit besluit ten grondslag liggende rapport heeft een verzekeringsarts bezwaar en beroep geconcludeerd dat geen objectieve medische gegevens voorhanden zijn op basis waarvan geconcludeerd kan worden dat bij appellante al rond het 17e levensjaar sprake was van structurele arbeidsbeperkingen als gevolg van ziekte of gebrek. Sinds 2003/2004 is sprake van bewijsbare pathologie en gerichte behandeling hiervoor waarmee een eerste arbeidsongeschiktheidsdag eerder in 2003/2004 dan in 1994 dient te worden gelegd. Bij uitspraak van 20 juli 2010 heeft de toenmalige rechtbank Arnhem het door appellante tegen het besluit van 4 maart 2009 ingestelde beroep ongegrond verklaard. Bij uitspraak van 10 juni 2011¹ heeft de Raad deze uitspraak bevestigd.

Met het formulier ‘Aanvraag beoordeling arbeidsvermogen’, door het Uwv ontvangen op 9 november 2017, heeft appellante opnieuw een Wajong-uitkering aangevraagd. Het Uwv heeft deze aanvraag opgevat als een verzoek om terug te komen van het besluit van 30 september 2008. Bij besluit van 13 november 2017 heeft het Uwv dit verzoek afgewezen omdat geen sprake is van nieuwe feiten of omstandigheden die ertoe leiden dat het genomen besluit onjuist zou zijn.

Bij besluit van 31 augustus 2018 (bestreden besluit) heeft het Uwv het door appellante tegen dit besluit gemaakte bezwaar ongegrond verklaard. Aan dit besluit liggen rapporten van een verzekeringsarts bezwaar en beroep van 5 april en 15 augustus 2018 ten grondslag. Deze verzekeringsarts heeft, na kennisneming van de in door appellante in bezwaar ingebrachte medische stukken, geconcludeerd dat er (nog steeds) geen informatie is waaruit kan worden geconcludeerd dat er rond het 17e levensjaar sprake was van structurele beperkingen ten gevolge van ziekte of gebrek.

Het Uwv heeft – onder verwijzing naar een rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 27 september 2020 – verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

Op grond van de gedingstukken is bij de Raad twijfel ontstaan over het standpunt van het Uwv dat er geen sprake is van nieuwe feiten of omstandigheden op grond waarvan teruggekomen zou moeten worden van het besluit van 30 september 2008. De Raad heeft daarom verzekeringsarts dr. Snels als deskundige benoemd.

De deskundige heeft op 10 maart 2022 een rapport uitgebracht en op basis van haar bevindingen bij onderzoek geconcludeerd dat niet meer kan worden vastgesteld of bij appellante, op basis van de nu voorhanden zijnde gegevens, beperkingen ten gevolge van ziekte of gebrek eerder dan (de arbitrair vastgestelde datum van) 1 januari 1994 aan de orde waren. Hiertoe heeft de deskundige overwogen dat uit de beschikbare informatie blijkt dat appellante in haar jeugd diverse ingrijpende gebeurtenissen heeft meegemaakt. De huisarts en GZ-psycholoog Op Heij hebben haar in haar middelbare schoolperiode ook daadwerkelijk gezien en zij spreken over onder andere (vroege) trauma’s, angst, een eetstoornis, verdenking op ADHD/ASS en depressies. In de loop der jaren zijn er vele diagnoses bij appellante gesteld. Aanvankelijk meer richting persoonlijkheidsproblematiek, al dan niet zo ernstig dat gesproken kon worden van een persoonlijkheidsstoornis en later ASS, wat pas in 2020 is gediagnosticeerd nadat deze diagnose eerder herhaaldelijk middels hierop gerichte diagnostiek was verworpen. Onder de aanname dat er daadwerkelijk sprake is van ASS, dan is deze aandoening er altijd geweest. Het is volgens de deskundige echter nu niet meer aan te geven of appellante hierdoor op haar zeventiende jaar al beperkingen had, en zo ja, welke dat waren. Duidelijk lijkt wel dat zelfs al zouden er toen beperkingen zijn geweest, zij hiermee in de coffeeshop van haar vriend jarenlang werkzaamheden heeft kunnen verrichten naast haar huishoudelijke en andere taken. Uit de aanwezige stukken is niet op te maken hoe appellante heeft gefunctioneerd anders dan op basis van haar eigen verhaal en veel later opgetekende herinneringen van haar ouders en andere bekenden. Niet is vast te stellen of er beperkingen bestonden op het zeventiende jaar, in welke mate en of die voortkwamen uit ziekte dan wel passend waren bij het leeftijdsgebonden (puber/adolescenten)gedrag. Ook als de diagnose persoonlijkheidsstoornis zou zijn, dan geldt hetzelfde. Een persoonlijkheidsstoornis kan echter per definitie niet voor het 18e levensjaar worden vastgesteld. Over de lichamelijke problematiek van appellante heeft de deskundige overwogen dat uit de beschikbare informatie blijkt dat op het zeventiende jaar alleen een ijzergebreksanemie aanwezig was, maar uit die informatie niet op te maken is hoe ernstig deze was. Gelet op het feit dat de behandeling bestond uit intermitterend ijzerpreparaten acht de deskundige het niet aannemelijk dat op grond van deze bloedarmoede structurele beperkingen aanwezig waren.

Appellante heeft aangegeven zich met de inhoud van het door de deskundige uitgebrachte rapport, althans de daarin getrokken conclusies en daaruit voortvloeiende beantwoording van de voorgelegde vragen, niet te kunnen verenigen. Appellante heeft de Raad verzocht om tot benoeming van een andere deskundige, te weten een psychiater, over te gaan.

Het Uwv heeft aangegeven zich te kunnen vinden in de conclusie(s) van de deskundige.

In reactie op de zienswijze van appellante heeft de deskundige aangegeven dat de zienswijze van appellante niet leidt niet tot een ander oordeel.