Hoge Raad, 27-01-1989, AD0606 AG5993, 13437

Hoge Raad der Nederlanden

Arrest

in de zaak van:

de besloten vennootschap OTEX OLIETRANSPORT B.V.,

gevestigd te Gouda,

EISERES tot cassatie,

advocaat: Mr. H.A. Groen,

t e g e n

Mr. Theodorus STEENBERGEN, in zijn hoedanigheid van curator in het faillissement van de scheepvaartondernemingen [A] B.V., [B] B.V. en [C] B.V.,

wonende te [woonplaats] ,

kantoorhoudende te Nijmegen,

VERWEERDER in cassatie,

advocaat: Mr. K.G.W. van Oven.

Verweerder in cassatie — hierna te noemen Mr. Steenbergen q.q. — heeft bij exploot van 25 april 1983 eiseres tot cassatie Otex Olietransport BV — hierna te noemen Otex — gedagvaard voor de Rechtbank te Rotterdam en gevorderd Otex te veroordelen tot betaling van ƒ. 88.980,71, met de wettelijke rente vanaf 1 april 1983, alsmede in de kosten van de procedure.

Nadat Otex tegen die vordering verweer had gevoerd, heeft de Rechtbank bij vonnis van 8 maart 1985 de vordering toegewezen.

Tegen dit vonnis heeft Otex hoger beroep ingesteld bij het Gerechtshof te 's-Gravenhage.

Bij arrest van 18 februari 1987 heeft het Hof het vonnis van de Rechtbank bekrachtigd.

Het arrest van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Tegen het arrest van het Hof heeft Otex beroep in cassatie ingesteld. De cassatiedagvaarding is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

Mr. Steenbergen q.q. heeft geconcludeerd tot verwerping van het beroep.

De zaak is voor partijen toegelicht door hun advocaten.

De conclusie van de Advocaat-Generaal Hartkamp strekt tot verwerping van het beroep.

3.2 Thans is nog slechts aan de orde de vraag of art. 53 F. het door Otex gedane beroep op compensatie toelaat.

3.3 Het hof heeft deze vraag in zijn rechtsoverweging 9 ontkennend beantwoord. Het is daarbij kennelijk uitgegaan van het in zijn rechtsoverweging 4 onder e en f samengevatte betoog van Otex, waarin een beroep wordt gedaan op handelingen, voor de faillietverklaring met de gefailleerde verricht, die hierop neerkomen dat voor de faillietverklaring reeds een ‘’incasseringsbevoegdheid en tevens verrekeningsplicht voor Otex, voor het geval de uitbetaling daadwerkelijk zou plaatsvinden, was ontstaan’’ (rechtsoverweging 4, onder e), onderscheidenlijk dat toen reeds bestonden de tussen de vennootschappen en Otex tot stand gekomen ‘’rekening-courantovereenkomst en de later in het kader daarvan gesloten overeenkomst’’ inhoudende dat Otex de aanspraken zou indienen en dat zij de daarop uit te betalen bedragen zou mogen incasseren en verrekenen (rechtsoverweging 4, onder f, waarbij het Hof in rechtsoverweging 9 heeft aangetekend dat Otex te dezer zake niet op eigen naam, maar namens die vennootschappen optrad).

Het Hof heeft klaarblijkelijk geoordeeld dat hetgeen door Otex aldus is aangevoerd, onvoldoende is om tot grondslag voor een verrekening op grond van art. 53 te kunnen dienen. Dit oordeel geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting, nu de rechtstreekse oorzaak van het ontstaan van de onderhavige schulden aan de vennootschappen ligt in na de faillietverklaring daarvan verrichte rechtshandelingen van derden, te weten de betalingen door het Finanzamt en de bedrijfsvereniging, en deze betalingen zelf geen verband houden met de door Otex ingeroepen overeenkomsten met de vennootschappen. Dit brengt mee dat het middel faalt.

De Hoge Raad:

verwerpt het beroep;

veroordeelt Otex in de kosten van het geding in cassatie, aan de zijde van Mr. Steenbergen q.q. tot op deze uitspraak begroot op ƒ. 656,30 aan verschotten en ƒ. 2.500,-- voor salaris.

Dit arrest is gewezen door vice-president Snijders als voorzitter en de raadsheren Hermans, Bloembergen, Roelvink en Davids, en in het openbaar uitgesproken door Mr. Hermans op 27 januari 1989.