Hoge Raad, 14-09-2007, BB3442, 42069

Arrest

gewezen op het beroep in cassatie van X Holding B.V. te Z (hierna: belanghebbende), alsmede het beroep in cassatie van de Staatssecretaris van Financiën tegen de uitspraak van het Gerechtshof te 's-Gravenhage van 29 maart 2005, nr. BK-04/02920, betreffende na te melden aanslagen in de vennootschapsbelasting.

1. Aanslagen en bezwaar

Aan belanghebbende zijn voor de jaren 1995 en 1996 aanslagen in de vennootschapsbelasting opgelegd naar een belastbaar bedrag van respectievelijk ƒ 74.609.340 en ƒ 95.574.136. Vervolgens is aan belanghebbende over 1995 een navorderingsaanslag opgelegd naar een belastbaar bedrag van ƒ 80.676.553. De drie aanslagen zijn, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraken van de Inspecteur gehandhaafd.

2. Loop van het geding tot dusverre

3. Het tweede geding in cassatie

4. Beoordeling van de door belanghebbende en de Staatssecretaris voorgestelde middelen

4.1. Belanghebbende heeft in haar brief aan het Hof van 22 november 2004 geconcludeerd dat het belastbare bedrag over het jaar 1995 moet worden vastgesteld op ƒ 82.553.160 en over 1996 op ƒ 95.461.674. Het Hof heeft wat betreft de primitieve aanslag en navorderingsaanslag over het jaar 1995, die waren opgelegd naar belastbare bedragen van respectievelijk ƒ 74.609.340 en ƒ 80.676.553, het beroep wegens gebrek aan belang ongegrond verklaard en voor wat betreft de primitieve aanslag over 1996 het beroep gegrond verklaard en het belastbare bedrag - overeenkomstig de conclusie van belanghebbende - vastgesteld op ƒ 95.461.674. Gezien dit laatste moet ervan worden uitgegaan dat de vermelding "ontkennend" in onderdeel 6.4 van 's Hofs uitspraak op een verschrijving berust, en dat het Hof heeft bedoeld de daar vermelde vraag bevestigend te beantwoorden. Voor zover het middel van de Staatssecretaris met een beroep op evenbedoelde vermelding betoogt dat de Inspecteur in het gelijk gesteld had moeten worden, faalt het derhalve bij gebrek aan feitelijke grondslag.

4.2. Voor zover het middel van de Staatssecretaris erover klaagt dat het Hof is uitgegaan van een te beperkte rechtsstrijd na verwijzing, kan het ook niet tot cassatie leiden. In het verwijzingsarrest heeft de Hoge Raad beslist dat het Gerechtshof te Amsterdam ten onrechte heeft geoordeeld dat met betrekking tot het gedeelte van de verzekeringsverplichtingen dat betrekking heeft op het spaardeel van de spaarhypotheekverzekeringen geen premiereserve in de zin van het Besluit reserve verzekeraars (hierna: het BRV) kan worden gevormd. Na verwijzing stond derhalve vast dat met betrekking tot het spaardeel sprake was van een verzekeringsverplichting waarvoor een premiereserve mag worden gevormd in de zin van artikel 3 van het BRV.

4.3. Voor zover het middel van belanghebbende erover klaagt dat het Hof ten onrechte het belastbare bedrag van 1995 niet heeft vastgesteld op ƒ 73.743.639 en dat van 1996 op ƒ 94.449.207, faalt het. Het Hof heeft kennelijk en niet onbegrijpelijk de hiervoor in 4.1 vermelde conclusie van belanghebbende aldus opgevat dat bij die aanslagen rekening moet worden gehouden met de in de tweede navorderingsaanslag over 1995 en de navorderingsaanslag over 1996 aangebrachte - door belanghebbende kennelijk niet betwiste - correctie met betrekking tot de rekenrente Voorziening ingegane verplichtingen invaliditeit (VPU). Met inachtneming van 's Hofs oordeel dat belanghebbende met betrekking tot de dotatie aan de egalisatiereserve in het gelijk werd gesteld, leidde dit voor 1995 tot een belastbaar bedrag van ƒ 82.553.160 en voor 1996 tot een belastbaar bedrag van ƒ 95.461.674. Nu de in geschil zijnde belastingaanslagen over 1995 naar een lager belastbaar bedrag dan ƒ 82.553.160 waren vastgesteld, is het Hof terecht tot de conclusie gekomen dat belanghebbende in zoverre geen belang had bij haar beroep.

4.4. Voor zover het middel van belanghebbende betoogt dat het Hof ten onrechte niet een bijzondere omstandigheid als bedoeld in artikel 2, lid 3, van het Besluit proceskosten bestuursrecht aanwezig heeft geoordeeld, faalt het eveneens. 's Hofs oordeel geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en kan, als verweven met waarderingen van feitelijke aard, voor het overige in cassatie niet op juistheid worden getoetst. Het is ook niet onbegrijpelijk of onvoldoende gemotiveerd.

4.5. Voor zover het middel van belanghebbende zich keert tegen het oordeel van het Hof dat met artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: de Awb) een exclusieve mogelijkheid aan de bestuursrechter wordt geboden om een partij te veroordelen in de kosten die een andere partij in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken, en dat voor een vergoeding van deze kosten langs de weg van een verzoek om schadevergoeding op de voet van artikel 8:73 van de Awb dan ook geen plaats is, faalt het, aangezien dit oordeel juist is.

4.6. Gelet op het hiervoor in 4.2 en 4.3 overwogene faalt het middel van de Staatssecretaris voor het overige bij gebrek aan belang en is de voorwaarde waaronder belanghebbende het incidentele beroep heeft ingesteld, niet vervuld. Dat laatste beroep behoeft derhalve geen behandeling.

5. Proceskosten

6. Beslissing

Dit arrest is gewezen door de vice-president D.G. van Vliet als voorzitter, en de raadsheren P.J. van Amersfoort, P. Lourens, C.B. Bavinck en A.R. Leemreis, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier E. Cichowski, en in het openbaar uitgesproken op 14 september 2007.

Van de Staat wordt ter zake van het door de Staatssecretaris van Financiën ingestelde beroep in cassatie een griffierecht geheven van € 428.