Centrale Raad van Beroep, 09-01-2025, ECLI:NL:CRVB:2025:67, 23/656 WW

Betrokkene is van 7 september 2020 tot en met 30 oktober 2020 en van 1 maart 2021 tot en met 30 september 2021 werkzaam geweest bij [werkgever 1] B.V . ( [werkgever 1] ). Deze werkgever deed loonaangifte per vier weken. Betrokkene is daarnaast van 1 oktober 2020 tot en met 31 oktober 2020 en van 1 mei 2021 tot en met 30 september 2021 werkzaam geweest bij [werkgever 2] B.V. ( [werkgever 2] ). Deze werkgever deed loonaangifte per maand. In de maanden november en december 2020 en januari en februari 2021 heeft betrokkene voor geen van beide werkgevers gewerkt.

Betrokkene heeft op 30 oktober 2021 een aanvraag voor een WW-uitkering ingediend bij het Uwv. Bij besluit van 5 november 2021 heeft het Uwv betrokkene per 1 november 2021 een WW-uitkering toegekend. Het dagloon is (geïndexeerd) vastgesteld op € 117,57. Daarbij is uitgegaan van een referteperiode die loopt van 1 oktober 2020 tot en met 30 september 2021 en een SV-loon van in totaal € 23.161,09. De dagloondagen van de maand november 2020 heeft het Uwv meegenomen in de dagloonberekening, omdat betrokkene in die maand loon heeft genoten bij [werkgever 1] . Het betreffende aangiftetijdvak van vier weken liep tot en met 1 november 2020.

Bij besluit van 20 januari 2022 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van betrokkene tegen het besluit van 5 november 2021 ongegrond verklaard omdat het WWdagloon volgens het Uwv juist is vastgesteld.

De rechtbank heeft het beroep gegrond verklaard, het bestreden besluit vernietigd en het Uwv opgedragen een nieuw besluit te nemen. Verder heeft de rechtbank bepaald dat het Uwv het door hem betaalde griffierecht van € 50,- aan betrokkene dient te vergoeden en dat het Uwv aan betrokkene ook zijn proceskosten tot een bedrag van € 174,42 (reiskosten en verletkosten) moet vergoeden. De rechtbank heeft daartoe overwogen dat het Uwv de dagloonregels correct heeft toegepast, maar dat de strikte toepassing van deze regels voor betrokkene onevenredig nadelige gevolgen heeft. Aan de dagloonregels ligt het beginsel ten grondslag dat het dagloon een redelijke afspiegeling moet vormen van de welvaart in de periode voorafgaand aan de verzekerde gebeurtenis. De wetgever heeft willen regelen dat maanden zonder loon buiten beschouwing worden gelaten. Daarbij is kennelijk ook bedoeld uniformiteit te creëren in de situatie dat een werknemer in dienst is bij zowel een werkgever die vierwekelijks loonaangifte doet, als een werkgever die per maand loonaangifte doet. Volgens de gegevens in de polisadministratie genoot betrokkene bij [werkgever 2] over de maand oktober 2020 een SV-loon van € 738,28 en bij [werkgever 1] , die vierwekelijks betaalde, over de periode 5 oktober tot en met 1 november 2020 een SV-loon van € 1,746,07. De wijze van toerekening van het loon bij [werkgever 1] naar een kalendermaand heeft in de situatie van betrokkene tot gevolg dat het loon dat hij met zijn werkzaamheden bij beide werkgevers in oktober 2020 heeft verdiend voor de ene werkgever ( [werkgever 2] ) wordt toegerekend aan oktober 2020 en voor de andere ( [werkgever 1] ) aan november 2020. Dat komt omdat de laatste dag van het aangiftetijdvak van [werkgever 1] 1 november 2020 was. Niet alleen is de beoogde uniformiteit zo niet bereikt, de uitkomst lijkt ook in strijd met het doel van de bepaling. Het vastgestelde dagloon vormt naar het oordeel van de rechtbank in ieder geval geen redelijke afspiegeling van de welvaart van betrokkene in de referteperiode. Het Uwv had daarom op de inkomsten over de periode van 5 oktober 2020 tot en met 1 november 2020 niet artikel 5, vijfde¹ (lees: zesde) lid, van het Dagloonbesluit werknemersverzekeringen (Dagloonbesluit) moeten toepassen omdat dit in strijd is met het evenredigheidsbeginsel.

Het Uwv is het met de uitspraak van de rechtbank niet eens en heeft tegen die uitspraak aangevoerd dat geen sprake is van strijd met het evenredigheidsbeginsel. Het Uwv heeft op de inkomsten over de periode van 5 oktober 2020 tot en met 1 november 2020 terecht artikel 5, vijfde (lees: zesde) lid, van het Dagloonbesluit toegepast. De regels van het Dagloonbesluit zijn noodzakelijk om het doel daarvan, het eenvoudig en geautomatiseerd vaststellen van het welvaartsniveau op het moment van een verzekerde gebeurtenis, te bereiken. De gevolgen van de toepassing van de regels zijn volgens het Uwv niet onnodig nadelig voor betrokkene en er is volgens het Uwv geen strijd met het beginsel dat het dagloon een redelijke afspiegeling vormt van de welvaart in de referteperiode.

Betrokkene heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.