Hoge Raad, 07-11-2003, AN7735, 38792

Nr. 38.792

7 november 2003

WH

Aan belanghebbende is over het tijdvak 1 januari 1998 tot en met 31 december 2000 een naheffingsaanslag in de omzetbelasting opgelegd ten bedrage van ƒ 827.874, welke aanslag, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft het beroep gegrond verklaard en de uitspraak waarvan beroep alsmede de naheffingsaanslag vernietigd. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

De Staatssecretaris heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

Belanghebbende heeft een verweerschrift ingediend.

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

Belanghebbende exploiteert een groot aantal sekswinkels, waarin zij onder meer gelegenheid biedt tot het bekijken van seksfilms in cabines en in cinema's.

In de cabines, die zijn voorzien van een tweezitbankje of een relaxbed, kunnen via een televisiescherm videofilms worden bekeken door maximaal twee personen. De film wordt uitgezocht bij een winkelmedewerker waarna deze de film in een videorecorder plaatst.

In de cinema's, die zijn voorzien van diverse bioscoopstoelen of tweezitbankjes en plaats bieden aan een aantal personen dat varieert van zeven tot zesenvijftig, worden doorlopende filmvoorstellingen gegeven. De films worden bekeken via een scherm met een videokanon of een filmprojector dan wel via een televisiescherm. Toegangskaarten voor de cinema's worden in de winkels verkocht.

De Inspecteur heeft zich op het standpunt gesteld dat belanghebbende ter zake van het toegang verlenen tot de cabines en de cinema's ten onrechte het verlaagde tarief heeft toegepast

3.2. Het Hof heeft overwogen dat de wetgever een vrij ruime toepassing van het verlaagde tarief voorstaat waar het gaat om dienstverlening op de gebieden van cultuur, sport, vermaak, recreatie, ontspanning en verstrooiing en dat dit in het bijzonder blijkt uit de wetsgeschiedenis bij de posten 3, 10, 11, 14, 15 en 17 van de bij de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: de Wet) behorende Tabel I, onderdeel b. Het Hof heeft vervolgens geoordeeld dat mede bezien tegen de achtergrond van deze doelstelling het met een redelijke uitlegging van post 14, letter e, van Tabel I, onderdeel b, strookt dat ook de door belanghebbende geëxploiteerde cabines en cinema's, in welke ruimten immers evenals in reguliere bioscopen de gelegenheid wordt geboden om naar een film te kijken, naar hun aard hebben te gelden als een bioscoop in de zin van die post.

Het Hof heeft de criteria die in het Voorschrift Tabel I omtrent de werkingssfeer van post 14, letter e, van Tabel I, onderdeel b, zijn geformuleerd, afgewezen, omdat die, aldus het Hof, blijk geven, gelet ook op het hiervóór in 3.2 in het begin door het Hof overwogene, van een al te restrictieve interpretatie van de term bioscopen en omdat ook overigens daarvoor geen steun is te vinden in de wetsgeschiedenis.

Op grond hiervan is het Hof tot de conclusie gekomen dat de dienst bestaande in het verlenen van toegang tot de cabines en cinema's kan worden geschaard onder de dienstverlening als bedoeld in post 14, letter e, van Tabel I, onderdeel b, en kan delen in het verlaagd tarief als bedoeld in artikel 9, lid 2, letter a, van de Wet. Daaraan doet naar 's Hofs oordeel niet af dat sprake is van videofilms en niet van via een bioscoopscherm te bekijken films, en dat in een enkel geval de cabines en cinema's worden gebruikt om er seksueel te verpozen.

De Hoge Raad:

verklaart het beroep ongegrond,

veroordeelt de Staatssecretaris van Financiën in de kosten van het geding in cassatie aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op de helft van € 644, derhalve € 322, voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand, en wijst de Staat aan als de rechtspersoon die deze kosten moet vergoeden.