Hoge Raad, 24-06-2003, AF8570 AM0499, 01948/02

Hoge Raad der Nederlanden

Arrest

1. De bestreden uitspraak

Het Hof heeft de verdachte niet-ontvankelijk verklaard in haar hoger beroep tegen een vonnis van de Politierechter in de Arrondissementsrechtbank te 's-Hertogenbosch van 7 maart 2001, waarbij de verdachte - toen nog bekend onder N.N. - is vrijgesproken van het haar bij inleidende dagvaarding onder 1 primair tenlastegelegde en zij voorts ter zake van 1 subsidiair "medeplegen van: opzettelijk en wederrechtelijk enig goed, dat geheel of ten dele aan een ander toebehoort, beschadigen" en 2. "zonder daartoe gerechtigd te zijn, zich op andermans grond waarvan de toegang op een voor haar kenbare wijze door de rechthebbende is verboden, bevinden" is veroordeeld ten aanzien van feit 1 subsidiair tot een geldboete van ƒ 340,--, subsidiair zes dagen hechtenis en ten aanzien van feit 2 tot een geldboete van zestig gulden, subsidiair één dag hechtenis.

2. Geding in cassatie

3. Beoordeling van het middel

3.1. Het middel richt zich tegen de beslissing van het Hof strekkende tot niet-ontvankelijkverklaring van de verdachte in het hoger beroep.

3.4. Bij zijn arrest van 27 februari 2001, NJ 2001, 499 heeft de Hoge Raad beslist dat uit de art. 449-452 Sv, welke bepalingen de wijze regelen waarop rechtsmiddelen dienen te worden aangewend, moet worden afgeleid dat een verdachte te wiens laste een rechterlijke beslissing is gewezen waarin hij op andere wijze dan bij name is aangeduid, geen rechtsmiddel tegen een einduitspraak kan aanwenden anders dan onder bekendmaking van zijn persoonsgegevens.

3.5. Het Hof heeft terecht genoemde uitspraak bij zijn beslissing tot uitgangspunt genomen. Anders dan het middel stelt, is geen sprake van een inbreuk op de verklaringsvrijheid van de verdachte in het kader van de bewijsgaring. Voorts gaat het hier om een vereiste voor het aanwenden van een rechtsmiddel dat, gelet op de bezwaren die zijn verbonden aan de berechting van personen die hun personalia weigeren op te geven zoals deze in bovengenoemd arrest zijn vermeld, niet kan worden beschouwd als een disproportionele beperking van het recht op toegang tot de hogere rechter. Ook overigens is van schending van de in het middel bedoelde verdragsbepalingen geen sprake.

3.6. Voor wat betreft het beroep dat in de toelichting op het middel onder 8 wordt gedaan op de hiervoor onder 3.3 sub (iii) genoemde brief, geldt het volgende. De wet bepaalt op welke wijze en binnen welke termijn een openstaand rechtsmiddel dient te worden aangewend. Die bepalingen zijn van openbare orde. Nu, zoals uit het hiervoor onder 3.3 overwogene volgt, het hoger beroep door de raadsman namens de verdachte weliswaar binnen de wettelijke termijn is ingesteld, doch dit is geschied ten name van N.N., is niet op de wijze als in de wet voorzien dat rechtsmiddel aangewend, zodat het Hof de verdachte terecht niet-ontvankelijk heeft verklaard in haar hoger beroep. Daaraan doet niet af dat de raadsman na het verstrijken van de voor het instellen van hoger beroep gestelde termijn bij brief alsnog de personalia van de verdachte heeft opgegeven.

3.7. Uit het voorgaande vloeit voort dat het middel tevergeefs is voorgesteld.

4. Slotsom

Nu het middel niet tot cassatie kan leiden, terwijl de Hoge Raad ook geen grond aanwezig oordeelt waarop de bestreden uitspraak ambtshalve zou behoren te worden vernietigd, moet het beroep worden verworpen.

5. Beslissing

De Hoge Raad verwerpt het beroep.

Dit arrest is gewezen door de vice-president C.J.G. Bleichrodt als voorzitter, en de raadsheren J.P. Balkema en W.A.M. van Schendel, in bijzijn van de waarnemend-griffier I.W.P. Verboon, en uitgesproken op 24 juni 2003.